Not my problem

Er was veel tijd verstreken sinds de aanval van de bloedhond en de tijd waar ze nu in zaten. Dat maakte het des te zorgelijker dat de pijn in zijn schouder ondragelijk begon te worden. Thawrage hoefde geen medicine cat te zijn om te weten dat het in elk geval niet goed was. Dat wilde echter niet zeggen dat hij zijn rust ging nemen. Er zou veel nodig zijn voor hem om toe te geven dat hij medische hulp nodig had. Hij ging niet in de den liggen als dat niet hoefde. Waarschijnlijk moest het onderhand nu toch wel, maar goed. Niet zijn probleem. Voorlopig. Thawrage liep met een kille blik het kamp uit. Leafbare begon nu echt goed de kop op te steken en Thawrage kneep zijn ogen kort dicht tegen de snijdende kou dat in zijn richting kwam. Hij trok een geïrriteerd gezicht en bromde iets onder zijn adem door dat verdacht op vloeken leek. Hij besloot het territorium maar wat af te dwalen om een goede positie te vinden voor te starten met zijn jacht. Op dit moment leek geen enkele plek aan die voorwaarden te voldoen, namelijk. En dat irriteerde hem echt mateloos.

Soms kwam je anderen tegen met zo'n zuur gezicht, dat er gewoon een verhaal achter moest zitten, niet? Zijn clangenoot Thawrage leek er daar één van te zijn. Het leven leek voor hem blijkbaar een verschrikking te zijn, met hoe kil hij keek. Ietwat geamuseerd liep Hawk hem tegemoet (hij was eigenlijk onderweg naar het kamp, met een haas in z'n bek). "Hey, Thawrage. Gaat 't?" vroeg hij vrolijk, waarbij hij de kater in zich opnam. Hoewel hij niet super veel ouder was, hadden ze eigenlijk maar vrij weinig contact gehad. Als hij altijd zo zuur keek, zou 't vast daardoor komen.

En natuurlijk moest er weer één of andere dwaas zijn richting in komen. Hawkchase en hijzelf hadden niet veel contact en daar was een reden voor. ”Laat me even nadenken,” sprak hij op een koude toon, alsof hij er écht goed over nadacht. ”Mijn poten vriezen er half af, prooi is verdomme nergens te vinden en als de kruidenpatrouille geen goede kruiden kan vinden voor moedermelk te produceren of verkoudheid te bestrijden, verliest WindClan waarschijnlijk een paar katten dit seizoen.” Hij keek de andere kater koud aan. ”Begin je het plaatje te schetsen of moet ik nog even doorgaan?” Toen viel zijn blik op de haas die Hawkchase bij zich had en iets van goedkeuring was te zien in zijn blik, al probeerde hij dat nog zo te verdoezelen door zijn blik snel weer hard te laten worden. ”Waar heb je die?” vroeg hij kil en hij knikte naar de haas, mocht Hawkchase het nog niet begrepen hebben.