Bored

Het begon langzaamaan avond te worden. Foulpaw en zijn mentor waren net klaar met hun training en liepen op een stevige tred terug naar het kamp. Zodra ze in het kamp waren, splitsten ze op: zijn mentor ging in de richting van de warrior’s den en Foulpaw nam genoegen om wat meer in het centrale gedeelte van het kamp te liggen, ver weg van de apprentice’s den. Als hij ergens geen zin in had, dan was het wel het gekibbel opvangen van vrolijke jonge apprentices die er hun eerste dag op uit waren gegaan. Nee bedankt. Zijn blik gleed naar de prooistapel en hij voelde zijn maag ongeduldig knorren, maar hij wist dat hij op zijn beurt moest wachten en dus tikte hij een tikkeltje ongeduldig met zijn staart op de grond terwijl hij de elders op hun gemak naar de prooistapel zag wandelen. ”Kom op, oude zak botten,” murmelde hij toen hij één van de elders op zijn gemakje zag wandelen naar de prooistapel, de tijd nemend om onderweg andere katten te begroeten. ”Dat kan sneller.” Zijn blik gleed meteen daarna om zich heen om te zien of iemand hem dat had horen zeggen. Tot zijn pech zat er een warrior redelijk binnen gehoorsafstand van hem aan zijn rechterkant en Foulpaw zuchtte, wachtend op de preek die waarschijnlijk zou gaan volgen. Lucky him.

En alsof het allemaal niet erger kon, kwam er dan ook nog één of andere goedzak aangewandeld die aan zijn leeftijd te zien nog maar pas warrior was geworden. Hij gaf bij de elder aan dat deze zijn tijd moest nemen – yeah right, alsof dat al niet het geval was! – en Foulpaw kreeg er nog een opmerking bovenop, al was het minder vijandig dan Foulpaw geanticipeerd had. ”Maar hij begroet zowat de halve Clan voordat hij zijn prooi pakt,” gromde Foulpaw op een geërgerde toon. ”Als iedereen dat doet, heeft niemand voor middernacht wat te eten gehad.” Foulpaw negeerde de scherpe blik van de elder in kwestie die zijn richting in kwam, noch het gemompel over de jeugd en het gebrek aan respect. De elder ging eindelijk wege en Foulpaw ontspande wat terwijl hij zijn blik liet glijden naar de andere elders die traag naar de prooistapel liepen. Met een zucht liet hij zichzelf op de grond zakken. Dit ging echt eeuwen duren zo. En hij had ook geen zin in een gesprek met de warrior naast zich, dus negeerde hij de kater expres terwijl hij met een priemende blik naar de prooistapel bleef kijken. Die overigens behoorlijk begon te slinken. Dadelijk zou hij wéér een gammele muis moeten delen met één of andere overactieve apprentice. Daar had hij nu eens écht geen zin in!

Foulpaw onderdrukte de neiging om een geërgerd antwoord te geven op wat Littlenose zei. Hij hoopte dat hij er later niet zo uit zou zien als hij op die leeftijd was. Hij beloofde zichzelf nu al dat hij gewoon door zou blijven gaan, ook als zijn lichaam niet meer mee zou werken. Hij ging liever dood van vermoeidheid en van het strijdend ten onder gaan dan hier in het kamp niks liggen doen en sterven door ouderdom. ”Dat is niet waar ik bang voor ben,” zei hij op een protesterende toon, al was dat natuurlijk wel een beetje zo. ”Ik heb gewoon geen zin om mijn prooi dadelijk weer met één of andere te vrolijke apprentice te delen.” Ja, dat was het. Meer niet. De elder leek eindelijk klaar te zijn, dus nu was het de beurt aan de kittens. Daarna de warriors. En dan hijzelf pas. Zijn blik gleed naar de overkant, waar zijn mentor zich bevond, maar deze had hem nog geen knikje gegeven ten teken dat hij mocht en met een afkeurende slag van zijn staart ging Foulpaw wat rechter zitten. ”Ik kan niet wachten eer dat ik warrior word,” prevelde hij. ”Dan ben ik tenminste niet meer de laatste in lijn om een prooi te mogen gaan halen.”

Foulpaw bewoog met zijn oortjes toen Littlenose het had over een vriend waar hij mee kon delen. ”Ik heb geen goede vrienden en ik wil er ook geen,” mopperde hij op een koppige toon tegen de kater. Hij had niks aan vriendschap als ze hem alleen maar zouden belemmeren in zijn doel om de beste warrior van heel ShadowClan te worden. En wie had er zelfs vrienden nodig? Hij niet! En hij dacht sowieso niet dat er ook maar één kat was die hem begreep en respecteerde. Dat waren twee dingen die heel onrealistisch klonken in zijn oren. Zijn pupillen verwijdden zich kort van verbazing toen Littlenose het volgende zei en hij bewoog even onzeker met zijn oortjes, maar stopte dat net zo snel weer weg door een nonchalante houding aan te nemen. ”Ik neem aan dat dat wel een optie zou kunnen zijn,” antwoordde hij vervolgens op een net iets te rustige toon. Hij zou inderdaad sneller prooi krijgen en hij dacht niet dat Littlenose zijn tijd lang zou verdoen met een apprentice, dus dan was hij daar ook weer snel vanaf. Hij ging iets rechter zitten terwijl hij zijn blik van Littlenose naar de prooistapel liet glijden. Het leek erop dat de warriors aan de beurt waren en hij wachtte ongeduldig af totdat Littlenose prooi voor hun zou gaan halen.

