No wonder why you're scared

Zijn stem deed haar verschrikt omdraaien. Sinds ze zonder herinneringen wakker was geworden in een poel van haar eigen bloed had Crystalstar niets en niemand meer echt kunnen vertrouwen, en was ze constant op haar hoede. De angst, die diep in haar zeegroene ogen toch te zien was, ebde echter direct weg toen ze zag wie haar begroet had. En hij had haar niet zomaar op de formele manier begroet, zoals ze dat deden als ze het over serieuze leiderszaken moesten hebben. Nee, hij had zien goedgehumeurde stem gebruikt, een stem die zíj erg leuk vond. "Hallo, Carrion. Wil je mee naar buiten? Ik denk dat dat me wel goed zou doen." Mauwde ze, wat zachter en minder zeker dan gewoonlijk. De afgelopen dagen had ze het kamp slechts enkele keren verlaten. Ze hadden de clan verteld dat ze ziek was door de genezing van haar wonden, zodat niemand haar zwak zou noemen. In werkelijkheid was het een misselijkmakend angst geweest die controle over haar had genomen. Dat was natuurlijk niet de enige reden waarom ze hém meewilde.

Het was fijn om even samen in stilte te wandelen. De lentezon kwam door, en het territorium begon langzaam weer groen te kleuren. Daarnaasts telde Crystalstar zijn gezelschap op prijs, zelfs als hij helemaal stil was. Diep in gedachten verzonken liep ze naast haar deputy, totdat hij plotseling haar aandacht weer trok. Zijn stem, die anderen zo vervelend vonden, maar wij zij intussen gewend aan was geraakt, vormde vijf woorden die Crystalstar's hart een slag deden overslaan. Wat kon hij haar te vertellen hebben? Wat voor goeds? Ze wist dat het niet om clanzaken ging, anders had hij niet zo lang gewacht. "Vertel." Fluisterde ze. Hij kon het niet maken nu haar hart weer te breken, niet nu ze al zo leed.

Toen ze in zijn lichte ogen keek, zag ze de woorden al vormen, en een voorzichtige glimlach vormde op haar lippen. Ze knikte hem wat bemoedigend toe, durfde even iets van hoop te vullen. Die hoop verzuurde in haar mond toen hij er een grapje van maakte. De glimlach ebde langzaam weg en Crystalstar zuchtte binnensmonds. Was het vanaf het begin al als een grapje bedoeld, of durfde hij gewoon niet te zeggen wat hij wilde zeggen? "Sorry Carrion.. Nu even niet." Mauwde ze, terwijl haar kop zich met de bekende melancholieke mist vulde. Ze had gedacht dat hij het ging zeggen, dat hij haar zag zitten. Ze had zich weer teveel ingebeeld. "Bedankt dat je probeert me af te leiden." Voegde ze er aan toe, om de sfeer niet helemaal te vernietigen. Ze liep langzaam op hem toe, hopend dat haar deputy niet weer zou wegspringen, en gaf hem een kopje van genegenheid. "Ik ben blij dat ik jou gekozen heb."

Natuurlijk had hij ergens ook wel gelijk. Ze liet zich nooit echt gaan, lachte weinig, en meende het nog minder vaak. Crystalstar had zichzelf tegelijkertijd afgestompt van de leukste dingen in het leven, en zichzelf scherp gemaakt voor alle gevaren. Carrioncough rolde zich op zijn rug, zodat ze een goed beeld kreeg van zijn magere lichaam. "Hmm, toen ik een apprentice was, misschien?" Grapte ze flauwtjes, terwijl ze zich naast hem door haar poten liet zakken. "Je zult me snel genoeg zien lachen, dat beloof ik je." Murmelde ze zachtjes. Ze vleide haar kop lichtjes tegen zijn schouder en keek ook omhoog. "Al het groen komt terug.. Snel genoeg zullen er weer kittens door het kamp rennen." Ze slaagde er bijna in het verdriet weg te laten uit haar stem. Bijna.

Wat een vraag. De Crystalshell die Creamyfrost ontmoet had was een onschuldig en zelfs wat verlegen meisje geweest. Niet dat alles aan haar was veranderd. Verliefd worden kon ze nog steeds als de beste, tot het punt van wanhoop. Crystalstar lag comfortabel tegen hem aan, kon zijn hart horen. Toch wist ze dat hij nooit zo gek van haar zou worden als zij van hem was. Ze wist zelf niet eens waarom ze zo enorm verliefd was, hij had niets wat haar vorige partners hadden. ”Die Crystal is er nog. Ergens heel diep van binnen. Ze komt niet vaak naar buiten, maar soms is ze er bij.. zoals nu.” Gaf ze toe. Creamyfrost was ook lief voor haar geweest, had de juiste woordjes gefluisterd, en had haar net zo snel weer verlaten. Niet zijn schuld, natuurlijk, maar dat maakte het niet minder pijnlijk. Ze liet de stile voortduren, en vond dat die niet ongemakkelijk was. Toen kwam Carrioncough plotseling met een niet compleet onverwachte bekentenis. Crystalstar bleef liggen, en reageerde niet direct. ”Ik dacht al iets gemerkt te hebben.. die dag bij de waterval.” Toen had ze één van haar levens voor het zijne gegeven. Daardoor was het makkelijk geweest te denken dat ze het zich ingebeeld had. ”Wil je erover praten? Of wilde je gewoon dat ik het wist.. ik ben blij dat je het me verteld hebt.” Ze oordeelde niet. Het getuigde van zijn vertrouwen in haar, dad deed haar goed.