[Winterspelen] Kom erbij en dans

De maan was langer blijven hangen in de lucht dan normaal was. Was al voor dagen zichtbaar en dus waren ze uitgekomen op het organiseren van de spelen. Of het goed was om deze spelen te organiseren wist hij niet goed. Natuurlijk had hij ooit de verhalen er wel over gehoord. Hij was ouder dan de meeste hier tenslotte, mogelijk zelfs de oudste, maar dat feit wilde hij liever niet weten of het waar was. Het eerste spel zou een treasure hunt zijn en het was aan hem en Settleddust om de spullen die teruggebracht werden te tellen. Dat zou niet moeilijk moeten zijn.

Hij had alle intentie gehad om de rots op te klimmen en op de rots te zitten, terwijl het eerste spel bekend gemaakt zou worden. Hij had zelfs een poging gedaan om de rots op te klimmen, had zijn nagels erin gezet en een poging gedaan om zijn lichaam omhoog te trekken, maar zonder al te veel succes. Achteraf had hij liever helemaal geen poging gedaan voor de neus van alle katten die er waren. Maar hij had geen andere keuze gehad dan om plaats te nemen onderaan de rots. Als hij zelf die rots niet meer op kwam, dan ging hij dat ook niet doen met de hulp van iemand anders. Hij klemde zijn kaken dan ook stijf op elkaar, terwijl Carrioncough sprak over wat het eerste spel zou zijn. Hij begreep nog steeds niet waarom een van de deputies de mededeling moest doen, maar ertegen protesteren zou de vrede breken. Iets wat hij toch wilde proberen te voorkomen ondanks alles. Ze konden het als Shadowclan momenteel gewoon niet hebben. Niet wanneer hij nog maar een leven had. Toch verwachtte hij wel dat Shadowclan de spelen zou winnen. Hij zou niks anders van zijn clan verwachten.

Ze was er niet zeker van of ze mee wilde doen. Waar ze wel zeker van was, was dat ze zich schaamde. Haar oren drukten in haar nek toen ze zag hoe Acornstar de hogesteen niet meer op kwam. Ze keek naar de andere leaders (en deputy), zag Blazestar kijken. Wat een afgang.. Haar kaken klemden zich op elkaar terwijl ze naar de oudere kater keek. Kon hij niet accepteren dat zijn tijd erop zat? Ze gunde het Settleddust veel meer om Shadowclan leader te zijn. Waarschijnlijk kwam dat vooral omdat ze hem simpelweg beter kende, maar het zorgde wel voor ergenissen. Iets wat misschien niet heel gezond was, als warrior richting je leader.
- Idk of dit topic open was maar pls ik wou even op Acorn reageren, de arme man

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh bij de sterren. Hij wilde niet kijken. Acornstar deed een poging om de rots op te springen en hij stond met zijn kaken strak op elkaar te kijken. Blazestar deed het ook knullig, maar hij kreeg het in ieder geval nog voor elkaar. Maar het was voor de vrede dat iedereen zijn muil leek te houden en hij keek naar de RiverClan deputy die het woord deed. Settleddust wist dat het eigenlijk zijn plaats niet was om op de hoge rots te gaan zitten, maar als díe deputy het kon. Maar hij kon zijn poot niet verroeren zolang de oude man nog onder aan die steen stond. Dus wierp hij een korte blik op Eveningstar die hem met liefde wilde omleggen. De vrouwen onder de leiders waren zeker geen fan van hem. In zijn verdediging: zij begonnen. Hij ging naast Acornstar zitten en boog zijn kop naar zijn oor. ‘Ik kan voor je omhoog gaan,’ fluisterde hij hem toe, terwijl de anderen vrolijk de vriendelijke competitie aanmoedigden. ‘Het is beter dat iemand naar de kan luisteren dan niemand, Acornstar,’ voegde hij nog muisstil toe.

Natuurlijk hadden de andere leaders niet besloten om collegiaal te zijn en ook beneden te blijven. Ze konden het mogelijk stuk voor stuk niet hebben dat een deputy het woord deed, maar zeiden er allemaal niks van door de vrede die er was. Misschien was het daarom ook wel dat er geen woord tegen hem gezegd werd, maar hij kon de blikken voelen. Dit was misschien wel erger, dan dat ze er wat van zeiden. Toch was er een die wel wat zei, die naast hem kwam zitten en hem vertelde dat hij voor hem omhoog kon gaan. Hij wilde vrijwel meteen nee zeggen, maar wierp nog een blik omhoog naar de rots. Waar van elke clan er wel iemand zat. Hoe erg hij het ook vond, shadowclan zou er alleen maar zwak uit zien als geen van hun twee daarboven stond. "Oke," Was alles dat hij zei voor hij zijn blik weer op de katten voor hem richtte. Niet iedereen zou meedoen wist hij, maar ze zouden hopelijk genoeg binnen halen om te winnen. Want niks minder dan dat zou hij van ze willen.