Equality is an illusion

Onderwerp: Equality is an illusion vr 4 feb 2022 - 15:45

Gelijkheid. Iedereen is het zelfde, iedereen is gelijk. Het klinkt zo mooi, het klinkt zo juist, toch zit hier een grote fout in. Want vanaf welk moment ben je gelijk, het zelfde? Hierin zit al een vast beeld van hoe één is en zou moeten zijn. Niemand is gelijk en niemand is het zelfde en juist datgene wat anderen anders maken is datgene wat er toe moet doen. Het zijn de verschillen die ieder gelijk maakt. Het zijn de verschillen die erkend moeten worden. Het zijn de verschillen waarop ingeleefd zou moeten worden. Maar misschien is dat te ambitieus voor het simpele brein.

Raptorgaze heeft altijd moeite gehad met zijn eigen verschillen. Nooit heeft hij het gevoel gehad echt close te kunnen worden met een ander. Hij heeft geen vrienden en open zijn is zijn probleem. Want waar wilt hij open over zijn? Zijn gedachtegang is complex en altijd aan het draaien. Enerzijds mist hij connectie, anderzijds is zijn eenzame manier van leven zo comfortabel en vertrouwd. En nu ook.

Maar waar ging het allemaal eigenlijk over? Hij is een warrior, heeft taken als warrior en nu is het slechts overleven door deze ijskoude leafbare die het woud teistert. En zo hoorde hij nu ook geritsel aan zijn linkerzijde, echter waaide de wind de verkeerde kant op en was het dus een kwestie van snel reageren in de hoop een prooi te kunnen vangen. Dus hij zette zich af met zijn gespierde achterpoten, maakte een draai met zijn lichaam om zo op de prooi te kunnen duiken. Maar al voor hij het dier raakte, werd het al snel duidelijk dat het niet ging om een prooi, maar een clangenoot. "Ha, ja, geen prooi," miauwde hij dan ook schaapachtig, waarin hij dus zijn sociale rol aannam.

Hij achtervolgde één van zijn apprentices. Hij had de jonge kat er op uit gestuurd om een poging te doen wat prooi te vangen. Op het land jagen was niet zijn sterkste punt, verre van zelfs. Hij was er bar slecht in. Toch probeerde hij ook het landjagen zijn apprentices bij te brengen. Zo goed en zo kwaad als dat ging, dat wel. Hij moest binnenkort Hermitshell maar weer even vragen om hem te ondersteunen met een training voor het jagen op het land. Zijn zoon was er namelijk een stuk beter in dan hij. Liet hem maar vissen. Dat kon hij. Daarin was hij razendsnel en enorm geduldig. Dat was zijn ding, daar kon hij zijn rust in vinden. In dit niet, hier werd hij zenuwachtig van. Toch hoorde het erbij, helemaal nu de rivier bevroren was. Hij ging er helemaal in op. Het volgen van zijn apprentice, waardoor hij de geur van Raptorgaze gemist had. Een grove fout, gelukkig was het een RiverClanner. Als het goed is geen kat met kwade bedoelingen. Al was dat de afgelopen tijd ook discutabel. Even gleed er verdriet over zijn gezicht, maar dat verdoezelde hij snel weer. Toen Raptorgaze opmerkte dat hij geen prooi was. Er speelde direct een vriendelijke glimlach rond zijn lippen en hij schudde zijn kop. “Nee helaas, ik ben het maar. Ik ben oud. Ik smaak vast ook niet meer zo lekker.” Hij was helemaal niet oud, het was ook maar een grapje. “Hallo daar Raptorgaze.” Miauwde hij toen hartelijk naar de andere kater.

De kater knalde met zijn lichaam tegen de ander aan, maar bleef gelukkig wel overeind staan. De kater schudde met zijn kop en trok zijn nagels weer in. Hij voelde voor een moment een lichte spanning, maar die schudde hij van zich af. "Nee helaas, ik ben het maar. Ik ben oud. Ik smaak vast ook niet meer zo lekker." Raptorgaze draaide zijn oor op zij en forceerde een grijns op zijn gelaat. "Ah, ja, zo oud," miauwde hij dan ook. "Je kon net fatsoenlijk een vis vangen toen ik geboren werd," vervolgde de kater. Raptorgaze daarentegen was iets minder goed in het jagen op vissen. Hij was niet heel groot, redelijk slank, zoals een Windclanner. Zijn vacht liet dit echter niet zien. Hij had wel die typische, hydrofobe vacht van een Riverclanner. Ja, Raptorgaze was het typische half-bloedje. "Hallo Icecream," reageerde hij alsnog. Hij schudde zijn vacht uit en zwiepte een keer met zijn staat. Hij voelde de onrust van het jagen nog, maar er was geen prooi te bekennen op dit moment.

Zijn loge lijf hielp hem wel in zulke omstandigheden. Dat hij vrij stevig was en niet zomaar omviel. Niet dat hij dat heel erg had gevonden, dat had hij ook wel overleefd. Raptorgaze grijnsde naar hem toen hij aangaf dat hij oud was. Hij grinnikte zachtjes en wiebelde even geamuseerd met zijn oren. “Klopt.” Zei hij toen met een brede lach op zijn gezicht. Gelukkig kon Raptorgaze zijn grapje waarderen. Hij gaf de ander een knikje toen die hem terug begroette. “Je was aan het jagen?” Vroeg hij aan Raptorgaze. Aangezien hij hem eerst prooi had genoemd, dacht hij dat dat logisch was. Maar goed, je wist het maar nooit natuurlijk.