I'll never be that me again

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zwarte poes had typisch gereageerd op zijn vraag en het had op de sombere, zwaarbeladen dag voor gezorgd dat zijn mondhoeken omhoog kwamen. Ze konden eigenlijk geen grapjes maken, maar toch deden ze het. Stormraiser mocht haar reiskruiden halen bij Peppermint terwijl hij niets meer mocht eten voordat hij de moonstone zou bereiken. Hij had het kamp achtergelaten in niemands poten in het bijzonder, alleen maar gesproken dat ze goed op elkaar moesten passen. Het was een flinke reis, maar niet zo belachelijk ver als dat je vanuit ThunderClan of RiverClan moest komen. Maar het was vanaf hier zeker wel een halve dag lopen. Hij zat bij de uitgang van het kamp te wachten op Stormraiser. In een impulsieve actie had hij haar gevraagd. Hij kon dit niet alleen doen en ach ja, ze waren de laatste manen wat naar elkaar gegroeid, op hun eigen, aparte manier. Hij had ook niet raar opgekeken als ze nee had gezegd. Maar de twee trokken elkaar aan, een eb en vloed tussen hen in. En als hij niet geteisterd werd door nachtmerries, droomde hij over haar.

En zodra haar zwarte vacht tevoorschijn kwam uit de doorntunnel, sprong hij direct overeind. Settleddust was nerveus. Hij dacht er niet teveel over na, want dan zou hij het aan zichzelf toegeven. Maar hij keek ertegenop om StarClan onder ogen te moeten komen. Wie zou er zijn? Zijn ouders? Morningkit? Hij vreesde dat zijn hart het dan al zou opgeven voordat hij ook maar zijn levens zou kunnen ontvangen. Dus hij kon niet helpen dat zijn knieën week voelden. Maar misschien kwam dat ook wel door iets anders. Zijn blik ging naar de vormen van Stormraisers gezicht en gleden eroverheen voordat hij haar ogen ontmoette. ‘Klaar voor?’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

De dingen die ze voor hem over had. Met de gore smaak van kruiden in 'dr bek stapte ze door het kamp heen. Ze zou een deputy begeliden naar de highstones, en met een leader terug komen. Ze had niet verwacht dat Settled haar kiezen zou, maar dat hij het deed...haar mondhoekjes kropen een beetje naar boven terwijl ze door de doorntunnel naar buiten stapte en de kater daar ontmoette. Hij mocht lekker geen kruiden knouwen, hij moest et op eigen poot gaan doen. Maar goed, ze zou em steunen, dus et kwam allemaal wel goed. "Zeker, laten we snel gaan, het gaat er niet warmer op worden" merkte ze op met een kleine grijns op d'r kop voor ze de kater met haar staart aantikte en voor hem uit stapte.

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Stormraiser was altijd van de praktische antwoorden. Zijn mondhoeken kropen omhoog en door de elektrische rilling die over zijn ruggengraat ging toen de poes hem aantikte, zorgde ervoor dat hij op geen woorden kwam en enkel knikte. Hij werd de leider, maar Stormraiser leidde hen nu. Hij viel al snel in slagvolgorde naast naar en haar blik ging weer naar haar, terwijl hij nerveuze, gehaaste stapjes nam. ‘Ben je er al eens geweest, Highstones?’ vroeg hij om het gesprek te beginnen.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Gezamenlijk bewogen ze door het woud heen. Hun samen, het begon inmiddels bijna natuurlijk te voelen, gewoontjes. Alsof ze al hun hele leven saampjes met elkaar kibbelde om alles en niets. En hoe erg Stormraiser het ook ontkennen wou, ze begon te genieten van gewoontjes. Het was niet iets wat haarzelf vaak liet veroorloven. Haar moeder had altijd gezegd dat gewoontjes niet genoeg voor d'r zou zijn als ze het ver zou willen schoppen en inmiddels was ze al bijna vergeten wat gewoontjes precies in hield. Maar Settleddust- gadver hij herinnerde haar eraan. Toen de kater de stilte doorbrak haalde ze haar schouders op "Ik heb nog nooit een reden gehad om er heen te gaan" merkte ze kalmpjes op "Maar ja, als apprentice ben ik er wel is heen geglipt, mijn nieuwsgierigheid nam de overhand." gaf ze toe, tegenwoordig schaamde ze zich er wel een beetje voor. "Jij?"

