Because I am the court jester

De roodwitte Warrior zat naast de grote boom, zijn blik hing over het kamp heen maar waar hij precies naar keek was niet te zien. Zijn houding wat ingezakt en met een somber gezicht wat niet echt pastte bij hem. In elk geval vroeger niet, voordat alles in elkaar stortte. Er waren dagen voorbij sinds de executie van Stagstine, al was het voor hem een gok hoeveel. Dag en nacht wisselde elkaar af en hij zocht naar een houvast in zijn leven. Trots had hij gestaan, zonder door te hebben dat hij op leugens stond. Het was allemaal een grap geweest, Stagstine wou niks fixen, eerder alles kapot maken waar hij zijn poten op kon krijgen. Het maakte niet uit meer, hij was nu dood en Eveningstar was de nieuwe Leader. Spottedrain de nieuwe deputy en voor de rest gingen ze verder met het leven. Behalve hij, want daar was hij te zwak voor. Zijn schouder was inmiddels genoeg genezen om weer verder te gaan met zijn taken, wat hij dan ook probeerde. Het voelde alsof hij een schuld moest terug betalen en hij begreep dat zijn geluier nu nog erger zou zijn dan eerst. Het was niet meer luieren, slaap kwam zonder ritme. Het overviel hem overdag en hij gebruikte het als een uitweg van alles of hij lag lang in de nacht met open ogen te staren. De Warrior Den vermeed hij zelfs, vaak lag hij tegen de rand van het kamp aan. Het voelde alsof hij dat verdiende, met hoe stom hij geweest was. Hij keek naar de boom, het was verleidelijk om erin te klimmen en even weer terug te gaan zoals het vroeger was. Maar dat was ooit de plek geweest van een grote Leader en een mislukkeling zoals hem had daar niks te zoeken. Smouldertongue had haar al gezien in zijn ooghoek, merkte dat ze zijn kant opkwam. Zijn oren gingen wat plat, niet uit woede maar uit een angst die hij niet kon verklaren. Hij staarde naar de grond, durfde haar niet aan te kijken. Ze moest hem nog geloven, geloven dat hij het spelletje niet meegespeeld had. Anders was hij allang uit de clan geweest of misschien hetzelfde lot als die verrader ondergegaan. En toch, het voelde alsof hij zoveel verkeerds gedaan had. ''Ik ben stom geweest'' sprak hij zachtjes, wetend dat ze het met hem eens zou zijn. Dan hoefde ze het zelf niet te zeggen, scheelde weer.

-Eveningstar

Ze had haar kittens weer even alleen gelaten. Ze was de nursery uit en zat in het kamp. Statig en sereen zat ze midden in het kamp. De blik in haar felgele ogen neutraal en standvastig. Een bittere trek rond haar mond. Dit was hoe ze nu vaak te zien was. Een krachtige verschijning, maar wel eentje met een geschiedenis. Een geschiedenis die uit haar bitterheid sprak. Die haar trauma’s verdoezelde, maar niet liet verdwijnen. Ze waren er nog. Nog even sterk als toen ze ze opgelopen had. Al zou ze dat nooit hardop toegeven, nooit over haar lippen laten glijden. Haar tong bleef scherp en hard, maar snauwen deed ze niet vaak meer. Soms als ze zich echt niet in wist te houden, maar meestal ging het wel goed. Hield ze haar stem helder en duidelijk. Haar blik viel op Smouldertongue. Dus kwam ze overeind en stapte naar hem toe. Hij benoemde dat hij stom was geweest. Ja, dat was nogal een understatement. Hij was een oen geweest, een ongelofelijke mousebrain. Haar vertrouwen in hem was dus ook onder het nulpunt gezakt, maar zijn houding hield haar tegen hem de uitgang van het kamp te wijzen. Zijn houding maakte elke keer weer een verslagen indruk, de indruk van een kat die zijn eigen keuzes verachtte. Ze zei niks, ging enkel naast hem zitten. Toen keek ze omhoog naar de boom, de boom waar ooit Silverstar had geslapen. “Ik vraag me vaak af of hij trots op ThunderClan is, of dat hij zich voor ons zal schamen.” Miauwde ze toen rustig. Zijn eerdere opmerking totaal negerend.