Foulpaw bewoog met zijn oortjes toen Littlenose aan hem vroeg waarom hij geen vrienden wilde hebben. ”Waarom moeite steken in een band met iemand om dan vervolgens in de steek gelaten te worden?” mompelde hij tegen de kater. Het was een vrij negatieve instelling en daar was hij zichzelf ook wel bewust van, maar het waren gedachten die hij niet kon onderdrukken, die hij niet kon negeren. Er was altijd wel die angst dat iemand hem zou laten zitten en dat hij daar nog meer beschadigd van zou zijn dan dat hij nu al was. Maar… Hij moest eerlijk toegeven dat als hij een vriend zou willen, dat Littlenose wel een goede start zou zijn. Niet dat hij dat ooit hardop ging toegeven aan de kater. No way. ”Een dikke, sappige muis,” zei hij op een sarcastische toon tegen de kater, dondersgoed wetend dat die niet te vinden zou zijn in de prooistapel. Hij maakte dan ook een afwijzend gebaar met zijn staart ten teken dat het hem niet veel kon schelen. Als hij maar eten had. ”Waarom ben je zo aardig voor iedereen?” vroeg hij terwijl hij zijn ogen naar de kater gericht hield.

Foulpaw luisterde naar de woorden van de ander en bewoog kort met zijn oortjes. Wel, dat was één manier om ernaar te kijken. Hij zou het persoonlijk vrij vermoeiend vinden om die gedachtegang aan te houden en iedereen maar proberen te begrijpen en te accepteren, maar als de kater er gelukkig van werd, wie was hij dan om daar commentaar op te geven? ”Je weet toch dat je jezelf zo een vrij makkelijk slachtoffer maakt om te manipuleren, hè?” vroeg hij met een frons aan de kater. ”Geef ze één nagel en ze pakken gelijk je hele poot.” Oké, misschien had hij er wél commentaar op, maar ergens was het ook wel om de kater te waarschuwen. En op zijn eigen manier te helpen, al zou hij dat nooit hardop toegeven. De kater bracht een ekster met zich mee en Foulpaw keek op toen hij de woorden hoorde van de kater. Zo snel als dat zijn mondhoeken zich spontaan omhoog bewogen, dwong hij ze weer naar beneden. ”We zullen wel zien hoe lang je die belofte volhoudt,” zei hij op een koppige, norse toon en zijn blik hield de kater even vast voordat hij zijn kopje naar beneden bewoog en een hap nam van de ekster. Met een resoluut gebaar duwde hij de prooi weer terug naar Littlenose en keek daarna geïrriteerd van hem weg. Hij had er een hekel aan als er beloftes werden gemaakt waar anderen zich waarschijnlijk niet aan gingen houden. Hij had er nog een grotere hekel aan als een klein deel in hem die beloften wílde geloven. En hij had er de meest ultieme hekel aan als hij er uiteindelijk door gekwetst raakte door dat ene deeltje dat wilde geloven.

Foulpaw was te veel met zijn gedachten bezig om ook maar een glimp op te vangen van de duistere gedachten die door Littlenose’s kopje gingen. En als hij de kater al had aangekeken, dan had hij dat toch niet kunnen ontcijferen. Zijn oren spitsten zich echter wel toen de kater zijn woorden sprak en in plaats van zijn focus te leggen op de ekster keek hij op, recht in de ogen van Littlenose. Er viel even een korte stilte, een stilte waarin Foulpaw overwoog of het waard was om meer over Littlenose’s achtergrond te weten. Het klonk persoonlijk, intiem. Het klonk alsof, als Foulpaw er meer over te weten zou komen, het enkel eerlijk zou zijn als hij Littlenose ook wat over zijn eigen achtergrond vertelde. En dat was een offer dat hij niet wilde brengen. Een risico dat hij niet wilde lopen. Toch voelde het ergens ook wel verkeerd aan om het aan zich voorbij te laten gaan en dus besloot hij om zijn grenzen te testen. Voor deze ene keer. ”Waarom?” was het enige wat hij vroeg. Waarom zorgden zijn vrienden ervoor dat hij zich veilig voelde? Waarom voelde hij zich angstig? De ekster lag vergeten tussen hun in en Foulpaw fixeerde zijn amberkleurige blik op de kater voor hem. Hij meende een flikkering van de ware Littlenose te hebben gezien en hij wilde niet dat hem nu iets ontging. Niet nu dat hij erachter kon komen of Littlenose echt een goede vriend voor hem kon zijn. Of niet.