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De twee sloegen een doodnormaal gesprek aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof net zijn wereld niet op de kop was gezet. Zijn poten jeukten om haar te vertellen wat hij wist. Dat Beechresin de oorzaak was voor Acornstars dood en niet gewoon ouderdom. Het zat eraan te komen, dat niet maar. Maar nee, ze spraken over Highstones. Maar ach, hij was begonnen en misschien moest hij dan ook maar doorzetten. Hij zette nog een tandje bij bij hun tempo, bang om misschien te laat te komen en dat het maanlicht niet meer helder genoeg op de moonstone zou staan. Hij schudde zijn kop op haar vraag. ‘Nee. Nou ja, ik ben eens met Tallstar erheen geweest. Een soort.. uitje. Maar nooit binnen,’ antwoordde hij, terwijl hij praktisch over zijn woorden heen struikelde. ‘De Moonstone wordt een wereldwonder om te ontdekken.’ Hij keek met een grijns naar zijn reispartner. Maar die grijns veranderde al snel naar een kleine frons toen hij dacht over de Moonstone. Het kon bijna niet waar zijn. Het was werkelijk absurd dat een steen een soort portaal naar het rijk van de doden was. Maar hij had Acornstar zien sterven en weer tot leven zien komen. Het was echt, maar het joeg hem de stuipen op het lijf.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Tallstar...joh dat was ook al weer eeuwen geleden. De zwarte kattin knikte terwijl ze naast de toekomstige leader stapte. Ze hoopte dat ze mee mocht, ze wist dat medicine cats mee mochten. Normaal gesproken was het immers de medicine cat die mee trok. Maar ze zou zo ver mee gaan als ze kon. "Et is nog steeds...gewoon een steen of nie soms?" mauwde ze "Vraag me altijd af waarom starclan, die letterlijk de kracht heeft je 9 keer van de dood terug redden, de kracht heeft over leven en dood te beslissen en de toekomst te zien, een steen nodig heeft om contact met je te hebben en levens te geven"

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust moest lachen om haar opmerking over dat het "maar een steen" was. Hij grinnikte en haalde vervolgens zijn schouders op. ‘Weet je, goeie vraag. Zal hem stellen als mijn ziel uit mijn lijf wordt getrokken en naar de magische wereld van de doden gaat.’ Het klonk absurd. Compleet absurd. En het zou hem zo overkomen. Zijn mondhoeken stonden nog een korte tijd omhoog, waarna hij weer voor zich uit kijkt. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en zijn blik werd ernstiger. ‘Het is raar, toch?’ Hij lachte even schamper om zichzelf. ‘Acornstar is dood, en het enige waar ik me zorgen over maak is die stomme steen.’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ze glimlachtte maar lachten niet mee, ze was immers bloed serieus geweest. Het was maar een steen, een uit de kluiten gewassen kiezeltje. Maar toch was Settleddust er maar al te druk over. Logisch ook wel, dat probeerde ze niet ontkennen, zeker niet na wat Settleddust haar vertelde. Het klonk absurd, maar goed, Starclan stond in haar boek ook niet echt bekend als redelijk of logisch. Ze glimlachte "Best logsich eigenlijk, dood is dood. Het is tragisch, maar natuurlijk. Een kiezeltje die je ziel uit je lichaam rukt, das alles behalve natuurlijk" mauwde ze "Ik zou je nog raarder vinden dan je zowiezo al bent, als dit je niet zenuwachtig maakte"

♔ nickdiazfan

\

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust knikte en haalde een keer diep adem. Hij schudde nog een keer ongelovig zijn kop. Maar misschien was dat nog maar het begin. Het eindigde daar als hij daar in Starclan was, en iedereen zijn ogen op hem. Wat als hij hun niet waardig was? Als ze teleurgesteld in hem zouden zijn? Hij klemde zijn kaken even kort op elkaar, maar wist een gemaakte grinnik te laten horen. Pft. Kiezel. ‘Hey, ik ben niet raar,’ brieste hij plezierig naar de poes. Hij rolde zijn ogen en richtte zijn blik weer op haar, weer serieuzer. ‘Ja gaat wel mee naar binnen, toch?’ Hij wilde het niet alleen doen. Ergens wilde hij niet gezien worden, maar in StarClan zouden ze toch iedere zenuw die hij had openleggen, ieder geheim lag op tafel. Ze wisten meer over hem dat hij over zichzelf wist. Dus wat deerde het als Stormraiser misschien iets te weten zou komen. Liever zij dan iemand anders. ‘Ik heb al genoeg regels gebroken, één extra mag er nog wel bij.’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Niet raar? Kijk daar moest zij dan weer om lachen. Maar Settled leek al rap weer op een serieuzere trein te springen, iets waar zij gemakkelijk in mee voer. Met nieuwsgierige ogen keek ze de kater aan, regels gebroken. Welke regels had hij dan wel zo waar gebroken? Een frons groef zich tussen haar wenkbrauwen. Ze wist dat hij dingen gedaan had die de sterren zouden afkeuren, wellicht kwam daar een deel van de spanning vandaan "Als jij dat wilt, houdt ik graag je handje vast tot aan de kiezel Settled" mauwde ze waarna ze bijna onbewust wat dichter naast hem ging lopen. "Wat voor regels heb je dan zowel gebroken, meneer toekomstige leader?"

