zusterlief

Thistlechaser liep met een neerbuigende blik de medicine cat den binnen. Ze had het pad van haar zus nooit eervol gevonden. In een familie als de zijne, voelde het bijna alsof ze gesmeed waren voor grootste dingen. En Mousepaw wist het. Het had in haar ogen gestaan toen Shrimpnose haar als apprentice nam, en ze had geen dag gelukkig geleken daarna. Ze was niet jaloers op haar zus, nee, ze had medelijden voor haar. ‘Mousepaw?’ miauwde de jonge warrior toen ze de den in kwam. Ze wist eigenlijk niet precies waarom ze hier was. Misschien wat verplichte familietijd. Ze knarste haar tanden even over elkaar heen. Nog steeds een apprentice. Hoe lang zou dat nog duren? Voor eeuwig, leek het zo. Maakte ze überhaupt progressie? ‘Je hebt ook niet echt je best gedaan om deze plek op te fleuren, hm?’ sprak ze toen ze haar zus zag.

Het was een kwelling, om nog op deze leeftijd nog altijd de suffix "paw" te dragen. Ze probeerde het zoveel mogelijk te negeren, probeerde haarzelf te vertellen dat het anders bij medicine cats ging. En dat het oké was om op een later tijdstip haar volledige naam te krijgen. Maar als katten, zoals katten zoals haar zus Thistlechaser extra nadruk legde op het feit dat ze nog altijd maar een simpele apprentice was; ging dat verdomd moeilijk. Wat verslagen legde de ze kruiden waar ze mee bezig was geweest aan de kant. Maar ze draaide haar hoofd niet naar haar nest genoot toe. Nee, haar ogen blik leek aan de grond vast gelijmd te zijn. Mousepaw hoorde hoe haar zus een opmerking maakte over de decoratie van de medicine cat den; of meer het gebrek er aan. "Wat grappig; je bent de eerste die daar wat over zegt." Miauwde de grijze kattin terwijl ze kalmpjes met haar staart op de grond tikte. "Waarom zullen we je volgende bezoekje niet eens inplannen? Dan weet ik precies wanneer ik de den mooi moet maken voor jouw aankomst uwe majesteit."

Thistlechaser leek het nooit echt gevonden te hebben met haar zusjes. Ze had het ooit geprobeerd. En Tearcloud was wat makkelijker dan Mousepaw, die al even vurig was als zijzelf. Ze snoof ook schamper toen ze haar uwe majesteit noemde. Wacht maar, dacht ze bitter. Ooit zou haar lieftallige zusjes de sterren lezen voor haar. ‘Ik hoef hier niet de hele dag te zitten,’ merkte ze enkel nonchalant op. Het was waar. Bij de sterren, ze zou stikken in dit hol. Ze keek naar de ogen van haar zus en snuffelde toen aan een plantje die ergens aan de kant geschoven lag, en haalde daarna walgend haar neus op. ‘Heb je al enig idee wanneer je je echte naam krijgt?’ vroeg ze. Dit was goed toch? Bonding met haar zusje, interesse hebben in haar training, al schuilde er natuurlijk een kleinerende ondertoon. Want zelfs Tearcloud was eerder warrior geworden.