[Event] No place like home

Zodra hij van Shine gehoord had dat degene waar hij naar op zoek was niet meer in de bergen was, had er niet veel anders opgezeten dan om zo snel mogelijk weer terug naar Shadowclan te gaan. Helaas waren er ondertussen wat dingen gebeurd, waardoor het iets langer op zich had moeten laten wachten. Het had tenslotte niet echt op de planning gestaan om zijn achtste leven te verliezen, waardoor hij er nu nog maar een had. Iets dat hij Barkinghound maar niet verteld had, want straks zou de jonge kater zich er nog meer schuldig over vinden. In ieder geval was het gelukkig niet zijn laatste geweest. Toch was deze verliezen het zwaarste op zijn lichaam geweest tot nu toe en hoe graag hij het ook niet toegaf, het had de tocht terug naar Shadowclan niet makkelijker gemaakt. Misschien had de kou in de bergen ook een rol gespeeld, maar een aantal van zijn gewrichten deden pijn en hoe meer hij liep, hoe erger het werd. In het begin had hij het nog weten te verbergen, maar hij wist dat het aan het einde van de dag wel te zien moest zijn in de manier hoe hij liep.
Het was al aan het schemeren eenmaal ze terug bij shadowclan gebied waren, maar het zou niet lang meer naar het kamp zijn. Zijn lichaam protesteerde met elke stap die hij zette en hij kon ergens niet wachten om in een warm nest te kunnen liggen. Echter besefte hij maar al te goed dat er mogelijk helemaal geen nest voor hem klaar lag in de leaders den en dat hij dat eerst nog zelf zou moeten regelen. Hij zou het wel zien. Hij volgde de bekende weg naar het kamp toe. Hij had geen idee wat hem aan de andere kant te wachten zou staan, wat er gebeurd was sinds hij weg was geweest. Er was een gathering geweest sowieso, misschien dat daar nog iets ter sprake was geweest. Hij zou het allemaal maar aan Settleddust moeten vragen. Hij liep door de doorntunnel heen, het kamp binnen en liep een stukje richting de leaders den, waar hij halt hield. Hij had geen idee hoe de clan zou reageren op zijn terugkeer, maar dat zou hij snel genoeg merken. Hoeveel zou er verandert zijn? Zouden ze weer nieuwe kittens in de nursery hebben ondertussen? Katten die hem niet eens zouden herkennen? Hij wist in ieder geval dat hij er zelf niet al te best uit moest zien. Hij was er niet jonger op geworden, was moe van de lange reis terug en had een lichaam die op verschillende plekken pijn deed. Toch hield hij zijn kop hoog voor zijn clan, hoeveel energie dat ook nog van hem vroeg.

[Acornstar is terug van de bergen, open voor iedereen]

Haar blik gleed richting de ingang van het kamp toen een oud-bekende geur haar tegemoet kwam. Ze herkende Acornstar meteen - toch was het.. vreemd om hem te zien. Hij was best een tijd weggeweest, en Settleddust had de clan in zijn afwezigheid geleid. Het besef dat Acornstar dit allemaal weer over zou nemen was raar. Dimveil bleef zitten waar ze zat. Ze vroeg zich af of de leider haar überhaupt wel herkennen zou - al snel besefte ze zich van wel, aangezien ze natuurlijk een nogal aparte start had gehad in de clan en ook haar vacht bijzonder was. Toch was ze nog lang niet in de buurt geweest van warrior zijn toen ze Acornstar voor het laatst had gezien, en nu was ze volwaardig Shadowclan warrior. Ja, dingen waren zeker veranderd in zijn afwezigheid.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was een avond sharing tongues en een ontspanning sfeer hing in het kamp. Toch leek die van dag op nacht te veranderen toen een patrouille het kamp terug in kamp. Settleddust keek op bij de maar al te bekende geur. Ze hingen onder een mantel van hun verre reizen en vreemde oorden. Maar desalniettemin herkenbaar. Acornstar.

