[MC TASK] Never mind the past

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf had haar poten langzaam voort bewogen op de nog ietwat koude ondergrond van de Medicine Cat Den. Ze zorgde er altijd voor dat de mosnesten warm waren en zacht, zeker voor hen die een wat lastigere tijd tegemoet gingen. Branchpaw was daar een van, de kater was uit de boom gevallen en zo akelig terecht gekomen dat ze kort bang was geweest niet voldoende voor hem te kunnen betekenen. Hoewel de meeste wonden goed genazen zou hij nooit meer in staat zijn om als Warrior zijn taken uit te voeren. Hij zou altijd Elder blijven, maar ook Elders hadden een belangrijke taak. Hij zou helpen de kittens van morgen te vormen. Voor nu echter was ze vastbesloten hem even kort het gevoel te geven dat hij er aan toe deed. Zelfs al was hij niet super mobiel en op dit moment ook best slecht ziend. 'Branchpaw,' Sprak ze zachtjes haar stem warm en schor. 'Kom, ik moet wat nesten vervangen en dacht dat jij misschien wel mee wil helpen.' Voor het vervangen van nesten hoefde hij niet veel te zien en daarnaast had ze iemand nodig om de zachtheid van de nesten uit te testen. Wie beter dan de langdurige bewoner van haar den?

- Branchpaw

❅

Branchpaw had een moeilijke periode meegemaakt, het herstel ging wel de goede kant op. Maar zal nooit meer de oude kunnen worden, zijn poten waren nog altijd kreupel en de ogen konden gelukkig nog gered worden, maar kon niet meer goed zien. In het begin had die daar veel moeite mee, maar nu heeft die het lot maar geaccepteerd, Brachpaw zal altijd elder blijven dacht hij.

De kater hoorde pootstappen zijn richting opkomen, maar wist niet wie het was. Hij tilde zijn kop op en zag de vage contouren van een kat. "Wie ben jij? Remnantwolf?" De medicijnkat vroeg of ze kon helpen met nesten vervangen. Zelf wist die dat hij ook weleens zijn benen moet strekken, proberen om zo goed mogelijk te laten genezen en de spieren ontwikkelen. "Oke, wat kan ik precies doen?" De leerling ging voorzichtig opstaan en strekte rustig uit.

[MC TASK] Never mind the past Branchkitos

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf probeerde positief te blijven voor Branchpaw maar vroeg zich af en toe af of dit een situatie was waarin ze de kat beter uit diens lijden had kunnen verlossen. Hij zou nooit meer de oude worden en hoewel ze haar best had gedaan zijn ogen te redden had hij niet het volledige zicht terug gekregen. Hij liep kreupel maar hij liep, en ze probeerde hem met dit soort taken ook aan te moedigen om zijn eigen ding te blijven doen, om toch nog het gevoel te hebben tot nut te zijn. Ze had elke kat kunnen vragen om hulp, maar ze vroeg hem.

'Wie ben jij? Remnantwolf?' Vroeg hij waardoor ze langzaam haar schouders rechter, knikte en sprak. 'Ja, Remnantwolf. Ooit moeten we je leren de geur van elke kat te herkennen.' Mauwde ze zachtjes, in de hoop hem iets van hoop te kunnen geven. Hij was gehandicapt maar hij was toch nog niet afgeschreven. 'Oke, wat kan ik precies doen?' Vroeg de kater waardoor ze glimlachte ook al kon hij dat waarschijnlijk niet zien. 'Zien of je herkend welke nesten vies zijn en of de schone nesten zacht genoeg zijn.' Hiermee zou ze hem dwingen zijn andere zintuigen te gebruiken maar ook ervoor zorgen dat hij zijn spieren zou trainen.

❅

Hij knikte naar de vage contouren van de medicijnkat, zelf wist die ook dat uiteindelijk iedereen moest herkennen aan de geuren en meer moest vertrouwen op zijn andere zintuigen. Natuurlijk wordt de kater nooit de oude, maar hij wil wel nuttig zijn voor de clan. Branchpaw rook de omgevingsgeuren op, hij merkte een zachte geur op die sterk naar alle medicijnen rook. "Ik ruik een zachte, zoete geur. Met alle geuren van de medicijnen op je vacht."

