Whenever you're ready

Er waren weinig katten in zijn Clan waar hij uit zichzelf sympathie voor kon opbrengen. Het merendeel vermeed hij liever omdat hij meer op zichzelf was en omdat hij nu niet bepaald een erg sympathieke kat was. Dat was er wel op gebeterd sinds dat hij Littlenose kende en dat hij een gesprek met Settleddust had gehad, maar dat nam nog steeds niet weg dat hij nog steeds vrij sarcastisch uit de hoek kon komen. Maar er waren dus een selectief aantal katten waar hij wel medelijden mee had en Scarlethaze was daar één van. Hij wist uit zijn tijd met haar in de apprentice’s den dat ze traag van begrip was en dat ze langer de tijd nodig had om iets in zich op te nemen. Hij vond het dan ook vrij zielig voor haar toen de ceremonie van haar werd onderbroken omdat Acornstar niet op haar naam had kunnen komen. Nu was Acornstar dood en had Settleddust voordat hij zijn tocht maakte naar de Highstones haar haar warriornaam gegeven, maar dat nam niet weg dat het gebeurd was. Hij had ook roddels opgevangen dat ze eens was aangevallen door een apprentice die haar maar bleef treiteren, maar dat was nog voor zijn tijd geweest. In elk geval had hij een prooi van de prooistapel genomen en liep nu naar haar toe, waarna hij deze voor haar op de grond liet vallen. ”Delen?” vroeg hij nonchalant aan haar, zijn amberkleurige ogen naar haar gericht.

Alles was anders, haar naam was er nog het minste van. En ze had die niet eens echt op de manier ontvangen die gewoon was, niet hoe de ceremonie was gelopen. Het had toch wel een deuk in haar zelfvertrouwen gebracht. Maar dat was nog niet eens hetgeen waar ze het meeste mee zat. Die hele ceremonie was de laatste poging die haar opa had gedaan, het laatste wat hij had gedaan voor hij dood was gegaan. Het ene moment had hij gefaald in haar naam te herinneren, de volgende ochtend was hij dood. Ze wist niet goed wat ervan te denken, want was hij echt zo dicht bij zijn dood geweest? Ze wist het niet, vond het lastig om het in te schatten. En ondanks wat hij had gedaan, rouwde ze nog steeds om hem. Hij was toch wel haar opa geweest en dat laatste zou niet de indicatie moeten zijn voor wat hij geweest was. Ze merkte op dat ze niet meer alleen was en liet haar blik op de apprentice vallen en op de prooi die hij had neergelegd. Ze knikte alleen maar, ook al wist ze nog niet goed waar ze op toezegde.

Foulpaw merkte dat Scarlethaze hem opmerkte, maar dat ze niet goed leek te weten wat hij bedoelde. Dat zou even later wel komen en Foulpaw schoof de prooi naar haar toe ten teken dat zij mocht beginnen. ”Jij mag de eerste hap nemen,” zei hij tegen haar, om het nog wat duidelijker te maken. Was dit hoe dat het werkte? Alles zo duidelijk mogelijk zeggen? Of begreep ze het vanzelf wel als je er maar gewoon even wat tijd overheen liet gaan? Dit was de eerste keer dat hij echt een gesprek met haar had en hij moest behoorlijk wennen aan de situatie. Het leek hem best lastig om alles pas later dan de rest te begrijpen. Stel dat ze aangevallen zou worden en iemand haalde nagels over haar rug. Dan zou ze dat pas veel later doorhebben. Er ging een korte huivering door hem heen. Dat gaf een slechte kat zoals een BloodClankat immers genoeg tijd om haar te vermoorden voordat ze ook maar kon verwerken wat dat er gebeurde. ”Hoe voel je je?” vroeg hij vervolgens. Hij had het idee dat dat een accuratere vraag was dan te vragen hoe dat het met haar was.

Hij had gevraagd of ze de prooi wilde delen en ze vond het nu achteraf ook niet erg dat ze erop toegezegd had, dus nam ze de eerste hap toen het erop leek dat hij niet de eerste zou nemen en schoof de prooi vervolgens naar hem toe. Ze had misschien niet zoveel zin in eten als dat ze anders gehad zou hebben, niet na Acornstar’s dood. Het zou wennen zijn, dat ze de oude vertrouwde leider niet meer zou zien hier. Hij was toch een vastigheid voor haar, iets wat ze nu niet meer zou hebben. Natuurlijk had ze haar moeder nog, maar iets leek anders te zijn met haar sinds de dood van haar opa. Iets was er verandert, maar ze wilde niet vragen wat. ”Mis jij hem?” Ze vroeg het zich soms wel af of ze de enige was die de oude leider miste, ongeacht wat hij had gedaan met haar warrior ceremonie.

