The End of an Era

Een tweepaar ogen staarde als grijs als haar oogkleur naar voren. Uitkijkpost duty's waren de enige wat de oude she-cat nog deed in haar laatste dagen. Ver kwam ze namelijk niet meer met surveillance's en als ze niks deed dan zou ze verhongeren. Katten die geen taken meer verrichtte, kregen geen prooi. En Fortuna, Fortuna was te oud om haar eigen maaltijden nog te vangen. Het eten wat ze kreeg waren ook geen vetpot en dat was duidelijk te zien aan haar magere lichaam. Haar vel hing losjes over haar botterige lijf. Haar spieren en vet waren weggesleten door ouderdom en gebrek aan genoeg eten. Ze klaagde echter niet. Klagen deed ze nooit. Ze was wellicht oud, ze was een Elite kat tot op het bot. Ze zou nooit haar mond opentrekken. Ze wist waar ze aan begonnen was toen ze hier kwam wonen op jonge leeftijd en ze wist wat er gebeurde met oude katten. Je mocht al van geluk spreken als je oud werd. De meeste gingen al onderdoor aan ziektes en wonden voor de überhaupt de 60 moons en daar voorbij aantikte. Fortuna had hard gevochten in haar gehele leven en altijd had ze gezegd dat ze het verder zou schoppen dan iedereen. Dat was haar gelukt. Wellicht niet op de manier die iedereen dacht als je zei dat je het ver zou schoppen. Ze was nooit hoog gekomen in rang, maar ze was hier nog. Ze had iedereen met de grootste praatjes voorbij zien gaan. Enkel zij was er nog van haar tijd. Alleen zij was sterk genoeg geweest om al die jaren het hier uit te houden. De oude poes liet een gniffel klinken. Haar ooit zwart stralende pels was nu dof en grijs gekleurd. Alsof haar oogkleur was uitgelekt over haar zwarte gezicht. Ze keek in een plasje water van oud sneeuw dat voor haar poten was weggesmolten door de zon. Lente stond op de stoep. De winter had ze weer overleefd. De moeilijkste tijd van het jaar. Ze had het weer geflikt. Fortuna ademhaling rapste in haar keel toen ze een diepe ademtuig naar binnen liet glijden. Ze proefde de bloei op haar tong. Wat een mooie laatste dag was het. Fortuna liet haar krakende lijf zakken en keek tot de laatste zonnestralen over het gebied heen. Weer een dag voorbij waar ze haar taak had uitgevoerd. Ze had de Elite jaren gediend, tot haar laatste ademhaling. Haar grijze ogen waren niet gesloten toen ze het leven verliet. Zo had ze het ook gewild. Ze was misschien dan wel dood, ze zal nog altijd waken.

†