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de poes aan. Ze miauwde weer dat ze zijn handje vast zou houden. Maar hij apprecieerde het gebaar ten zeerste. Dus terwijl ze hem misschien wilde doen lachen, keek hij haar serieus aan, hun ogen verstrengeld in die eeuwige dans. ‘Dankjewel.’ Hij meende het, de oprechte dankbaarheid. Hun koppen wat dichter bij elkaar. En ze vroeg naar welke regels hij had gebroken. Hij krulde zijn mondhoeken wat op en een geamuseerde snuif kwam uit zijn neusgaten. Hij likte langs zijn onderlip en zijn hart lag al op zijn tong, klaar om op te biechten. ‘Oh, alles wat met liefde en haat te maken heeft, mijn beste ijskoningin.’ Het was waar. Het was voor haar vrije interpretatie. En hij mocht van geluk spreken dat er een donderpad voor hun uit kwam. Het was vanaf hier niet zo lang meer naar Highstones.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Citaat :: Stormraiser haar persoonlijkheid was onverspelbaar als het weer waarna ze vernoemd was. Haar stemming kon onslaan zoals een zonnige dag kom omslaan in noodweer. En toen de kater haar maar een vaag antwoord gaf slowg ze gefrustreerd met haar staart. Ze hield niet van vaag, haatte onzekerheid. "Liefde?." Vroeg ze, maar voor ze verder kon moesten ze eerst focussen op het donder pad voot hen. En dan met namen hoe ze deze veilig trotseren konde. Kundig stapte ze over het asphalt heen, alert om zich heen kijkende voor ze aan de andere kant de struiken in dook. " Weet je, nu je het zegt. Hoe komt het eigenlijk dat een man als jij nog geen mate heeft gehad?''
♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Kak. Hij had haar niet naar het zin beantwoord. Hij zag het direct aan haar houding en de manier waarop haar stemgeluid veranderde terwijl ze "liefde" herhaalde. Settleddust keek haar met onderzoekende ogen aan. Waarom koos ze dat woord van allen? Misschien probeerde hij ook maar naar ieder sprankje of vleugje van een hint te zoeken. Misschien was hij wel zo wanhopig. Maar de deputy kreeg eerst geen kans om zich uit te leggen, want voor hij het wist, was Stormraiser al overgestoken. Hij wachtte twee monsters na haar, voordat hij ook het donderpad over stak en weer bij haar aansloot. Direct kreeg hij weer het vuur aan zijn schenen toen hij vroeg naar zijn romantische verleden. Hij lachte kort, probeerde nonchalant te lijken maar het kwam eerder onzeker eruit. Maar toen hij haar blik weer ving, wilde hij dat hij niet tegen haar hoefde te liegen. ‘... Omdat het lastig is om jezelf open te stellen als je hart al eens in gebroken.’ Toch besloot hij om een stapje verder te doen. Ze vroeg het toch niet om niets? ‘Maar ik waardeer het compliment, van een vrouw zoals jij.’ Hij vernauwde zijn ogen een beetje en om de aandacht niet meer volledig op hem te hebben, bracht hij hem terug naar haar. ‘Want de vrouw als jij, wiens schoonheid niet te overtreffen is, heb ik ook nog nooit met een man aan haar zijde gezien.’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ze zocht zijn blik op, liet haar diepe donker blauwen ogen op zijn groenen vallen. En tot haar verbazing, waren deze voor even een open boek. Waarop de hare op haar beurt wat verzachtte. De toekomstige leader biechtte op een gebroken hart te hebben, eerlijkheid hing zwaar aan zijn woorden vast en voor even wist de zwarte kattin niet wat ze zeggen moest. Gevoelens beantwoorde waren lastig voor haar, ze was opgegroeid met het idee dat deze er niet perse toe deden. Vreemd was dat eigenlijk, voor een kattin wiens emoties vaak de touwtjes in handen hielden. Dus liet ze kort haar staart over zijn rug glijden, een klein teken van steun. Hij zou er wel in kunnen lezen wat ze bedoelde. Maar lang leek Settleddust zijn boekje niet open te houden, zo gouw als hij terug viel op die oneindige bijna vermoeiende charmes. De warrior rolde haar ogen, maar kon een glimlach niet voor hem verbergen terwijl ze haar kin wat ophief "Flirt." Even bleef ze stil terwijl de kater zijn vraag door haar kop heen spookte. Er waren katers die het geprobeerd hadden, zeker. Ze genoot van de aandacht. Maar nooit had ze de interesse met ze gedeeld. Te vaak zochten ze naar iets wat zij niet had. Ze haalde haar schouders op en liet haar blik kort op het wolken dek boven hun kop vallen, inmiddels bedekt in een prachtig rode laken. "Ik heb de interesse nog niet gehad" antwoordde ze. Al begon ze deze steeds meer te begrijpen naarmate- Ze glimlachte zijn kant op. "Er zijn er die het geprobeerd hebben, maar daar bleef het bij"

