Eén Jasmine of twee Jasmine?

Ashkit was als een gek door de nursery aan het rollen via zijn rug. Hij voelde een grappige kriebel in zijn buik naarmate hij het langer deed. Het was misschien een beetje vreemd, maar we moeten onthouden dat hij vreemd is. De kater was erachter gekomen dat dit grappig was door een kriebel in zijn vachtje. Hij had er zelf niet bij gekund, maar wilde ook niet om hulp vragen. Hij was dus gaan rollen en nu had hij geen zin om te stoppen. Kwam hij in het eind van de nursery aan, dan rolde hij weer terug naar de ingang. Was hij daar weer aangekomen ging hij net zo hard weer terug. Het grijze katertje giechelde zachtjes bij de vreemde gevoelend in zijn buik. Het was een raar gevoel, maar ook... Fijn? Het was net alsof je veel had gelachen ofzo. Sommige keken hem aan alsof hij gestoord was, anderen keek geamuseerd toe. Zijn moeder had er blijkbaar geen erg in dat hij een keertje de nursery op stelten probeerde te zetten. Die was waarschijnlijk al blij dat hij wat anders deed dan in zijn eentje dagdromen. Maar natuurlijk werd hij er ook een beetje duizelig van na een keer of vijf heen en weer gerold te hebben. Hij stopte even en ging rustig op de grond liggen met een tollend hoofd. Met moeite zag hij twee dezelfde katten voor hem in een nest. Wacht wat?! Twee dezelfde Jasminekits? Heh? Dat kon niet! De kitten schudde even zijn kop en de twee katten werden langzaam weer één hele Jasminekit. Hey, dat was grappig!

- Jasminekit

Geamuseerd, maar vanop een afstandje, keek Jasminekit toe hoe één van de andere kittens de hele nursery door rolde. Ze vroeg zich af waarom hij dat deed. Zou het leuk zijn? Ze wou het niet echt proberen, want het zag er ook wel een beetje eng uit, maar ook wel grappig. Plots kwam Ashkit recht voor haar tot stilstand en keek hij haar aan. Jasminekit verstopte haar snuitje onder haar pootjes, een beetje beschaamd dat hij haar had zien staren, en keek strak naar de grond. Ze durfde hem niet aan te spreken. Wat zou ze ook moeten zeggen? "hallo, ik zag je rollen"? Dat klonk gewoon dom. Nee, het was beter als ze zweeg en deed alsof ze hem niet zag. Dan zou hij haar vast alleen laten. Dat was makkelijker.

Ashkit bestudeerde de poes goed ondanks ze een wat beschaamde houding had. Waar was de tweede Jasminekit heen? Had ze een tweeling? Ashkit wist erg veel voor zijn leeftijd, maar dit? Nee, dit was een groot raadsel voor hem. Misschien wist de lichtgekleurde kitten wel waar haar tweeling was. Maar dan moest hij wel even netjes blijven. "Allo," piepte hij vriendelijk. Hij gaf anderen vaak de kans om hem vragen te stellen. Het katertje wist erg veel, omdat hij niet veel bij de spelende kittens was. Het deed hem vaak goed om sommige onder de indruk te maken. "Waar jouw tweeling?" Het grijs gekleurde katertje hield zijn kopje vragend schuin. Het was erg interessant hoe er zomaar een tweede kat was en dan poefte hij in een keer weg. Of was hij de enige die dit rare fenomeen had gezien? Was hij misschien gewoon magisch? Nee toch! Als Jasminekit hem antwoord kon geven zou hij sowieso vragen hoe ze aan een tweeling kwam. Want volgens hem waren er geen twee Jasminekits in het nest van Mistgaze geboren. Toch?

Ashkit vroeg haar of ze een tweeling had. Huh? Wat een rare vraag. Jasminekit keek even over haar pootje heen naar boven, een vragende blik in haar ogen. "Nee?", antwoordde ze zachtjes piepend, al was haar antwoord bijna meer een vraag. Ze had drie siblings, maar geen daarvan zagen er echt hetzelfde uit als haar. Misschien dat ze er wel gelijkaardig uitzagen, dat kon ze zelf niet zo goed beoordelen, maar niet hetzelfde. Of wist ze gewoon niet hoe ze er zelf uit zag? Nee, dat kon niet. Haar siblings waren allemaal veel mooier dan zij dat was.

Het was echt super vreemd. Eerst zie je één kitten met een bepaalde kleur en zo zijn er twee. En dan? Dan verdwijnt de ander weer. Het katertje wilde de ander duizenden vragen stellen zoals: Hoe heet ze? Waarom lijkt ze zo op jou? Echter leek de ander niet helemaal te weten wat hij bedoelde. 'Nee?' Ashkit knipperde even verbaasd... Geen tweeling? Maar hoe dan? Hoe had hij een tweede Jasminekit gespot? Hij moest het weten. Morgen zal hij het gelijk aan mama vragen of... Misschien kon hij het aan Mistgaze vragen of de kitten die nu voor hem stond een tweeling had en waar die was. De blauwgrijze tabby stond snel op. Hij keek de poes vriendelijk aan. "Ikke Ashkit!" Of Ashstar, dat kon ook. Het katertje schoof trots zijn borstkasje naar voren. Hij was de slimste kitten van heel de nursery. Hij durfde te wedden dat hij als eerste warrior zal zijn! Dat hij niet bang was voor Eveningstar betekende toch veel goeds volgens het katertje. Maar er was alleen één probleem: sociale contacten. Zijn moeder zeurde er steeds over dat hij vrienden moest maken. Een echte warrior leert van zijn mede warriors. Een echte warrior heeft zijn mede warrior nodig. Toevallig stond Jasminekit voor hem, die zijn slachtoffer zal zijn. "Wil je iets doen?"

