[OPEN] Telkens Als Je Gaat

Jasminekit wierp een nieuwsgierige blik op de prooistapel. Ze at nog niet zo heel lang zelf prooi in plaats van moedermelk, en dus was het een heel avontuur. Er ware zo veel verschillende dieren! Ze probeerde er zo veel mogelijk van te benoemen. Dat daar was een mus, dat was een klein schattig vogeltje. Hier zag ze een muis, en daarnaast een konijn. Op de prooistapel lag ook een eekhoorn en - was dat een rat? Hm. Jasminekit vroeg zich af hoe de dieren eruit gezien zouden hebben terwijl ze nog leefden. Ze beeldde zich een fladderende raaf in, of een uil die in een boom zat. Of misschien wel een hagedis op de rotsen.. Plots vond ze het heel jammer dat al die diertjes hadden moeten sterven zodat zij konden eten. Dat was toch helemaal niet eerlijk?!

OPEN

Prompt 59

Eén van de kittens van Mistgaze. Ze keek er al een tijdje naar. Hoe het poesje de prooistapel inspecteerde. Er gleden verschillende emoties over het kleine gezichtje. Ooh in StarClan’s naam moest ze het wel weer proberen. Het was een kitten van Mistgaze. Kom op Evening, kom op. Dus kwam ze overeind van de plek waar ze even had gezeten. Even het kamp had overgekeken, of alles nog rustig was. Of alles nog oké ging. Het leek rustig, dus zou ze best de kitten aan kunnen spreken. Geen idee hoe deze heette. Daar hield ze zich niet mee bezig. Heel slecht, maar ze onthield het gewoon niet. Al die kittennamen. Ze gingen haar pas wat zeggen als ze die aan een mentor kon binden, dan pas kon ze ze onthouden. Waarschijnlijk omdat ze er dan actief mee bezig moest. Daarvoor was het gewoon een hele bult lijfjes en vacht. Geen idee. Niet haar ding. “Heb je honger?” Vroeg ze toen ze dichtbij genoeg was dat het poesje haar kon horen.

Jasminekit schrok op uit haar gedachten toen ze aangesproken werd en met een schok draaide ze zich om. Haar blauwe oogjes werden groot toen ze zag wie er achter haar stond. Wow, de leider zelf! Dat was intimiderend. Het poesje had even niet eens door dat ze het tegen haar gehad had. "N-nee..", wist ze uiteindelijk uit te brengen. Niet meer, voegde ze daar in stilte aan toe. Haar maagje knorde wel degelijk, maar ze wou niet dat andere diertjes voor haar zouden moeten sterven. Dat leek haar een barbaarse manier van werken. Misschien als ze moediger of zelfzekerder geweest was, had ze dat probleem proberen aankaarten bij de leider. Maar Jasminekit was niet moedig, en dus zweeg ze verder maar, blik naar de grond onder haar voorpoten gericht. Eveningstar in de ogen aankijken durfde ze al niet eens.

Er leek schrik op het mooie jonge gezichtje van de kitten te verschijnen. Had ze al die impact ja? Ach ze kon het wel begrijpen. Dat ze vrij intimiderend kon zijn en ze indruk kon maken. Ze nam het de kitten van Mistgaze sowieso niet kwalijk. Het poesje miauwde wat hakkelend dat ze geen honger had. Toch dacht ze haar buik te horen knorren. Dus liep ze naar de prooistapel en pakte er een muisje af. De prooistapel was niet groot, maar de kittens waren de toekomst. Het was belangrijk dat de kittens en queens zo voldoende als mogelijk te eten kregen. Dus liet ze het muisje voor de poten van het poesje vallen. "Je hoeft niet verlegen te zijn hoor." Ze plakte een geforceerde glimlach om haar lippen. Waardoor ze er waarschijnlijk alleen maar creepyer uitzag.

Eveningstar liep op de prooistapel af en kwam terug met een muisje. Hoewel Jasminekit al eerder prooi gegeten had, had ze nu het eureka-moment gehad waarop ze beseft had dat het dieren waren die ze aten. Onwillekeurig zette ze een stapje achteruit bij het zien van het beestje, hoewel die best wel lekker rook. De leider mauwde dat ze niet verlegen moest zijn. Ja, dat waas altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Toch probeerde Jasminekit een poging te wagen uit te leggen wat haar probleem was. Eveningstar had veel macht, toch? Dus misschien kon zij dan wel een oplossing vinden. "Het is dood..", piepte ze aarzelend. Ze durfde niet op te kijken naar de leider, bang om teleurstelling in diens blik te vinden.

