sour

Clovercloud kon duidelijk het weer niet voorspellen. Ze was het kamp uit gegaan toen het een beetje mistig was, maar ze dacht dat het nog wel ermee door kon. Bovendien scheen het zonlicht zo prachtig door de nevel heen en kon ze een momentje voor zichzelf wel gebruiken. Haar ouders waren volwassen, ze konden hun eigen beslissingen nemen, en bovendien was zij ook al oud. Volwassen. Haar leven was ook voor haarzelf nu. Alleen maakte het haar stiekem wel een beetje verdrietig dat ze uit elkaar waren, maar dat verdriet hield ze voor zichzelf. Alleen het weer was zo snel omgekeerd als dag en nacht. Opeens vielen dikke vlokken door de lucht en was de wind stevig aangetrokken. En opeens kon ze de volgende boom niet meer zien, was ze het besef van links en rechts kwijt en had ze geen idee meer waar ze was en hoe ze thuiskwam. Paniek kroop als een kolonie mieren over haar heen en ze begon te rennen, ogen bijna dichtgeknepen tegen de dikke sneeuwvlokken en haar oortjes diep in haar nek. En toen opeens vond ze een grote boom, wiens diepe wortels een bescherming tegen het weer konden bieden en tussen de wortels een oud hol uitgegraven. Zonder nog langer te twijfelen kroop ze in het holletje en krulde haar staart stevig om haar heen terwijl ze begon te bibberen.

& Spottedrain - Prompt 37: Kom ergens vast te zitten door verschrikkelijk weer

Zoals wel vaker leek de deputy dikke pech te hebben. Vanochtend was het nog prima weer en nu zat ze middenin een sneeuwstorm. Als ze geen geruststelling had gevonden in haar warme vacht, dan was ze nu ongetwijfeld in paniek. In plaats daarvan bewoog ze zich langzaam, maar gecontroleerd door de steeds dikker wordende laag sneeuw. Ze wist in welke richting het kamp lag. Althans, dat dacht ze, met een steeds groter groeiende onrust. Plotseling bleef haar poot achter een wortel haken en smakte ze met haar snoet in de sneeuw. Alsof het niet nóg erger kon. Bij het draaien van haar kop kwam ze oog in oog met Clovercloud, precies de kat die ze nu níét had willen zien. "Jeetje, gaat het?" Mauwde ze, waarna ze het hol inkroop en zich naast de ander nestelde. Dit was al een stuk beter. Spottedrain had absoluut niks tegen de zachtaardige poes, maar ze voelde zich wel heel ongemakkelijk. Het was niet haar schuld dat Clover's ouders uit elkaar waren gegaan, maar ze had Olive wel een laatste zetje gegeven. En dat voelde.. naar. Zeker met wat de twee vervolgens samen hadden gedaan. "Heb je het koud?" Vroeg ze, nog bezorgder nu ze kon zien hoe erg de ander lag te trillen, waarna ze besefte hoe dom en afwezig die vraag klonk.

Prompt 37  Kom ergens vast te zitten door slecht weer

Clovercloud maakte zichzelf zo klein als ze kon en zette haar vacht op tegen de kou. Ze was nu wel uit de wind, maar ze wist niet echt meer of ze bibberde van de kou of dat ze bibberde van de angst. Wat als ze zou insneeuwen en niemand haar kon redden en wat als... Haar gedachten werden ruw onderbroken toen iemand voor de ingang van haar hol op haar snufferd ging en een hoog, geschrokken gilletje kwam uit haar bekje. Ze vroeg of het met haar ging, waarbij ze stilletjes knikte. ‘Gaat het met jou?’ reageerde ze uiteindelijk. Zij was degene die op haar plaat ging. In een andere situatie had ze er misschien om kunnen lachen, maar niets was even grappig nu. Spottedrain kwam bij haar in haar hol en ze maakte ruimte voor haar. ‘Een beetje,’ reageerde ze. Maar het zou nu vast snel genoeg een beetje opwarmen. En toen ze de deputy even aankeek, realiseerde ze opeens hoe dom ze was geweest om in een sneeuwstorm verdwaald te raken. Maar als het ook de deputy kon meemaken.. ‘Oh, ik voelde me zo stom om vast te komen zitten. Maar het was er opeens en..’

"Ja, het gaat." Mauwde de poes op geruststellende toon. Oh, wat voelde ze zich plots zo schuldig. De arme Clovercloud kon er niks aan doen, maar zat er toch middenin. Hoe zou ze reageren als ze erachter kwam wat haar vader en de deputy hadden gedaan? "Het is oké. Het overkomt de beste." Mauwde ze met een zwakke grijns. Het voelde zo fout om te doen alsof er niks aan de hand was, maar veel anders kon ze niet. De grote kattin sloeg zachtjes een poot om de ander heen. "We wachten tot het ergste deel van de storm is gaan liggen, en dan gaan we samen terug, okay?" Suste ze. Een ongemakkelijke stilte volgde. Althans, zo ervoer zij het. "Gaat het een beetje, nu zo met je ouders?"