Foulpaw zag hoe ze een beet nam van de prooi en deze vervolgens naar hem toe schoof. Hij boog zich voorover en nam er ook een hap van, waarna hij de prooi weer terug naar haar wilde schuiven en zijn poot al op de prooi had liggen om letterlijk dat te doen, maar de vraag van haar zorgde ervoor dat hij stopte met kauwen en zijn poot boven de prooi bleef hangen. Hij knipperde met zijn ogen en dacht goed na over wat hij ging zeggen. Acornstar was de grootvader van Scarlethaze en het zou vrij ongevoelig van hem klinken als hij zou zeggen dat hij haar grootvader niet goed genoeg kende om dat soort emoties te ervaren. Maar hij wilde ook niet oneerlijk tegen haar zijn. ”Het kwam hard aan toen ik hem daar zo dood zag liggen,” gaf hij op een zachte toon aan haar toe, waarbij zijn blik kort om zich heen flitste. Dat waren immers dingen waarvan hij niet wilde weten dat anderen ze zouden horen. ”Het spijt me om te zeggen dat ik hem niet goed genoeg kende om te zeggen dat ik hem echt ga missen of al mis, maar hij zal in elk geval nooit vergeten worden.” Was dat een goed antwoord? Nee, maar wat moest hij dan? Hij schoof de prooi demonstratief terug in haar richting en keek de andere kant uit. Hij had moeten liegen, al was het maar om haar een beter gevoel te geven.

Ze wist niet goed hoe ze zich met alles moest voelen. Ja, ze miste haar opa, dat ging ze niet ontkennen, al was ze daar de enige in. Er waren er misschien die zouden verwachten dat ze hem zou vervloeken voor wat hij haar had aangedaan met haar warrior ceremonie, maar dat deed ze niet. De schuld daarvan legde ze eigenlijk alleen maar bij haarzelf en het feit dat ze misschien toch niet goed genoeg was. Dat Acornstar zich misschien wel op het laatste moment gewoon bedacht had en dat wat Settledstar nu had gedaan wel helemaal niet de bedoeling was geweest. ”Denk je dat ik een warrior hoor te zijn?” Het was misschien wat raar om naar een ander onderwerp te springen, terwijl Foulpaw haar al een antwoord had gegeven op haar andere vraag, maar dat besefte ze zich eigenlijk niet. Maar hij wist niet hoe het op de apprentice over zou komen.

Scarlethaze stelde meteen een nieuwe vraag, maar dat nam hij haar niet kwalijk. Hij kon wel een beetje inschatten hoe dat ze was en dat ze informatie soms trager verwerkte dan anderen of dat alles wat anderen zeiden een beetje langs haar heen ging. Dat nam hij haar niet kwalijk. Hij hoopte alleen dat het haar niet zou belemmeren als ze ooit tegenover een vijand zou staan, maar gelukkig waren er genoeg Clanmates die haar dan konden helpen. Ze stond er in elk geval nooit alleen voor. ”Dat denk ik niet,” sprak hij op een kalme toon. ”Dat geloof ik. Het is niet omdat Acornstar je naam niet kon geven en dat Settledstar het gedaan heeft dat het daarom niet geldig is. Settledstar heeft je die naam gegeven met goedkeuring van StarClan.” Hij draaide kort met zijn oortje. ”Ik weet dat het moeilijk voor je is, Scarlethaze, maar je moet proberen achter je te laten wat er tijdens die ceremonie is gebeurd. Settledstar heeft je je naam gegeven voor een reden. Je bent warrior en je maakt deel uit van ShadowClan, of je dat nu zelf gelooft of niet.” Zijn vacht prikkelde ongemakkelijk omwille van het gesprek dat ze hadden en omdat hij niet goed was met emoties, maar toch liet hij zijn amberkleurige blik op haar rusten. De boodschap moest immers duidelijk zijn.