De kitten miauwde dat het dood was. Ze knikte. Goede constatering. “Dat klopt …kit.” Nu was het toch wel lastig dat ze de naam van de kitten van Mistgaze niet kende. “Wat is je hele naam?” Vroeg ze dan ook. Dat was wat makkelijker communiceren. Al was het maar de vraag of ze het er voor de kitten beter op maakte. Of dat ze haar een trauma zou bezorgen. Ze was niet subtiel, verre van subtiel. Dus waarschijnlijk niet de meest geschikte kattin om het tere hartje van deze jonge kitten te helen. “Prooi moet eerst dood, voordat je het op kunt eten. Anders springt het straks nog je bek weer uit.” Vervolgde ze toen droogjes.

Eveningstar vroeg haar naar haar naam. Even vroeg ze zich af of de leidster dat niet zou moeten weten - maar nee, waarschijnlijk had ze het veel te druk om zich met zo'n onbenullige dingen bezig te houden. "Jasminekit..", antwoordde het poesje zachtjes, nog steeds afgeleid door de dode prooi. Eveningstar legde uit dat prooi eerst dood moest, voordat ze het op konden eten. Onwillekeurig gleed een rilling over haar ruggengraat en vulden tranen haar oogjes bij dat wrede beeld dat de leidster schetste van de wereld. Om te overleven, zou altijd iets anders moeten sterven? Want anders hadden ze niets te eten.. "Ok..", mompelde Jasminekit zachtjes, de blik van de leider niet ontmoetend. Ze wou vragen stellen, zoals waarom ze dat toelieten of waarom ze geen andere oplossing zochten; maar dat durfde ze niet.

De kitten zei dat ze Jasminekit heette. Oké, dit keer ging ze het proberen te onthouden. Garantie tot het einde van hun gesprekje waarschijnlijk, maar goed. Jasminekit. De dochter van Mistgaze kreeg tranen in haar ogen. Toen ze vertelde dat prooi eerst dood moest. Blijkbaar raakte haar dat, waarom? Zij had daar nooit gevoelens bij gehad eigenlijk. Ja, ze bedankte StarClan voor het leven die ze had mogen nemen om hun Clan te kunnen voeden. Alleen echt gevoel bij de prooi? Nee, dat nooit. Ze had er nog nooit zo over nagedacht eigenlijk ook. Tot dat moment. Hun gesprek viel stil, een ongemakkelijke stilte. Eveningstar wist ook even niet meer hoe ze die moest onderbreken, zonder de kitten weer in tranen uit te laten barsten. Waarom was ze hier zo slecht in? Mousedung…

Er viel een ongemakkelijke stilte. De leider wou waarschijnlijk niets meer zeggen tegen zo'n zwak klein poesje als ze was; maar tegelijkertijk ging ze ook niet weg, en dat verwarde haar wel een beetje. Jasminekit wierp even een verlangende blik op de nursery, waar ze veilig zou zijn, maar ze durfde niet weg te gaan zonder dat Eveningstar haar daar toestemming voor gaf. Maar wat viel er nog te zeggen? "Het spijt me..", mauwde ze uiteindelijk, zachtjes, omdat ze het gevoel had iets verkeerds gedaan te hebben, hoewel ze niet echt wist wat dat zou kunnen zijn.

Ze zag Jasminekit naar de nursery kijken. Begrijpelijk. Met zulk gezelschap. Ze snapte het wel. Dus toverde ze een geforceerd glimlachje rond haar lippen. “Ga maar.” Zei ze toen tegen haar. Ook zij kwam overeind. Het was tijd om de kitten te bevrijden uit deze benarde positie, die zij had gecreëerd. Ze was echt een ramp. Dat bewees ze maar weer even.

Eveningstar gaf haar de toestemming om te gaan. Jasminekit haalde opgelucht adem en maakte zich snel uit de voeten. Ze durfde niet om te kijken om te zien of de leider haar teleurgesteld aankeek - zelfs als dat niet zo was, voelde ze Eveningstar's blik prikken in haar rug. Ze had het weer goed verpest, nietwaar? Mama zou snel horen dat ze een mislukking was, en dan zou niemand nog van haar houden. Tranen prikten in haar oogjes. Toen ze in haar nest kwam, begroef ze snel haar snuit onder haar staart, zodat niemand haar zwakte zou zien.

- Topic uit