Because I am the court jester BK21THfe_o

De grijze poes negeerde zijn opmerking, al gokte hij dat ze hem daarin gelijk gaf. In plaats sprak ze over Silverstar, niet zijn naam benoemend maar het was duidelijk. Smouldertongue keek weer op naar de boom. "Trots op de meesten, denk ik"zei hij zachtjes, zichzelf duidelijk niet optellend bij de meesten. Was Eveningstar bang dat ze niet goed genoeg was in de ogen van haar voorgangers "Waarom niet, dat de clan nog steeds sterk staat ondanks...alles"ging hij verder, net als het leven in de clan. Een kleine glimlach sierde zijn lippen. "Dankzij jou"De poes die zoveel te verduren had maar niet opgegeven had, die duizendmaal sterker zou zijn dan hij ooit was.

Smouldertongue zei dat hij vast trots op de meesten zou zijn, waardoor Eveningstar hem aankeek. Ze knipperde even met haar ogen door de volgende woorden van Smouldertongue. Dankzij haar. Ze schudde haar hoofd. “We hebben het met zijn allen gedaan.” Ze zou nooit vergeten dat zijzelf daar echt niet toe in staat was geweest. Toen ze zwanger was van haar kittens. Ze was een enorm warhoofd geweest, met veel pijn. Ze had de Clan toen niet kunnen leiden. Ergens verweet ze het zichzelf dus ook enorm hoe alles was gelopen. Als zij er gewoon had gestaan, dan was het nooit gebeurd. Dan was alles niet zo uit de poot gelopen. Ze neeg toch eventjes haar kop. “Maar toch bedankt dat je dat zo zegt.” Vervolgde ze toen. Ze keek weer omhoog in de boom en even zag ze hem daar weer liggen. Toen ze als jonge kattin onder de boom langs was gelopen, omhoog kijkend naar Silverstar. Alles had nog zo onschuldig geleken. Ze had zich enkel nog hoeven focussen op haar droom, om ooit naast hem te mogen staan.

_{De poes keek hem aan, knipperend met haar heldere ogen. Ze sprak hem gedeeltelijk tegen, het was niet alleen zij geweest. Ze had een punt gehad, de clan had samen gevochten. Samen hadden ze zich tegen Stagstine gekeerd toen de waarheid uitgekomen was en zijn dood werd aangemoedigd. Er waren stemmen bij geweest die het probeerde te stoppen, niet omdat ze nog geloofde in de verrader maar omdat het een leven weg bleven nemen. Normaal gesproken had Smouldertongue ook tegengesproken, ditmaal waren er woorden over zijn lippen gekomen waar hij geen spijt van had. Het lostte nauwelijk iets op, het gaf hem hooguit het gevoel dat hij nog aan de juiste kant stond. Hij zuchtte kort. Was het nog te maken, dat wat hij zonder te weten misschien gebroken had. ''Toen hij me zijn Deputy maakte geloofde ik hem niet''sprak hij. Een halfhartige gniffel verliet zijn mond. ''Wel, ik was mooi voor de gek gehouden''vervolgde hij. Hij was niet meer geweest dan een pion, gezet op een speciale plek.}

Ze keek Smouldertongue aan. Toen hij vertelde over het moment dat Stagtine hem Deputy had gemaakt. Dat hij hem voor de gek had gehouden. “Ik verwijt het mijzelf nog steeds, dat de zwangerschap mij zo wazig had gemaakt. Ik had helderder moeten zijn. Ik had er meer tegen moeten vechten.” De pijn had haar in de greep gehad. De hormonen hadden haar gedachtegang vertroebeld. Het had niet zo ver mogen komen. Het had haar enorm zwak gemaakt. Ze was op haar zwakst geweest, daar had Stagtine handig gebruik van gemaakt. Hij had voor haar kunnen spreken, dat zat haar nog het meeste dwars. De dingen die hij uit haar naam had gedaan, die zijzelf nooit zo zou hebben gedaan. “Hij wist hoe hij moest praten. Hij wist hoe hij iedereen moest bespelen. Hij was vergif. Slangen kunnen net zo geniepig en onverwachts toeslaan.” Vervolgde ze.