Verbatim

Het was al wat later op de avond toen Dimveil uit de warriors den verscheen. Ze had net een paar uur geslapen en zou over een tijdje op patrol gaan. Maar eerst moest ze even op gang komen. De slaap stond nog in haar ogen en met een gaap liep ze naar de prooistapel toe, waar eigenlijk maar weinig 'stapel' aan was. Er lagen nog twee muizen, waar ze er eentje van pakte. Dat zou moeten voldoen als haar maaltijd van de dag. In een strenge leafbare was het nou eenmaal zo - toch was het moeilijk om er niet mee te zitten. Dim had best vaak honger en het was duidelijk te zien dat haar lichaam meer eten nodig had om helemaal goed te functioneren. Ze was wat afgevallen en haar spiermassa ging achteruit. Dat was frustrerend. Ze hoopte maar dat het snel weer wat minder koud zo worden en de prooi terug zou keren.
- 1st Gavialpaw

Lui lag de jonge kater in de sneeuw, zijn poten lang uitgerekt keek hij vanaf de grond uit over het kamp. Hij had al training gehad vandaag waarbij hij wat heeft kunnen vangen, wat daarna meteen naar de Elders kon, dus nu genoot hij van een momentje rust. Niet dat hij nou een heel hard werkende Apprentice was, maar hij had al wat gedaan. Natuurlijk zouden er katten zijn die vonden dat je vrije tijd beter kon besteden door het in niet vrije tijd te maken, Gavialpaw geloofde echter zelf in dat momenten voor jezelf ook echt voor jezelf moesten blijven. Vlug genoeg stond er wel weer een Warrior boven zijn kop te zeuren en nu hij nog even veilig leek bleef hij nog lekker liggen hier. Dimpaw, nee Dimveil nu, stapte uit de Warrior en ging op de prooistapel af. Wel, als je twee muizen een stapel kon noemen. Gavialpaw dwong zichzelf om uit zijn luie positie te gaan en meer overeind te liggen, leunend op zijn voorpoten. Dimveil zag er wel naar uit dat ze dat eten kon gebruiken, voor zover hij verstand had daarvan. Hopelijk zou de prooischaarste niet al te lang meer duren. "Hey, kom bij me liggen''verhief de tabby zijn stem, de andere uitnodigend. Eerlijk gezegd sprak hij nooit veel met de poes, ook niet toen ze nog niet zo lang geleden in dezelfde den als hem sliep. Samen met al de andere Apprentices, maar goed. In elk geval, wat voor kwaad kon het.

Haar oor trok opzij toen iemand haar aansprak. Het was Gavialpaw, die haar uitnodigde om naast hem te komen liggen. Dat maakte haar misschien ietwat oncomfortabel. Iedereen uit de clan wist ondertussen wel dat zij en Ravenstrike een ding waren, dus ze hoopte dat de aanvraag niet op zo'n manier gekleurd was. Dus ging ze naar hem toe en ging ze naast hem zitten, ondanks haar ongemak. Sociale omgang was niet haar sterkste punt, waardoor ze maar gauw een hap nam van haar muis.

Kalm met geen zorgen in zijn wereldje lag Gavialpaw daar, een zachte blik naar de poes voor hem. Ze leek een korte twijfel te hebben voordat ze naar hem toe liep met haar muis. De tabby liet zichzelf op zijn zij rollen en gaapte eens lui. Dimveil zei niks en vulde haar eigen stilte met een hap van haar prooi. Niet dat dat voor Gavialpaw heel veel uitmaakte, hij paste zich graag aan de voorkeuren van een andere. Zelf was hij wel een extrovert meestal, hij hield ervan om samen met anderen te zijn. Al nam hij ook graag genoegen met de momenten alleen, genietend van de kalmte om hem heen. "Gefeliciteerd nog met je nieuwe rang''vertelde hij haar, misschien had hij haar al gefeliciteerd samen met anderen. Hij wist het niet zeker meer. Eerlijk gezegd was hij geen fan van de manier waarop ze Warrior geworden was, het was natuurlijk maar voor schijn die gevechten, maar het hield in dat vechten een groot deel van je waarde bepaalde. Natuurlijk ging hij dat niet aan Dimveil vertellen, zijn gedachtes daarover. Zij was blijkbaar goed in vechten en ze zou dat vast ook doen in een oorlog.

Oh, Gavialpaw feliciteerde haar met haar rang. Dat was vriendelijk van hem. Ze knikte met een dankbare blik in haar ogen, waarna ze haar hap doorslikte en ook nog een "Dankjewel," murmelde. Met haar poot schoof ze haar muisje zijn kant op, om hem eventueel te delen als hij ook nog niet gegeten had. Even dacht ze na over wat ze nu kon zeggen, op vervolg van het onderwerp dat hij aangesneden had. "Wat vond je van de Winter Solstice?" vroeg ze zachtjes, niet helemaal zeker of dat dan de juiste opvolg-vraag was. Maar het was zijn eerste geweest, gezien zijn leeftijd. Dus was ze toch wel benieuwd wat hij ervan vond.