Nothing I have not learned

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat stapte zonder blikken of blozen de den van Eveningstar binnen. Ze hadden geen kans gehad te spreken nadat de Ceremonie was afgelopen en ze was Settledstar sneller tegen gekomen dan ze had verwacht. Toch was ze geen Medicine Cat die iets zou verbergen voor de Leader waardoor ze langzaam diens den in stapte en haar ogen aan het donker liet wennen. Ze had wellicht niet de ervaring met politiek maar ook zij was niet dom. Ze hoopte dat ze Settledstar had laten denken dat zijzelf de zwakke plek was. Als hij achter haar aan ging in plaats van haar Leader zou ze wellicht Thunderclan's trots nog hoog kunnen houden. Dan was er gegronde reden om andere Clans achter zich te krijgen én wisten ze hoe nauw hij het had op de Code.

'Eveningstar,' Haar stem klonk kalm en warm terwijl ze haar gekozen moeder met een klein glimlachje aan keek. 'Er zijn een paar dingen die ik met je wilde delen.' Vervolgde ze zonder twijfel, misschien dat haar Leader boos zou worden maar die zou ook begrijpen dat ze aan een groter goed dacht. Namelijk, het zorgen voor de Clan. Zijzelf moest medicijnen op voorraad houden en daarvoor moest ze op andermans gebied moeten kunnen komen. Daarvoor moest ze door de ander vertrouwd worden of in ieder geval beter vertrouwd. 'Ik heb Settledstar doen vermoeden dat ik de zwakke plek van Thunderclan ben. Ik heb hem bedankt voor Newtspark en vaag verteld wat wij weten; toen hij vroeg wat er echt is gebeurd tussen mij en Newtspark. Ik hoop zijn vertrouwen te winnen zodat hij mij daar planten weg laat halen voor als er wel oorlog komt. Daarnaast hoop ik dat de manier waarop hij met mij om gaat, of de manier waarop hij probeert deze informatie te gebruiken ons duidelijk maakt of hij nog aan de Warrior Code denkt.' Ze keek haar Leader met sprankelende ogen aan. 'Ik weet dat wij niet vriendelijk met Shadowclan horen te doen en vandaar dat ik het meteen kwam melden.' Ze neeg haar kop in afwachting van haar Leader's woorden.

- Eveningstar

❅

Ze had liggen slapen. Slapen deed ze niet veel en als ze sliep werden haar dromen geteisterd. Haar nachtmerries waren de afgelopen tijd weer sterk aanwezig. Ze waren heftig en lieten haar stuiptrekken in haar slaap. Het kwam doordat alles weer bij haar boven kwam, haar weer enorm bezig hield. Haar sterkte drang om ThunderClan te beschermen tegen elk gevaar. Ze wilde zich nooit meer zo klein voelen, nooit meer zo klein als toen met Stagtine. ThunderClan was er toen bijna aan onderdoor gegaan, zij was haar dochter kwijt geraakt. Ze sprak er niet over, maar dat had haar enorm veel pijn gedaan. Dat deed het nog steeds. Ze schrok zich dus ook dood toen Remnantwolf ineens in haar den stond. Slecht geweten. Haar nekharen stonden overeind terwijl ze overeind veerde en de andere kattin met verwilderde ogen aankeek. Pas toen het tot haar doordrong dat het Remnantwolf was, ontspande ze pas weer wat.
Haar medicine cat begon direct over Settledstar. Iets waar ze totaal geen zin in had, sowieso alles omtrent die vieze rat. “Denk je nu werkelijk dat hij ons op zijn gebied laat komen mocht er oorlog zijn. Onder welke steen lig jij Remnantwolf?” Spuugde ze, harder dan ze bedoeld had. “Goed dat je het zegt, voor jou gelden er misschien wel iets andere regels dan voor een warrior. Alleen het idee dat hij jou daar planten laat halen, zet dat maar uit je kop.” Miauwde ze toen tegen haar.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat hield haar amberkleurige ogen recht op haar Leader gericht. De laatste tijd als ze op onverwachte momenten binnen. Kwam leek haar Leader niet helemaal ontspannen. Alles behalve dat, stress wist de ander echter goed verborgen te houden dus het feit dat ze langzaam de breuken zag ontstaan, was iets dat zelfs een onervaren Medicine Cat zou doen twijfelen. Twijfelen of ze niet iets moest doen om de symptomen te verminderen. De Leader leek zich rot te schrikken maar Remnantwolf wist beter dan haar uit te dagen, ze bleef kalm. Te kalm voor een jonge kat van haar leeftijd. Stress en harde ervaringen tekende elke kat anders. Zij was er wat excentriek door geworden waar anderen depressief werden of juist bijzonder angstig.