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zon ging onder, maar voordat de maan de top van de hemel zou hebben bereikt, zou het nog wel even duren. Ze hadden bijna tijd om te verdoen, maar hij wilde geen moment te laat komen. Al wist Stormraiser wat rust in zijn pas te brengen toen het onderwerp een beetje veranderde, zo makkelijk ze hem kon afleiden met een paar simpele woorden. Hij stelde zich graag voor dat ze meer betekenis zouden hebben. Langzaam begon hij aan het idee te wennen dat er wel plek weer zou zijn voor iemand, haar, in zijn leven. Misschien had haar plotselinge aanwezigheid in zijn leven er wel voor gezorgd dat die gedachten weer kwamen. Want sinds zij er was, begon de pijn van Seamist te verzachten. En hij leunde er zo makkelijk op in, dat hij niet wist wat hij zou doen als ze hem niet op zou vangen. Dus toen ze hem flirt noemde, lachte hij joviaal terug. Een jongensachtige glimlach hing aan zijn lippen terwijl ze stiekem ook moest lachen. ‘Speciaal voor jou,’ reageerde hij op die opmerking. Hij leunde met zijn kop weer iets dichterbij haar toen ze begon te spreken over haar lijst van aanbidders. Hij lachte weer. ‘Ik wil niet weten hoe een afwijzing van jou eruit ziet,’ miauwde hij grappend. ‘Al snap ik de arme zielen wel. Ze waren op zijn minst dapper.’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Een grijns tekende zich over het geizcht van de kattin terwijl de kater sprak. En ze bewoog zich niet van hem af toen zijn kop dichter bij kwam. Ze hield zijn blik goed vast, hield de speling van het licht op zijn lenzen in de gaten. Kleine oranje glinsteringen op een woud groen canvas. "Dankje" mauwde ze toen hij vertelde haar afwijzing niet onder ogen te willen komen. "Zo heb ik het graag" ging ze verder terwijl ze hem een knipoog toeschoot en kort haar schouder tegen de zijne aandrukte. Terwijl inmiddels de grond onder hun poten steeds vaker uit rots begon te bestaan. Het zou niet lang meer duren voor ze zouden moeten gaan klimmen. Voor Settleddust zou gaan slapen en wakker werd als Settledstar. De kattin betwijfelde of ze vannacht wel slaap zou kunnen vatten. Maar goed, ze zou Settled van z'n eerste leven beroven als ze morgen warrior taken moest gaan verrichten.

