Ghosts can be a lot of things.

Het was stil hier. Geen blaadjes die ritselde in de zachtste winden. Geen vogel die haar pracht liedjes zong. Er stonden hier enkel bomen, vast genageld aan de vaste, ijskoude grond. Takken omarmde elkaar stevig boven de nep warrior zijn kop. Schaduwen lagen als lakens over de sneeuw onder zijn poten. Barkingpa- Barkinghound haatte het om alleen te zijn. Hij had schouders die gemaakt waren om andere te steunen. Hij had een hart, gemaakt om voor andere te kloppen. En dat was zijn drug, zo leek het. Het voelde voor hem altijd zo goed om aan andere te denken, om voor andere te doen. Maar langzaam braken zijn spieren en geest af met iedere stap die hij voor een ander zette. Maar de ander liet hem nooit alleen, zelfs hier niet, helemaal alleen in het woud. Zelfs hier voelde hij hem nog altijd staren.

+Remnantpaw

♔ nickdiazfan

Most times, a ghost is a wish.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was een rustige dag, wellicht wel verbazingwekkend rustig. Als Medicine Cat was het nooit geheel stil, in haar kop was ze altijd bezig, altijd aan het denken. De dood van Newtspark had zijn sporen na gelaten zelfs al probeerde de jonge kattin deze niet te laten zien. Ze was nog jong maar voor haar leeftijd bijzonder volwassen. Ze was vastbesloten niemand teleur te stellen zelfs als dat betekende dat ze van de ene valkuil ik de andere stapte. Thunderclanners gaven niet op, zijzelf gaf niet op! Haar amberkleurige ogen brandden met een vastbesloten vuur de beste Medicine Cat ooit te worden, zelfs als haar begin alles behalve perfect was geweest. Ze gaf niet op, hoe vaak ze ook stiekem in haar nest moest huilen, ze gaf niet op. Het bracht haar ook voldoening, als ze doorhad dat een Warrior weer zijn normale taken kok doen omdat zij ervoor gezorgd had dat de wonden zich zouden helen. Als er ook maar iemand was om haar wonden van het hart te helen maar het hielp, het hielp zoveel dat ze zich op anderen kon focussen. Ze haalde diep adem, ze miste het geluid van de vogels, van een uil die s'nachts riep, maar Rogue gebied was niet het gebied van Thunderclan. Toch was ze hier, en hoewel ze eerst alleen leek te zijn; had ze al snel door dat ze een ander vond. Ze zocht hem niet, maar ze zag hem wel. Een kater van ongeveer haar leeftijd. 'Hallo,' Een zachte, warme en schorre stem. Dat was alles wat haar kenmerkte.

❅

Hij kon pas wegkijken van het afschuwelijke bebloede figuur in de mist, toen een stem die niet aan hem toebehoorde de jonge warrior toe sprak. Met een trillende zucht wendde hij zich tot de ander. De geur van Thunderclan prikte op zijn zintuigen en even moest hij zichzelf er aan herinneren dat ze hier geen grenzen hadden om overheen te stappen. "O-oh- hey" mauwde hij. Lang hoefde de kater niet terug te zijn om te weten hoe gespannen het was tussen hun clans, op zijn hoede keek hij d'r aan. "Jij bent ver van huis" een kleine vermoeide glimlach trok aan zijn mondhoeken. Wat bracht haar helemaal hier naar toe? Snel keek hij nog op zij, maar wat hij daar eerder had zien staan was al weer weg. Maar rust daarin vinden kon hij niet. Het was niet echt, het kon niet echt zijn.

♔ nickdiazfan

Most times, a ghost is a wish.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het leek erop dat de kater ergens naar staarde, iets dat zijzelf niet kon zien. Iets waar zijzelf niet bang voor was. Aan de andere kant, de engste dingen waren dingen die een kat niet kon zien maar die er soms wel waren. Zoals verstopte Bloodclanners of Twolegs die uit het niets kooien neer zouden zetten om katten te vangen. Ze schudde haar kop voordat ze de Shadowclanner met haar warme ogen aan keek. 'O-oh- hey,' Mauwde de ander waardoor ze een kleine glimlach toonde. Ze probeerde neutraal te zijn, zeker nadat ze de Shadowclan Warrior had horen spreken over de kittens van Newtspark. Kittens. Ze slikte moeizaam, het verliezen van een Queen, dat was een van de heftigste dingen die voor konden komen. 'Jij bent ver van huis,' Verklaarde hij enkel terwijl zijn mondhoeken omhoog trokken, al zag hij er vermoeid uit. Langzaam stapte ze dichter naar hem toe, voorzichtig, bijna bang hem te doen schrikken. 'Net zoals jij. Maar... Gaat het?' Jonge katten hoorde er altijd gezond en vrolijk uit te zien. Sterk, blakend van gezondheid en oneindige energie. Dat was ook de reden dat Apprentices het vaak wel aankonden als de training zo zwaar werd want hun lichaam was nog jong en krachtig. Snel keek de ander opzij waardoor ze zijn blik volgde. 'Er... Er is niemand. Je bent veilig.' Fluisterde ze zachtjes voordat ze hem voorzichtig met haar staart aan tikte en hem met grote onschuldige ogen aan keek. Alsof ze in een blik begreep dat hij bang was, want ze herkende de blik van zichzelf. Zij was ook zo vaak bang geweest, en nu.. nu zou ze er zijn voor hem. Zelfs als Eveningstar en Settleddust ruzie zouden maken. Ze zou er zijn, voor hem. Voor hem met zijn brandende ogen, alsof er vuurvliegjes in dansden. Alsof hij getekend was door de sterren. Alleen hij was geen Starclanner. Starclanners waren niet bang. Ze haalde diep adem voordat ze hem aan keek. 'Ik ben Remnantwolf. En jij?' Vroeg ze zachtjes, onzeker. Niet wetende of hij haar zou herkennen, waarschijnlijk wel. De meeste katten wisten een Medicine Cat wel te herkennen.

❅