'Denk je nu werkelijk dat hij ons op zijn gebied laat komen mocht er oorlog zijn. Onder welke steen lig jij Remnantwolf?' Spuugde de Leader fel waardoor Remnantwolf met een oortje trok. 'Goed dat je het zegt, voor jou gelden er misschien wel iets andere regels dan voor een warrior. Alleen het idee dat hij jou daar planten laat halen, zet dat maar uit je kop.' Mauwde de ander waardoor ze langzaam haar kop bewoog en voorzichtig naar de Leader toe stapte en haar neus tegen diens schouder aan drukte. 'Hoe lang slaap je al slecht.' Mauwde ze alsof de ander haar net niet woest had aangesproken, alsof het haar niet beangstigde dat er een oorlog op de loer lag. Haar eerste oorlog zonder Mentor. Aan de andere kant, dit was allemaal gestart om die Mentor. Haar amberkleurige ogen gleden langs haar Leader terwijl de bezorgdheid in haar houding was te lezen. 'Hoe lang Eveningstar?' Als haar stem zowaar streng kon worden dan klonk dat er nu door heen met een nadrukkelijke toon. Ze wilde niet falen als Medicine Cat, maar ze zou falen als ze niet direct haar instinct volgde en haar Leader in bescherming nam. Zij wist zelf al hoe het was alleen te staan, zonder dat anderen de breuken zagen ontstaan, te doen wat er van haar werd verwacht. Die druk, was voldoende om voor menig kat de ondergang te betekenen. Voor haar had het enkel gemotiveerd en haar karakter iets veranderd, ze was ongedurig geworden maar nog steeds vriendelijk en beschermend gebleven. Ze voelde zich soms eenzaam in haar Clan. 'Ik mag jong zijn Eveningstar maar aan een Leader die slecht slaapt heeft de Clan weinig. Je laat mij vrijwillig helpen of ik dwing je. Aan jouw de keuze.' Als er iets was overgebleven van haar ervaringen met Newtspark was het haar dapperheid. Haar non nonsense houding. Als ze bewust was dat er een keuze goed was had ze op zeldzame momenten ook de wil om die door te zetten. Zoals nu Eveningstar ook zou ervaren. Remnantwolf zou zich niet bij 'nee' neerleggen.

