I sit... in my desolate room...

Eindelijk was ze erin geslaagd om een oppas voor Loudkit te regelen, wat haar een korte, maar welkome vrijheid gaf om even te gaan jagen. Haar lichaam was misschien niet meer wat het voor de zwangerschap was, maar dat ging ze weer opbouwen. Gelukkig was ze niet al te erg verzwakt, want het lukte haar zowaar om met twee muizen de prooihoop weer te bereiken. Een plotseling stemmetje liet haar opschrikken. Spottedrains bek viel open bij het beeld van haar kind bovenop de rots. "Loudkit!" Riep ze verontwaardigd. Als een gek snelde ze op de rots af en klom ze naar boven. Met minder geluk was ze uitgegleden en had ze haar poot gebroken, maar StarClan leek haar vandaag toch nog iets te gunnen. Voor de kitten zich kon verzetten pakte ze haar op bij haar nekvel. De tocht naar beneden ging een heel stuk rustiger, en eenmaal op de grond liet ze het bolletje zwart-wit op de stoffige aarde ploffen. "Doe dat nooit meer. Je had kunnen vallen!" Sprak ze ferm, duidelijk nog niet bijgekomen van de schrik die de kleine boef haar had aangejaagd.

Zoals verwacht werd dit meteen een strijd. Ze hield zielsveel van haar kroost, maar wat ze er wel niet voor zou geven om haar temperament wat te dimmen.. "Hé!" Bracht de poes uit toen Loudkit naar haar uithaalde. In elke andere situatie had ze zich hier rot om gelachen, maar nu zij zelf zo'n brutale aap moest opvoeden was het plots niet meer zo leuk. De kattin besloot over te gaan op een andere strategie, één die misschien wat beter werkte op de onderontwikkelde hersens van een kitten. "Je mag mij nooit meer slaan. Je doet me pijn, hoor je dat?" Hoewel de paniek uit haar stem was vervaagd, bleef de intensiteit onveranderd. Loudkit had immers iets meer sturing nodig dan haar leeftijdsgenootjes.

Bij het horen van een snik verzachtte haar blik. Nee hè, had ze nou echt zo dik tegen een kitten gelogen? "Het is oké." Suste ze de kleine, waarna ze een lik over haar kop gaf. "Ik hou heel veel van je, maar clangenoten slaan doen we niet. En ik wil dat je als ik weg ben in de Nursery blijft." Sprak ze met diezelfde warmte in haar stem, gemengd met de duidelijkheid van eerder. Vervolgend tilde de deputy zachtjes Loudkits kop omhoog om haar zo indringend aan te kunnen kijken. Irritatie borrelde in haar op toen haar oogjes helemaal niet nat bleken te zijn. "En nephuilen is al helemaal niet stoer, hm?"

Wat had ze toch een karakter op deze wereld gezet. Typisch. Zij was zelf ook geen makkelijke kitten geweest, maar jeetje. StarClan, moest dit nou? De poes wierp kort een blik op de lucht. Geen reactie. Een gedempte grinnik verliet haar bek toen er plots een Loudkit aan haar borstkas vastgeplakt zat. "Dat gaan we inderdaad nooit meer doen." Negeerde ze de vraag van haar meisje. Als ze de komende moons nog een moment rust wilde, dan moest ze dit gedrag niet aansporen. "En snap je ook waarom je niet op de rots mag komen?" Met opgetrokken wenkbrauw keek ze de kleine doerak aan. Natuurlijk begreep ze dat niet.

Hm, dat ging al beter dan verwacht. Loudkit leek in ieder geval te begrijpen dat het gevaarlijk was. Over het waarom zou ze waarschijnlijk nog veel moeten leren. "Inderdaad." Mauwde ze tevreden, alsof de kitten zojuist iets heel slims had gezegd. "Als je van zo hoog valt, dan kun je je poot breken, of je nek." Dat laatste zei ze met wat meer ernst in haar stem. Sommige moederkatten deden zo vreselijk rooskleurig over dit soort zaken, maar Spottedrain niet hoor. Haar kind ging het allemaal leren.

Met een moederlijke zucht ontfermde ze zich over haar kleintje. Hoeveel van wat ze nu ging vertellen zou tot haar doordringen? "Nou, je poot breken kan heel veel pijn doen." Begon ze zachtjes, zodat niemand anders hun gesprek zou horen. Ze had even geen zin in afkeurende blikken, zeker niet over haar moederschap. "Maar als je je nek breekt, dan kun je dood gaan. Ken je dat woord al?" Hoe vroeger ze bekend raakte met dit concept, hoe beter.