Buy myself all of my favorite things

Zo. Ze had bij Eveningstar aangegeven dat ze een nieuwe mentor wilde hebben en ze hoopte dat de leader er maar beter voor zou zorgen dat het een capabele mentor zou zijn. Eentje waar ze iets aan zou hebben. En eentje die al het vuile werk voor haar zou doen. Ze ging écht niet door de sneeuw ploeteren om te gaan jagen en ze ging haar vacht ook niet vuil maken in een te bebost gebied, dus als haar mentor dat in gedachten zou hebben, kon hij of zij het wel vergeten. Ze had sowieso niet zo’n haast om warrior te worden. Haar familie merkte haar niet eens op als ze apprentice werd, dus wat was het punt om zo snel mogelijk warrior te worden? En ze had écht geen zin om al die taken te doen die een warrior deed. Van op patrouille gaan werd haar pels vuil en hoewel het haar wel leuk leek om iemand eens goed in zijn gezicht te krabben, wist ze dat ze in een gevecht nu niet veel zou voorstellen. Dus dat had ook geen zin. Maar ze was wel goed met woorden en ze voelde zich best wel veilig aan de andere kant van het Thunderpath. En dus belette het haar ook niet om de apprentice die aan de andere kant van het Thunderpath voorbij kwam lopen uit te dagen met de volgende woorden: ”Het stinkt hier naar een vuil moeras!” Haar kristalblauwe ogen bleven uitdagend hangen op de kater, haar staart zwiepend. Ze moest wat frustratie kwijt en hij was haar slachtoffer voor vandaag.

Hij was beetje bij beetje het Shadowclan territorium aan het verkennen. Het was zoveel kleiner dan de mooie grote bergen, en het stonk er vreselijk. Hij was niet gewend aan het moeraswater of die rare vochtige gronden waar het territorium mee vol zat. Het enigste wat hij herkende van thuis waren de dennenbomen en een paar van de plantjes die er te vinden waren. Hij zuchtte even terwijl hij verder wandelde, en een lang pad zag die soms donderde. Het maakte hem een beetje bang – in de bergen hadden ze dat niet. Ze hadden daar geen rare denderende monsters met grote koplampen. Shinypaw wist niet hoe hij ooit zou wennen aan de Clans en hun gebieden, maar hij moest vertrouwen. Alle vrienden die hij had gemaakt in de bergen die van de Clans kwamen hadden het overleefd, waarom zou hij het dan niet? Echter begon hij langs het Thunderpath te lopen toen een onbekende poes die aan de andere kant stond een opmerking maakte. ‘Het stinkt hier naar een vuil moeras!’, riep die. Ze keek hem uitdagend aan, maar de kater fronste lichtjes. Ah yes, clankatten en hun competitieve gedrag…. Echt wennen dit. “Eh, ik ga akkoord, maar na een paar dagen van er te verblijven ben ik al aan die vieze geur gewend geraakt”, hij haalde zijn schouders op, zag niet echt de uitdagende intenties van de poes. Hij zag alleen een klagende poes die niet wist waarom haar leven haar hier had geleid.

Foxpaw draaide kort met haar oortje toen ze de reactie van de ShadowClanner hoorde. Dat was… niet wat dat ze verwacht had. En dat was ook niet de reactie die ze verwacht had van de verhalen die ze over ShadowClan had gehoord. Ze had gehoord dat ze zo groots en arrogant waren. Best teleurstellend dit. Iets aan zijn woorden zette haar echter aan het denken. Hij was het met haar eens, maar hij was er wel aan gewend naar enkele dagen…? Dat wilde dus zeggen dat hij origineel niet van ShadowClan was. De stank van het Thunderpath en de moerasgeur afkomstig van het ShadowClan territorium zorgde ervoor dat ze het niet goed van elkaar kon onderscheiden. En dat ze dus geen idee had wie ze voor zich had staan. ”Je bent dus geen ShadowClanner?” concludeerde ze licht verward, maar daarna verscheen er al snel weer een spottende blik in haar ogen. ”Wat is dit? Is ShadowClan zo wanhopig dat ze tegenwoordig zwerfkatten accepteren?” De kater had wel geluk met zijn zwarte pels. Ze zou zo niet zeggen dat hij een zwerfkat was.