Oké. Hier was dat het moment waar hij al tijden beducht op was. Settleddust deed zijn best om zijn teleurstelling niet maar te duidelijk te maken. De laatste dagen voor zijn vertrek waren turbulent geweest, en dat was een understatement geweest. En het eerste wat hij had gedaan was dingen terugdraaien en in die dagen erna.. oh er was al zoveel weer gebeurd. Hij zou niet moeten weten waar hij moest beginnen met uit te leggen. En wellicht zou hij enkele dingen wel gewoon helemaal achterwege laten. Voor nu was ShadowClan een sterke clan en weer een eenheid geworden in Acornstars afwezigheid. En hey, wie weet had de leider enkele dingen opgestoken toen hij weg was. Misschien had hij een verstand gegroeid. Settleddust optimisme was echter al manen geleden afgeleerd.

Hij hees zichzelf overeind van het groepje katten waar hij tongen mee had gedeeld en keek van een afstandje naar de leider. Over de vlakte kruiste hun blikken en hij wist een gemaakte glimlach op zijn gezicht te zetten. ‘Welkom terug, Acornstar,’ miauwde hij zakelijk. Er was geen warmte in zijn stem te vinden. ‘Ik hoop dat je reis succesvol was.’ Want buiten het verhaal van een kleine tribeganger die wraak wilde, wist hij niets van Acornstars motieven om naar de bergen af te reizen. En het knaagde hem al eeuwen dat er meer achter de schermen hing.

Ze lag rustig haar vacht te wassen toen een bekende geur haar neus binnendrong. Het was niet volledig zoals ze zich kon herinneren, maar de maar al te bekende onderliggende geur was er. Het zorgde ervoor dat ze omhoog keek, in de richting van de ingang van het kamp waar haar vader door de tunnel heen stapte. Ze wist niet goed wat ze moest denken toen ze hem zag. Hij was er niet jonger op geworden en het was duidelijk dat dat zich nu ook lichamelijk begon te uiten. Hoe erg hij het waarschijnlijk ook probeerde te verbergen, er kwam een punt waar dit niet meer mogelijk was. Er leek een zekere onzekerheid te hangen in de lucht, waarschijnlijk omdat het bijna vreemd was om hun leader nu terug te zien. Settleddust was de eerste die hem aansprak en dat moment pakte ze om zelf ook dichterbij te komen.
Ze had Settleddust beloofd te proberen om hun leader wat te temmen, wat in te dimmen en dat betekende dat ze hem toch tot zekere hoogte tevreden zouden moeten houden. Ze wist dat er geen nieuw nest klaar zou liggen in de leaders den, het was niet nodig geweest om dat te doen wanneer ze niet eens wisten wanneer Acornstar terug zou komen. "Hebben we ergens nog mos voor een nest?" Vroeg ze dan ook aan Settleddust. De andere optie was om Acornstar in de warriors den te laten slapen, maar of iedereen daar nu zo blij mee moest zijn. Als elders iets waren om op af te gaan, dan zou een goed nest al heel wat moeten doen. Ze wist alleen wel dat ze moest gaan oppassen met hoe ze hem behandelde. Ze had haar koppigheid niet van een vreemde en vaak genoeg was dat ook de reden dat ze wel gebotst waren en anders waren haar kittens wel de reden. Wat haar eraan deed denken dat haar vader ook nog niet wist van de kittens van Twistedheart. Hoe pissig zou hij zijn eenmaal hij daarachter kwam? Het was alleen niet aan haar om dat te vertellen. Ze liet haar blik op haar vader rusten, hoeveel levens zou hij nu nog hebben? De meeste leiders werden niet eens zo oud als hij was. Ze wist dat hij niet vrijwillig zijn rang neer zou leggen, dat hij waarschijnlijk door zou gaan tot zijn dood, maar wat zou er voor die tijd nog allemaal gebeuren? Zou hij echt kunnen bijdraaien? Of zou het alleen maar erger worden? En wat als het erger werd? Wanneer zou het dan tijd zijn om in te grijpen? Om te doen wat nodig was? Ze had het wel zo simpel gezegd toen, om het aan haar over te laten, maar makkelijk was het zeker niet.