De kater keerde zich om naar zijn nest "Laat ik maar beginnen met mijn nest, misschien tijd voor een vers bed met de zachtste veren!" glimlachte hij. Langzaam rook rook die aan het nest, maar merkte niet op dat zijn neus te dichtbij was. Waardoor hij hard moest niezen door een veertje in zijn neus "Haaaatschjoe!". Nog een keer rook die aan het nest maar hield nu wel afstand daarvan, Branchpaw rook een vieze stank alsof iemand maanden in gelegen had. Langzaam raapte hij zijn nest bij elkaar en probeerde de contouren te herkennen tussen de aarde en de veren of bladeren. Dat lukte niet helemaal waardoor hij wat aarde meenam. "Zo, dit mag weg" met een tikje van zijn voorpoten schoof die het op richting de uitgang van het hol, dat herkende hij wel gelukkig omdat daar het licht vandaan kwam. Rustig schoof die aan de zijkant van het hol.

"Hop naar de volgende" mompelde hij.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf haalde diep adem. Het was goed om te zien dat de ander kon bewegen, dat hij niet teveel versleept was om de schade te vergroten. Ze zou nooit weten of het meenemen door Nighttooth schade had aangericht maar hij leefde en hij leek niet extreem somber om zijn lot. Misschien had hij het leren accepteren, wat het ook was ze dankte Starclan met heel haar hart dat ze hem geen doodsbessen had hoeven geven. Die keuze was haar nog een dag bespaard. 'Ik ruik een zachte, zoete geur. Met alle geuren van de medicijnen op je vacht.' Mauwde Branchpaw waardoor ze zachtjes lachte. 'Die geuren trekken snel in een vacht.' Ze kon vaak ruiken als een Clangenoot veel tijd met haar door bracht al was het bijna niet mogelijk zo sterk te gaan ruiken naar planten als een Medicine Cat. Die lagen namelijk vaak letterlijk naast hun trouwe planten. Het was alsof ze een poot of staart zou missen zonder de planten. Want dan kon ze weinig betekenen. Het was een deel van de jonge kattin geworden zelfs al herkende ze het misschien niet.

De kater keerde zich om naar zijn nest. 'Laat ik maar beginnen met mijn nest, misschien tijd voor een vers bed met de zachtste veren!' Mauwde hij voordat hij een beetje onhandig alles bijeen raapte. Hij nieste door de hoeveelheid stof en het feit dat hij zijn neus er bijna in drukte. Ooit zou ze hem proberen te leren zijn neus wat verder weg te houden, want hij zou vast niet zijn neus in een egel of iets anders prikkelbaars willen drukken. 'Zo, dit mag weg,' Hij leek de kier in haar rots te weten vinden, door het licht dat er doorheen stroomde en de ingang in een bijna gouden lichtstroom verlichtte. Het was prachtig om te zien al zou het nooit zo mooi schitteren als de sterren van hun voorouders. Remnantwolf hield een oogje op hem gericht. 'Probeer het schone mos te vinden die ik ergens in de den heb verstopt.' Moedigde ze hem aan. Alleen waar ze deze had neergelegd ging ze natuurlijk niet vertellen. Elke beweging kon bepalen of ze hem eerder weg kon sturen of soms alleen naar buiten zou laten gaan.

❅

Uiteindelijk had Branchpaw de overige nesten bij elkaar kunnen rapen en bij de ingang gelegd, het ging wel moeizaam vanwege zijn poten maar dat heeft tijd nodig. Toen de laatste mosrestjes bij elkaar lagen, vroeg Remnantwolf aan hem of die de verse mossen kon vinden. Dat is voor hem een stuk moeilijker natuurlijk, want het ruik vrijwel anders. Toen die zijn neus opsnoof rook Branch alleen maar kruiden en planten. "Ik ruik vooral kruiden en planten," de kater hield zijn neus bij de grond en probeerde al snuivend de moshoop te vinden. Zonder dat hij het wist, bereikte hij het mosnest van Remnantwolf. "Volgensmij is het deze hoop", Hij krabde het bij elkaar en bracht naar Remnantwolf. met schuivende poten.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf keek zwijgend toe terwijl ze Branchpaw zijn zintuigen liet gebruiken. Ze wist dat hij moeilijk kon zien, en misschien de verkeerde dingen zou pakken, maar hij moest het blijven proberen. Hij kon dan leren zoveel mogelijk zelf te blijven doen. 'Ik ruik vooral kruiden en planten.' Mauwde de kater waardoor ze een bevestigend geluidje maakte. Elke plant rook echter anders, zij kon waarschijnlijk zelfs blind de juiste planten vinden. Zo vaak had ze deze in haar poten gehad terwijl ze alles op orde hield. 'Volgens mij is het deze hoop,' Ze schudde haar kop toen hij haar met verschoonde nest naar haar toe schoof. 'Dat is mijn net verschoonde nest.' Mauwde ze met een zachte lach in haar stem.

❅