Foulpaw had eerlijk gezegd zowel wel als niet verwacht dat Littlenose zijn levensverhaal aan hem ging vertellen. Toch luisterde hij geconcentreerd naar wat Littlenose vertelde. Een traumatische ervaring op jonge leeftijd, een rebelse houding totdat er weer een traumatische ervaring volgde en hij uiteindelijk het licht zag omdat anderen hem hielpen nadat hij niet meer verwachtte dat iemand dat ooit nog zou doen. Daar kwam het wel een beetje op neer. Het was een scenario dat Foulpaw zich amper voor kon stellen. Zijn ouders waren misschien niet dood, maar je kon nu ook weer niet zeggen dat ze de meest warme band met elkaar hadden. Op dat vlak hadden ze net zo goed wel dood kunnen zijn, hoe crue dat dan ook klonk. ”Goed dat het voor jou gewerkt heeft, maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo sociaal word zoals jij. Zelfs niet als ik zou inzien dat anderen me kunnen helpen,” mompelde hij. Hij voelde zich nu niet bepaald dankbaar naar zijn omgeving, al moest hij toegeven dat hij het ergens wel fijn vond dat Littlenose hem benaderde. En zijn verhaal wilde delen, ook al had Foulpaw daar nu totaal geen boodschap aan. Misschien zou dat wel komen. Ooit. Toch had hij er weinig hoop in. Littlenose was maar drie manen ouder dan hemzelf en Foulpaw dacht niet dat hij nog snel iets zou meemaken waardoor zijn kijk op de wereld zou veranderen. Hij ging het althans ook niet opzoeken. ”Hoe kan ik nu naar je toekomen als jij diegene zou zijn die me verraadt?” sprak hij op een nonchalante toon, wat zo veel wilde zeggen als Foulpaw die een vriendschap met de kater tegenover hem wel een kans wilde geven. Hij was echter niet bepaald een emotionele kat, dus het op deze manier verwoorden, leek voor hem wel het beste. Littlenose moest er dan zelf maar achter zoeken wat hij daarmee bedoelde. Daar ging Foulpaw hem niet mee helpen. Het was zo immers al awkward genoeg, dacht hij zo.

Foulpaw dacht kort na over de woorden van Littlenose en gaf toen een knikje. ”Whatever,” sprak hij kortaf, maar zijn mondhoeken gingen kort omhoog en de apprentice keek snel weg om niet zijn echte emoties aan Littlenose te laten zien. De waarheid was dat de woorden van de kater hem wel aan het denken zette. Misschien moest hij inderdaad wat minder terughoudend worden op het vlak van vrienden maken. Misschien moest hij het allemaal wel een kans geven. Misschien… Hij zou wel zien. Zijn blik gleed naar de kater toen deze zijn volgende woorden sprak en zijn mondhoeken leken zich weer automatisch omhoog te drukken toen hij de warme blik van de kater zag. Ja, dit zag hij wel goedkomen. Niet dat hij dat hardop ging toegeven aan de warrior. Echt niet. Hij schraapte dan ook ongemakkelijk zijn keel en wiebelde kort met zijn oortjes. ”Dus… Heeft Acornstar je al een apprentice gegeven?” vroeg hij, aan de ene kant om zijn emoties te verbergen en aan de andere kant ook wel om het gesprek wat luchtiger te maken. Ze waren wel weer emotioneel genoeg geweest, dacht hij zo.

Foulpaw’s mondhoeken gingen weer licht omhoog toen Littlenose zijn grap maakte. Hij haalde zijn schouders op. ”Je zou niet de eerste warrior zijn die al meteen zijn eerste apprentice zou krijgen,” zei hij op een nonchalante toon. Maar met Acornstar aan het roer zou dat best wel eens een onmogelijk scenario kunnen zijn. Die kat was zo wantrouwend als maar zijn kon. Foulpaw had verhalen gehoord over katten die uit hun eigen Clan verbannen waren door hem en hij vroeg zich af wat ze gedaan moesten hebben voor Acornstar om ze meteen uit zijn Clan te knikkeren. Toen herinnerde hij zich dat hem dat soort geroddel niet mocht boeien. ”En laten we eerlijk zijn… Als een kat zoals Snappingturtle mentor kan worden, dan kan jij dat ook wel.” Hij wist niet echt of dat een compliment was voor Littlenose, maar hij meende wat hij zei. Als een kat die meer met zijn uiterlijk bezig was de verantwoordelijkheid kon krijgen om een apprentice op te leiden, dan zou iemand als Littlenose, behoorlijk begaan met zijn Clanmates, dat zeker kunnen. Foulpaw’s support zou hij in elk geval al hebben, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven aan de kater.