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn blik werd gevangen en voor een moment dat een eeuwigheid leek te duren. Hij wilde dat hij haar precieze blik kon lezen, dat hij met een blik kon zien wat ze bedoelde. Nu was ze nog een mysterie voor hem om ontrafeld te worden. En toen ze miauwde dag ze het graag zo wilde hebben, moest hij hartelijk lachen. Hij geloofde het graag.
Highstones dook voor hen op en een diepe zucht rolde over zijn lippen. De spanning begon weer terug te komen, die ze er net zo natuurlijk af hadden weten te kletsen. ‘Volg mij,’ mompelde hij zachtjes. Hij wist waar ze waren. Hij koos een pad uit wat vaker bereisd was, al generaties lang, leiders en leiders voor hem. Het duurde niet lang voordat ze voor Morthermouth stonden, en voor hen niets meer was dan een zwart gat in de berg.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

In stilte volgde ze de deputy, terwijl het landschap om hen heen veranderde. Waar ze eerst nog omringt waren door bomen, nam het aantal langzaam af terwijl de grond onder hun poten verharde en ze steeds meer gewicht op d'r achter poten zette naarmate ze hoger klommen. Settleddust kende de weg zo te merken, iets waar ze hem ontzettend dankbaar voor was. Ze liet het niet merken, maar de kruiden die haar goed te been hielden naarmate hun trektocht voortzette,begonnen langzaam hun werking te verliezen. Eenmaal aangekomen bij de ingang van de deputy zijn tijdelijke nachtelijke verblijf liet ze haar blik wederom op hem vallen "Het moment van de waarheid hm."

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was puur adrenaline die Settleddust door deze reis heen sleepte. Hij was als uren wakker, had afgelopen nacht niet geslapen. Maar de gebeurtenissen van de dagen hiervoor, hadden zijn brein scherp gehouden. Zijn lijf wist zich er wel doorheen te slaan. Dus toen ze eindelijk op plaats bestemming waren aangekomen, woog er opeens zwaarte op zijn schouders. Hij haalde lang en diep adem, maar uiteindelijk knikte hij instemmend. ‘Geen weg terug.’

Vastberaden zette hij de eerste passen de duisternis in. Het zou verwelkomend moeten voelen, natuurlijk. Maar het voelde alles behalve een warm onthaal, terwijl hij op tast een weg door de tunnel maakte. Steeds dieper en het voelde oneindig lang, zijn enige geruststelling was Stormraiser die hem op de voet volgde. Eenmaal in de grot aangekomen, wist hij direct dat de plek was aangeraakt door magie. Je voelde het gewoon en het zorgde voor een rilling over zijn rug. En toen hij eindelijk in een grotere ruimte kwam, zag hij het meest prachtige aanzicht wat hij ooit had gezien

Een majestueus kristal, wat zilver maanlicht door de hele ruimte weerschitterde. Het was adembenemend. Zijn bek viel wat open en met een schuine blik keek hij naar Stormraiser. ‘Dat is nogal een kiezel.’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Verder dan dit had ze nog nooit durven gaan. En zelfs nu, op uitnodiging van Settleddust, voelde het alsof ze een wereld betrad die niet voor haar ogen gemaakt was. Als warrior beliep ze het pad van leaders, van deputies en medicine cats en hun oordeel woog haar zwaar op de schouders. Maar Settleddust had haar nodig hier, meer dan hij toe zou willen geven. Ze had het gezien in de zenuwen die er op zijn blik gelegen hadden, de manier waarop hij nog één diepe ademhaling nam voor hij het diepe in sprong. Alsof het zijn laatste zou zijn. En zij viel trouw aan zijn zijde terwijl ze door stapte.

En hoewel ze starclan vanavond niet zou mogen zien, zwoor ze aan de poort te staan zodra haar blik viel op het kristal aan het einde van de tunnel. Magie leek iedere vierkante meter van rotswand bekleed te hebben, de lucht die je inademde voelde verser aan en alles leek een voorproefje van starclan te zijn. Haar bek viel even open, te midden van de pracht en praal. En de woorden die haar gedachtes plaagde, wist haar deputy in woorden om te zetten. Een grinnik ontsnapte haar terwijl ze verder liep, haar blik op iedere centimeter van de grot legende "Het is prachtig" beaamde ze voor ze haar blik terug wierp op de kater. Zijn bruine pels had al zijn kleur verloren in het maanlicht dat op het kristal weerkaatste. Zijn groene ogen leken bijna licht te geven, alles was mooi hier binnen. Ze glimlachte zacht "Ik geloof dat het bedtijd is" mauwde ze terwijl ze terug naar de kater liep en haar kop tegen zijn nek aandrukte, het verraste haar hoe natuurlijk het voelde, hoe goed het voelde de centimeters die anders tussen hen lagen te verkleinen. "Success" mauwde ze kalm voor ze haar kop weer van hem af haalde en naar hem opkeek, een oprechte aanmoedigende blik op d'r glinsterende ogen.

♔ nickdiazfan

S T O R M W I T C H