We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Ze was op haar gebruikelijke nachtelijke uitstapje, toen ze elkaars paden kruizen. Even had ze overwogen om de andere kant op te gaan. Ze hoefde zijn goedkeuring niet, ze hoefde helemaal niemands goedkeuring. Als ze zoveel problemen met haar hadden mochten ze Settled maar lekker lastig gaan vallen, of hun oh zo geliefde Starclan. Niemand mocht maar ruiken dat ze niet zeker was van haar rang. Als ze nog iets had geleerd van haar opvoeding, was het wel dat die haaien haar onzekerheid konden ruiken van mijlenver, en haar kapot zouden scheuren. Nou, ze zou hun de kans niet geven. Maar vandaag was ze al meer gefrustreerd dan anders, en ze had geen zin om van hem weg te vluchten. Ze was geen lafaard, en als hij zo het schijnbaar zo nodig vond om dramatisch weg te lopen bij de ceremonie, mocht hij dat ook in haar gezicht zeggen. Dus zonder twijfel stapte ze door, ookal zou dat hun paden laten kruizen. Met een harde blik ontmoette ze zijn tweekleurige ogen, zonder iets te zeggen.
Do you really intend to turn your back on your own kind? It was you who said we could reshape the world!
Oh, ze had hem gevonden. Wat een verrassing. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, toen ze in zijn gezichtsveld kwam. Waar zou dit toe leiden. Hij had haar blik wel gevoeld, toen hij weg was gelopen bij haar ceremony. Het was niet zijn schuld dat hij het idee, nee wist dat ze niet geschikt was ervoor. Immers wist iedereen wie haar moeder was en hoe ze was opgevoed. Het zou dus ook niet lang meer duren voordat ze zelf helemaal door zou draaien, iemand vermoorden en Settledstar in zou zien dat ze niet de juiste keuze was geweest. Niet dat ook maar iets van deze gedachten af te lezen was van zijn gezicht, terwijl hij langs haar liep en zich rustig omdraaide. "Wolfblood," miauwde hij op een kalmpjes. Hij kwam tot een stilstand en ging zitten, met zijn pluizige staart zachtjes over de grond zwiepend. "Vanwaar de afstandige houding?" Alsof hij het niet wist, maar het voelde beter om het te horen vanuit haar prespectief.
Wat een schijnheilige trut. Haar staart zwiepte langzaam van links naar rechts, terwijl hij een perfect vriendelijke houding aannam en deed alsof hij dom was. Zijn witte vacht was perfect, zijn tweekleurige ogen helder. Oh, ze hoefde geen empath te zijn om te bedenken wat er door dat koppie van 'm heen ging, zelfs zij kon dat raden. Waarom niet ik? Ja. Waarom niet hij? Was hij niet een keurige senior warrior, eentje die keurig zijn apprentices opleidde en keurig altijd zijn taakjes deed. Precies iemand die opging in de achtergrond en precies iemand die keurig deputy zou zijn, anders dan zij. Maar hij hoefde zijn eigen vragen niet in haar ogen terug te zien, ze wist wel beter dan iets van zwakte te tonen. Een schamper, vreugdeloos lachje ontsnapte haar. "Heh, en nu ga je doen alsof je neus bloed? Dapper hoor." snoof ze. "Ik ben niet blind en niet dom, als je wat tegen me hebt kan je dat ook gewoon in m'n gezicht zeggen," ze schudde de kou uit haar vacht. "Of je kan bij onze lieve leider gaan klagen, als je dat al niet hebt gedaan." Hmpf, het waren allemaal laffe ratten. Ze zou hen wel eens laten zien, heus. Maar een klein stemmetje dat verdacht veel als haar moeder klonk fluisterde over de Wolfstar die ze zou worden, en of ze geen gelijk hadden.
Do you really intend to turn your back on your own kind? It was you who said we could reshape the world!
Oh nee, ze klonk kwaad. Alsof ze niet eens wilde dat hij tegen haar sprak. Nou, het was niet zijn keuze geweest, maar aan de andere kant kon hij nu wel eens een hartig woordje met haar spreken. "Heh, en nu ga je doen alsof je neus bloed? Dapper hoor." Nou nou, ze hoefde ook niet onbeleefd te zijn. "Ik ben niet blind en niet dom, als je wat tegen me hebt kan je dat ook gewoon in m'n gezicht zeggen," Was dat wat ze wilde? Zou ze het aan kunnen als hij zijn gedachten uit zou spreken. Of zou dit gaan eindigen in een bloedbad? Zijn prooi stond op dat tweede, maar het zou leuk zijn om het eens te zien. "Of je kan bij onze lieve leider gaan klagen, als je dat al niet hebt gedaan." Zijn tweekleurige ogen bleven op haar hangen en hij glimlachte voorzichtig. "Settledstar is het niet waard om bij te klagen," sprak hij op een kalme toon. "Maar als je zo graag wilt weten wat er is. Nee, ik heb er geen vertrouwen in dat je 't goed zal doen als deputy. Niet met jouw opvoeding en verleden tenminste. Hoelang voordat Bloodclan weer in ons bos staat?" Zijn blik was rustig, maar zijn hoofd zat vol met hoe dit allemaal kon gaan aflopen. Hoe ze zijn woorden zou interpreteren. Hoelang het zou duren voordat ze in zijn vacht zat.