Het katertje stelde zich voor als Ashkit, hoewel Jasminekit dat eigenlijk al wist. Ze twijfelde nu - moest zij zichzelf ook voorstellen? Maar hij kende haar naam vast toch al, niet? Ze besteedden immers best veel tijd in de nursery op het zelfde moment, ook al hadden ze nog nooit echt tegen elkaar gesproken. Gelukkig redde Ashkit haar al snel uit haar dilemma door te vragen of ze iets wou doen. Jasminekit keek even achterom naar haar siblings, zag dat geen daarvan aandacht aan haar besteedde, en haalde toen haar schouders op. Tsja, waarom niet. Ze wou graag nieuwe vriendjes maken, ook al vond ze dat hee leng. Vooral het afstappen op iemand die ze niet kende vond ze heel moeilijk. Maar nu was die stap al overgeslagen omdat Ashkit op haar af gekomen was, dus dat maakte het wel makkelijker. "Ok", antwoordde ze zachtjes, haar kristalblauwe oogjes weer op de grijze kitten gericht. Ze wachtte af tot hij een voorstel zou doen voor wat ze zouden kunnen doen. Jasminekit was niet het type om veel initiatief te nemen.

Misschien was Jasminekit de tijd wel waard. Hij sloeg de meest fanatieke vechters van de nursery het liefst over en ging eerder bij de rustigere kittens zitten. De ander leek een rustigere kitten. Ze was vaak stil bij vreemden en ze zeurde niet. Niet bij hem ten minste. Ashkit was door al dat gesnauw een beetje het buitenbeentje, maar had geen moeite om anderen te benaderen. Om zichzelf te blijven. Jasminekit was ten minste uitstaan baar tot nu toe. Hij glimlachte dan ook zwakjes toen Jasmine kit 'Ok' zei. De blauwgrijze tabby was heus niet gemeen hoor, je moest alleen gewoon rustig zijn als je bij hem was. Of je niet als een mouse brain gedragen. Vooral dat eigenlijk. Hoe dan ook, nu Jasminekit er mee eens was moesten ze natuurlijk een spelletje spelen. Eerlijk gezegd was Ashkit geen wilde bras en er waren ook niet veel leuke spelletjes voor hem. Het hielp ook niet mee dat hij de ander weinig gesproken had. Toch ging er in zijn hoofd een lampje branden. "Wat dacht je van een vragen spelletje om elkaar beter te leren kennen? vroeg het katertje aan de ander. "Je mag echt alles vragen! Zou ik beginnen?" Oh wat had hij toch weer mooie ideeën! Hopelijk dacht de andere kitten er net zo positief over.

Ashkit stelde voor om een vragenspelletje te spelen, zodat ze elkaar beter konden leren kennen. Jasminekit had eerder verwacht dat hij een wild spelletje zou voorstellen, zoals het spelletje waarbij de hele tijd door de nursery had gerold, maar misschien had ze hem verkeerd ingeschat. Of misschien had hij geen zin meer in zo'n spelletje nadat hij net nog haar twee keer had zien zitten. Een beetje aarzelend knikte het jonge poesje. Ze praatte niet zo graag over zichzelf; dat maakte haar snel onzeker. Maar hij mocht gerust een vraag stellen, waarschijnlijk zou hij toch iets makkelijks vragen dat ze eenvoudig kon antwoorden, zoals iets over haar siblings of zoiets. Dat was toch het interessantst, nietwaar?

De ander knikte aarzelend. Ze leek minder enthousiast dan hij had gehoopt, maar hij wist zeker dat zij daar zo haar redenen voor had. Maar ja, daar voor deden ze dit spelletje. Om elkaar beter te leren kennen. Gewoon rustig beginnen en als het aan hem lag zo het prima verlopen. "Okay, ehmm... Wie zijn al jouw siblings?" Ashkit kende haar nestje zo ongeveer, maar het zou toch best kunnen dat het poesje meer siblings had? Die ouder waren dan haar. Dat had hij ook, al had hij geen idee waar Smokepaw was. Voor het laatst dat hij hem had gezien lag hij te 'slapen' en was zijn moeder gebroken. Stiekem mistte Ashkit hem wel. Snapte nog niet precies waar hij was. Maar het leven ging door. Hij kende zijn half broer immers niet zo lang.

Zoals verwacht, vroeg hij naar haar siblings. Dat was een voorspelbaar gespreksonderwerp, maar ook heel veilig, en daarvoor was ze hem wel dankbaar. Jasminekit keek even achterom, naar haar nest, maar haar siblings waren daar momenteel niet. Waarschijnlijk aan het spelen of zo. Ach ja, dan moest ze het maar zonder hen aan te wijzen doen. Waarschijnlijk had Ashkit hen toch al eerder gezien. "Fennelkit, Ivykit, en Belladonnakit.", antwoordde ze met zacht stemmetje. Waarschijnlijk kende Ashkit op zijn minst één van hen, en dan konden ze daarover praten. Dat was makkelijk.