Hij had wel gehoord dat de clankatten allemaal competitief waren en de uitdaging zochten. Hijzelf hield meer van vrede en rust, zag in dat iedere individuele kat elk zijn bijzonderheid had en daar niet moest aan twijfelen. Iedereen had iets waar ze goed in waren… Jammer genoeg hadden niet alle katten een zuiver hart zoals hij al die manen had gedacht totdat Wren binnen de cave viel. ‘Je bent dus geen ShadowClanner?’, wel ja maar eigenlijk nee. Hij was een shadowclanner, maar hij was het nog niet zo lang. Echter kreeg hij niet veel tijd om erop te antwoorden want de ander keek hem aan met een spottende blik en zei er nog wat op. ‘Wat is dit? Is ShadowClan zo wanhopig dat ze tegenwoordig zwerfkatten accepteren?’ Wow, noemde zij hem nu net een zwerfkat? Hij fronste lichtjes, vond de clankatten eigenlijk niet echt zo aardig. Ze was niet de enigste die scheef naar hem keek en hij snapte eigenlijk wel waarom Vulture en Flutterpaw van deze clans waren weggevlucht. “Ik kom van de tribe, maar er liep daar iets behoorlijk mis”, zei hij. Nee hij zou niet zeggen dat hij eigenlijk de healer was want elke keer als hij daaraan dacht scheurde zijn hart nog meer. “Het is een lang verhaal maar ik ben de medicine cat apprentice van Shadowclan nu…” Ookal werd dat niet door iedereen geaccepteerd. Deze poes zou waarschijnlijk ook denken dat hij een bizarre genezende zwerver was in een “wanhopige” clan.

Eigenlijk had ze wel een beetje kunnen raden dat het geen typische ShadowClanner was. Of een kat van welke Clan dan ook. Hij had niet de gebruikelijke vijandigheid over zich heen hangen die een Clankat met zich meebracht. En ondanks dat er nu geen spanningen waren tussen ThunderClan en ShadowClan was dat wel een tijdje zo geweest en waren ze nog steeds waakzaam om elkaar heen. Nu maakte dat niet zo heel veel uit. Ze zou tegen elke Clankat als een bitch hebben gereageerd. Zelfs tegen katten van haar eigen Clan. Ze fronste kort toen hij aangaf dat hij van de Tribe afkomstig was en dat hij de nieuwe medicine cat apprentice was van ShadowClan. Ze lachte ongelovig. Dat zouden ze in ShadowClan ook wel fijn moeten vinden, zeg. Ondanks dat ze vrij jong was, wist ze dat de Tribe een groep katten in de bergen was. ”Dus ShadowClan ís wanhopig,” concludeerde ze met een sneer. ”Waarom zouden ze anders iemand die niet eens in StarClan gelooft tot medicine cat apprentice benoemen?” Ze glimlachte. ”Je zult vast niet op veel steun binnen je Clán kunnen rekenen, of wel?” vroeg ze op een pesterige toon aan hem. Ze dacht toch niet van de verhalen die ze van ShadowClan af had kunnen leiden dat iedereen dat meteen zou accepteren, een buitenstaander met een high rank.

Hij snapte dat het een beetje raar kon zijn voor anderen, dat hij zomaar was geaccepteerd binnenin Shadowclan. Als een medicine cat apprentice nog wel. Hijzelf snapte het ook nog steeds niet helemaal, maar dat deed er niet toe. Sommige dingen gebeurden gewoon, soms met een verklaring en soms dan weer zonder. Hij wist niet of dit allemaal logisch was, maar hij wilde er echt niet al te lang meer bij stil staan. “Shadowclan is niet wanhopig… Wij hebben nog voldoende goede hoop”, sprak hij even, gewoon geen zin meer hebbende om eigenlijk verder uitleg te geven over zijn rang. Hij snapte niet wat de ander probeerde te bereiken met het feit dat ze zijn Clan liep te beledigen, en eigenlijk ook gewoon hemzelf. Hij had geen zin om hier te staan als een simpel doelwit, al had die niet echt een keuze op dit moment. “We zijn allemaal maar katten tenslotte… Ik zie geen echt verschil tussen jou en tussen mij, naast dat jij zonder reden gemeen doet naar mij en mijn clan toe”

Een smalende glimlach verscheen om Foxpaw’s lippen toen de kater zijn woorden sprak. ”Wel, ik ben blij dat dat jullie algemene instelling is. Nu kan ik weer goed slapen vannacht,” zei ze op een spottende toon tegen hem. Nee, een normaal gesprek kon je niet met haar hebben, zeker niet als je afkomstig was van een andere Clan. Foxpaw had al een hekel aan haar eigen Clanmates, laat staan aan katten die niet eens in haar Clan zaten. Ze rolde geïrriteerd met haar ogen toen hij zijn woorden sprak. ”Welkom in het Clanleven, jongen. In de Tribe mogen jullie misschien allemaal dikke vriendjes zijn van elkaar, maar verwacht maar niet dat je lieve woordjes en complimentjes krijgt puur omdat je een high rank hebt. Als dat je algemene instelling is en wat je verwacht van anderen, zeker van katten die buiten je Clan zitten, dan kun je je net zo goed omdraaien en weer weggaan.” Ze keek hem nijdig aan. ”Jij zit in de Clan van die vieze moeraskatten. Ik heb niet meer reden nodig dan dat om gemeen tegen je te doen.”