And bound her in her bones

Nu dat de Leafbare op haar strengste punt begon te komen, was elke vorm van warmte ontzettend aangenaam. En waar was dat beter te vinden dan in de nursery? Blossomhail maakte een schietgebedje naar StarClan in de hoop dat ze niet boos op haar zouden zijn dat ze zich even van haar belangrijke taken zou ontdoen om wat warmte op te gaan zoeken, maar ze had het echt even nodig. Ze was heel de ochtend al zonder succes aan het jagen en ze had de rust echt wel even nodig. De poes liep dan ook de nursery binnen, waar ze snorde toen ze de geur van melk rook en het zachte gemiauw van de kittens. De blik in haar blauwe ogen werd mogelijk nog milder dan ze al was toen ze de kleine bundeltjes vacht bij elkaar zag liggen. Ze hoopte op een dag ook een nestje te hebben. Ze raakte kort de neus aan van één queen die nog niet lag de slapen en hervond haar motivatie weer om te gaan jagen. De uitgang werd echter geblokkeerd door één van de kittens en Blossomhail bewoog geamuseerd met haar oortje toen ze zag dat het Lionkit was. ”Ik denk dat als je nog groter wordt dan dat je nu al bent dat geen enkele dappere warrior nog de nursery binnen durft te komen,” snorde ze naar hem, hem een knipoogje gevend. Tja, wat kon ze zeggen? Ze hield van kittens. StarClan zou het haar vast wel vergeven als ze nog ietsje langer bleef, niet dan?

Hij was voor de uitgang van de nursery gaan staan. Een poes die hier vaak kwam was binnengekomen, wat prima was, maar dat betekende wel dat er geen katten meer bij mochten van Lionkit. Zijn zusje was erg bang als het ging om anderen en het was zijn plicht om hem te beschermen. Hij gokte dat de poes Blossomhail was, want die naam had hij een aantal keren gehoord. Het bijzondere was dat deze poes helemaal geen kittens had, maar ze leek wel erg geïnteresseerd. Zij was niet de enige die hier veel bezoekjes bracht zonder er familie te hebben. Er kwam ook vaak een snow bengal kater over de vloer die met liefde met de kittens kwam spelen. 'Ik denk dat als je nog groter wordt dan dat je nu al bent dat geen enkele dappere warrior nog de nursery binnen durft te komen,' Lionkit greens een beetje verlegen. Hij vond het complimentje geweldig, maar hij wilde natuurlijk niet zijn Clangenoten bang maken. Hij hield van hen. "Ikke Rimekiw beschewmen!" piepte de pluizenbol trots. "Maar katten mogew natuuwlijk wel doow hoow," Hij wilde niemand verplichten om binnen of buiten de nursery te staan. Je hoorde Clangenoten te vertrouwen en dat deed Lionkit zeker.

Blossomhail’s blik werd nog milder toen hij over het beschermen van Rimekit begon. Ze had Rimekit een tijdje geleden ontmoet en geprobeerd om de kitten haar naam te laten zeggen. Dat was niet gelukt, maar vervolgens had ze de kitten een verhaaltje verteld en dat leek dan wel weer in goede aarde te vallen. ”Rimekit boft met zo’n dappere broer,” zei ze op een goedkeurende toon tegen de kater. ”En de Clan ook. Ik weet zeker dat RiverClan’s grenzen goed beschermd zullen worden door zo’n alerte kater zoals jij.” Ze kwam naar voren en drukte haar neusje kort tegen die van Lionkit aan. "Je bent er zeker al wel klaar voor om binnenkort apprentice te worden?" vroeg ze toen op een licht geamuseerde toon. Het zou nog wel zeker drie manen duren eer dat het zo ver was, maar dat duurde ook niet zo lang meer. De tijd ging immers snel voorbij. Eer dat Lionkit apprentice zou worden, zou het hopelijk ook alweer een stuk warmer zijn. Daar ging ze toch wel van uit.

"Ja ja! Gwensen goewd beswermd!" Als hij eenmaal het kamp uit mocht, dan moesten de andere Clans zeker uitkijken! Met hem moeten ze zeker oppassen. Niemand mag aan zijn familie zitten. Niemand mocht aan zijn Clan komen en de eigendommen ervan. Dus ze mogen ook niet op RiverClan territorium komen. Toen Blossomhail haar neus kort tegen de van hem drukte giechelde hij zachtjes. "Ikke sekew klaaw! Clans oppwassen!" piepte Lionkit trots. Hij was een echte knuffelbeer bij zijn Clangenoten, maar hij bleef een jong katertje en jonge katertjes houden van actie. Het was natuurlijk ook wel leuk dat de mama van Icecream Crystalstar was en dat maakte hem nog zekerder. Niemand mag de grens over als het aan hem lag.

Blossomhail snorde zachtjes terwijl ze naar het katertje keek. Zouden haar kittens ook zo zijn? Of zouden ze een meer teruggetrokken houding hebben? Blossomhail wist één ding zeker: het zou haar niet uitmaken hoe dat ze waren, als ze zich maar goed voelden. Als ze maar gelukkig waren. Dat was het belangrijkste dat telde. ”Ik zie dat je al klaar bent om de grenzen te verdedigen, maar ben je ook dapper genoeg om de nursery te verdedigen?” En in een snelle beweging liet ze haar grote lichaam naar de grond zakken, waarna ze op Lionkit af begon te sluipen. ”Mijn naam is Clawface en ik kom alle kittens hier stelen,” gromde ze naar hem, waarbij ze speels met haar staart sloeg. Ze hoopte dat nu niet al te veel warriors de nursery binnen zouden lopen. Dit was zeg maar niet de kant van zichzelf die ze echt aan iedereen wilde laten zien, maar ze kon het niet helpen. Lionkit’s enthousiasme was behoorlijk aandoenlijk!

Lionkit had altijd een sterke drang gehad om iedereen en alles wat hem lief had te beschermen. Waarschijnlijk kwam dat doordat hij zijn ouders niet had kunnen beschermen. Hij hield van Icecream. Hij zou niemand anders willen hebben, maar toch zorgde dat alles er wel voor dat hij andere wilde beschermen. Dat het bij niemand anders zou gebeuren. "Ikke nuwsewy beswermen!" beantwoordde Lionkit haar vraag. Hij zou alles doen om zijn familie te beschermen. Om zijn Clan te beschermen. "Weg Cawface!" piepte Lionkit. Het rood-witte katertje dook onhandig ineen waarna hij probeerde tussen de voorpoten van Blossomhail te kruipen.

Een grijns kwam om de lippen van Blossomhail. Oké, dat was duidelijk. Clawface was een naam die ze uiteraard gewoon had verzonnen, maar ze kon zich niet voorstellen dat er een kat met die naam rond zou lopen. En als er wel zo’n kat was, dan zou ze liever niet willen weten hoe hij er uit zou zien. Of zij. Ze liet haar blik naar Lionkit glijden toen deze op een onhandige manier tussen haar voorpoten in probeerde te kruipen. Met een hele zachte beweging van haar poot gaf ze hem een duwtje en trok op hetzelfde moment haar andere poot van hem weg, zodat er niks anders dan leegte overbleef in de richting waar dat hij viel. Ze had het stukje mos dat vlakbij hun lag echter in zijn val ingecalculeerd, dus heel hard kon hij niet vallen. Daar hield ze echt wel rekening mee. Maar ze zou het hem zeker niet gemakkelijk maken omdat hij een kitten was! Zo competitief was ze ook wel.