That's why

Een zachte zucht verliet haar lippen. Ondanks dat buiten het zonnetje scheen, merkte ze daar in de nursery niet veel van. Ze durfde te wedden dat het buiten aangenamer was dan hier. Ze liet haar blik even kort door de den glijden, maar de meeste queens lagen te slapen, alsook de kittens. Heartkit duwde zichzelf overeind, waarna ze even peilend om zich heen keek. Ze besloot dat ze buiten aan een warrior om toestemming ging vragen om even het kamp in te mogen. Niet dat ze die toestemming graag wilde vragen, maar ze wist ook wel dat ze meer gedaan kon krijgen als ze beleefd was. Ze leerde steeds beter hoe dat ze anderen om haar poot kon winden en begon er voldoening van te krijgen als ze iets mocht wat anderen niet mochten. De kitten trippelde naar de uitgang van de nursery toe en richtte haar blik naar buiten. StarClan prees haar wel heel erg gelukkig: een warrior kwam haar richting op lopen! Heartkit dacht kort na over hoe ze dit het beste kon formuleren en besloot voor een erg beleefde aanpak te gaan. ”Eh… mevrouw?” vroeg ze om de aandacht van de warrior te trekken. ”Zou ik alstublieft buiten mogen genieten van het zonnetje? Het is zo saai hier.” Natuurlijk was ze ook nog steeds maar een jonge kitten en ging het niet helemaal soepel, maar goed. Dit moest wel goed genoeg zijn, hoopte ze.

De tijd leek te verstrijken. Zeker nu newleaf gearriveerd was en het warmer aan het worden was. Het leek dan ook al een lange tijd geleden dat ze zelf als een queen in de nursery had gelegen, maar eigenlijk was het nog niet eens zo heel lang geleden. Onbewust was ze ook richting de nursery gelopen en hoorde ze een van de kittens praten. Het duurde een moment voor ze besefte dat de kitten het tegen haar had. Ze liet haar blik op Heartkit vallen, die de vraag had gesteld of ze de nursery uit mocht. Dat was geen rare vraag, eigenlijk nog beleefd, want er waren genoeg kittens die er gewoon uit zouden gaan. ”Natuurlijk, probeer alleen niet te ver van de nursery weg te gaan.” Er was geen queen om de kitten in de gaten te hebben, dus dat leek haar het beste.

Heartkit onderdrukte een zucht toen de warrior eerst niet in de gaten leek te hebben dat de kitten het tegen haar had. De kitten moest dan ook de grootste moeite doen om het geïrriteerde gevoel dat op kwam zetten in haar binnenste niet door te laten schijnen in haar blik. De warrior antwoordde uiteindelijk en Heartkit gaf een beleefd knikje, waarna ze haar eerste stapjes naar buiten zette. ”Tot waar mag ik gaan?” vroeg ze beleefd aan de kattin terwijl ze haar kopje in haar nek legde om de ander aan te kijken. Ze moest toegeven dat het een knappe kattin was. Ze had een mooie gevlekte vacht en mooie ogen. Niet zo mooi als die van Heartkit natuurlijk, maar het kon er wel mee door. En tot nu toe leek haar persoonlijkheid ook nog wel oké te zijn. Niet dat Heartkit zich daardoor liet strikken, maar in deze situatie was het wel mooi meegenomen.