Zou hij al zijn gaan klagen? Vast wel, als hij het niet was anders wel iemand anders. Ze vroeg zich af wat Settled zou zeggen om haar te verdedigen, of hij dat überhaupt wel deed. Misschien hing hij een of ander Furball verhaal op dat Starclan het hem had verteld. Ugh. De woorden van de ander verrasten haar echter, maar niet op een goede manier. De poes vernauwde zijn ogen. Dus, zij was niet goed, en Settledstar nu ook niet. Ze begon te denken dat het probleem wellicht meer bij hem lag, dan bij haar - maar hoe dan ook begonnen zijn woorden gevaarlijk dicht bij de rand van verraad te komen. Niet dat ze lang tijd had dat toch zich door te laten dringen. Doodleuk en doodkalm vertelde hij haar precies waar ze bang voor was geweest, dit keer zonder er doekjes om te binden. Een koude, vreugdeloze lach borrelde op uit haar keel. "Ha! Natuurlijk, ik had moeten weten dat het nooit genoeg is voor jullie stelletje ondankbare honden. Ik ben d'r vermoord, weet je nog? Kan je je dat detail nog herinneren, dat ik m'n bloedeigen moeder heb moeten vermoorden voor jullie? Wat wil je nog meer dat ik doe om te bewijzen dat ik net zo'n schoft hekel aan die ratten heb als ieder andere Shadowclanner, al dan niet meer!" blafte ze zijn kant op, de frustratie had ervoor gezorgd dat haar scherpe klauwen groeven achterlieten in de zachte aarde. Het was het zelfde verhaal all over again. Haar moeder, de clan - het maakte niet uit wat ze deed, het zou toch nooit genoeg zijn. Waarom deed ze het dan überhaupt nog? Ze konden er in stikken, stuk voor stuk. "Rot toch een eind op man, als je daadwerkelijk denkt dat ik Bloodclan hier binnen laat komen na alles wat ze hebben gedaan ben je daadwerkelijk te dom om te poepen,"
Do you really intend to turn your back on your own kind? It was you who said we could reshape the world!
Ze werd kwaad, perfect. Heerlijk hoe het kon dat woorden zoveel meer pijn deden dan daden. Maar daarmee lieten ze ook meteen hun defenses zakken en was het nog makkelijker om naar binnen te glippen, om ze onzekerder te maken, om in te spelen op datgene wat ze wilde. Hij liet haar uitrazen, beledigingen over zich heen laten gaan alsof het hem niets deerde. Hij kon ook niet echt zeggen dat het hem veel deerde. Hij was niet veel anders gewend, er waren maar weinig katten die respect voor hem hadden en het dus van hem kregen. Wolfblood kon zo iemand worden, als ze mee zou werken. "Ah ja, zielige Sinclaw, het uitschot van de clan. Goed dat je haar vermoord hebt, dat haar bloed nu aan jouw klauwen kleeft. Niemand die zou kunnen bedenken of 't een opgezet plannetje was. Sinclaw kan haar werk niet meer voortzetten, dus misschien kan jij het doen?" Hij haalde zijn schouders op en likte rustig over zijn pluizige borst heen. "En hemel nee, ik hoef die ratten niet nog een keer in dit woud te hebben. Het liefst had ik ze allemaal opgeruimd toen ze hier waren. Jammer dat Acornstar ze allemaal liet gaan, zonder er ook maar naar om te kijken. Zwak, zo zwak, als je 't aan mij vraagt." Hij keek van haar poot op naar de kattin voor haar. "Vind jij dan niet dat het tijd is dat Shadowclan een sterkere leiding krijgt?"
Hij zat daar maar gewoon. Als een sneeuwpop. Alsof hij nooit die hele statement had gemaakt door het woordeloos het kamp uit te lopen naar haar benoeming. Eerlijk was dit nog erger dan wanneer hij kwaad of beledigd zou zijn. Hij zat daar alsof hij boven haar stond, alsof het hem eigenlijk niets deerde wat ze zei. Het deed haar onbelangrijk voelen, zoals Sinclaw had gedaan. Als een boos, dom kind, en ze verachtte dat gevoel. Wolfblood klemde haar kaken op elkaar bij zijn woorden. "Val dood, Nightcurse," siste ze hem toe. Haar poten kriebelden. Ze wist wat ze daarmee kon. Wilde eigenlijk niets liever dan zijn kop in de modder drukken en dat perfect witte vachtje modder vies maken. Ze zou vast van hem kunnen winnen, zou hem eens laten zien waar ze gemaakt van was. Of hij dan nog het gore lef zou hebben om haar zwak te noemen, wanneer hij haar moest smeken om op te houden. Maar de woorden van Peppermint klonken in haar hoofd, en ondanks haar allergrootste frustratie wist zelfs zij dat ze alleen maar zijn punt zou bewijzen. Maar Starclanverdomme, hoe graag ze haar klauwen over zijn neus wilde halen. "Een sterke leiding?" spuugde ze zijn kant op. "Dat heeft het al. Als jouw definitie van 'sterk' is om iedereen uit te roeien die in je weg staat, ben je geen haar beter dan die bloedratten." haar ogen boorden zich in de zijne, haar stem dreigend en laag. "Je begint gevaarlijk veel als een verrader te klinken, Nightcurse."
Onderwerp: Red meat 
ma 11 apr 2022 - 20:43