❅

Remnantwolf vroeg aan haar hoe lang ze al slecht sliep. Dat was het onderwerp toch helemaal niet geweest? Ze herhaalde het ook nog eens een keertje. Even knarste ze haar tanden over elkaar, maar goed Remnantwolf had gelijk natuurlijk. Dat ze slecht sliep, dat de nachtmerries haar dromen weer binnen waren gekomen. Het was eventjes weg geweest, tot de dood van Newtspark. “Sinds Newtspark dood is.” Miauwde ze dan ook. Sinds ze wist wat toen nog Settleddust had gedaan. Remnantwolf wilde haar helpen, of nee, ging haar helpen. Zo ver was duidelijk, maar hoe wilde ze dat doen. “Het enige wat mij kan helpen is als Settledstar toegeeft wat hij gedaan heeft.” Snoof ze. Pas dan zou Newtspark haar weer met rust laten, dat wist ze zeker. Pas als er gerechtigheid was, zou ze weer kunnen ontspannen. Zouden haar trauma’s weer naar de achtergrond raken en kon ze die weer achter haar muur opbergen. Ze waren nu veel te sterk aanwezig, ze maakte haar doodsbang. Al hield ze dat zorgvuldig uit haar houding. Settledstar was een gevaar voor ThunderClan. Het was haar taak om zulk gevaar buiten het kamp te houden.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat maakte zich grote zorgen. Eveningstar was geen slechte Leader maar wellicht niet de Leader die ze momenteel konden gebruiken. Ze was een Leader die net zoals de Medicine Cat voldoende had meegemaakt in de afgelopen Moons en hoewel weinig katten naar haar om keken, deed Remnantwolf dat wel. Ze weigerde een Leader te volgen die geteitesterd werd door nachtmerries en doodop om oorlog schreeuwde enkel en alleen door angsten die misschien niet helemaal gegrond waren. Al was het wel duidelijk dat Settledstar zich niet terug zou trekken als Eveningstar niet het hogere pad zou kiezen. Gelijk had hij want iedereen zou zijn of haar eigen Clan beschermen. 'Sinds Newtspark dood is.' Mauwde haar Leader waardoor Remnantwolf diep in ademde en haar Leader die duidelijk niet comfortabel was met een warme blik aan keek. Bij haar kon Eveningstar niet perfect zijn, zij accepteerde haar zolang de Leader haar wijsheid, of wat ze ervan ontwikkeld was zou respecteren. 'Het enige wat mij kan helpen is als Settledstar toegeeft wat hij gedaan heeft.' Snoof de grijs gestreepte kattin waardoor Remnantwolf haar kop schuin hield. 'Kan hij niet Shadowclan's probleem zijn? Die katten zijn sluw en slim genoeg om een verrader te doorzien. Daarnaast, hij zal vechtten met al zijn macht als wij aanvallen en hoe laat dat Thunderclan zien aan de andere Clans? Alsof wij onstabiel zijn door de mogelijke problemen van anderen op te lossen. Focus op ons. Ik twijfel niet aan jouw Leaderschap Eveningstar maar ik maak mij wel zorgen om de gezondheid van jouw en de Clan.' Ze hield haar stem kalm terwijl ze haar Leader aan keek. 'De Clan is enkel zo sterk als zijn of haar Leader. Jij bent de beste Leader die Thunderclan kan hebben maar enkel en alleen als jouw mentale gezondheid goed is. Maak alsjeblieft geen overhaaste keuzes totdat je een goede nachtrust hebt gehad. Ik zal je wat kruiden geven om die te bevorderen en je mag mij altijd storen als je echt problemen ervaart. Daar ben ik voor.' Haar stem klonk warm en zacht. Niemand anders hoefde het te weten. Ze mocht wellicht informatie met Settledstar hebben gedeeld maar enkel in de hoop dat hij gratie zou tonen voor de komende dagen. Hij had ongetwijfeld al voldoende gehoord van Newtspark en het was beter om dan eerlijk te zijn om zijn vertrouwen te winnen. Of het een fout was, daar zou ze later achter komen, maar het was haar taak om haar Clan gezond te houden en dat zou ze doen. 'Je moet niet beslissen om wat er is gebeurd maar op wat er nu gebeurd. Ik weet zeker dat Shadowclan Settledstar af zal zetten als hij niet te vertrouwen is. Er zijn genoeg sterke Warriors net zoals jij sterk bent geweest.' Mauwde ze terwijl ze haar kop schuin hield. Remnantwolf geloofde echt dat Settledstar niet slecht was, niet geheel in ieder geval. Al was bij haar wellicht een ander verhaal bekend, dat Newtspark was overleden aan de gevolgen van haar bevalling en dat gaf haar een enorm schuldgevoel.

❅

Haar lontje was niet erg lang. Toch luisterde ze naar Remnantwolf, naar de woorden die over haar lippen gleden. Ze begreep het niet. Ze zagen niet wat zij zag. De blikken die Orchis en Stagtine haar hadden geworpen. De treiterende koudheid waarmee Orchis Bearkit voor zijn leven had verminkt. Stagtine had dat goedgekeurd, hij had geen geweten gehad. Ze had het gezien. Hij was al veel te ver heen geweest. Ze wist zeker, ze voelde. Dat Settledstar ook dat pad zou volgen. Door de leugens die hij vertelde, die hem steeds verder mee zouden slepen. Hij was gevaarlijk. Niet alleen voor ShadowClan. Dus schudde ze haar kop. “Nee, het is niet enkel ShadowClan zijn probleem.” Dan had ze het inderdaad mooi daar gelaten. Ze moesten hun eigen boontjes maar doppen, maar dat was het niet. “Als hij dezelfde ambities heeft, de zelfde lust die ik eerder heb gezien. Dan drijft zijn ego hem zo ver, dat hij geen genoegen meer neemt met ShadowClan territorium alleen. Hij zal zijn leugens de grens over brengen. Hij is een te groot risico Remnantwolf. Veel te groot.” Miauwde ze toen. Haar stem weer helder en duidelijk. Deze woorden kwamen recht uit haar hart, deze waren niet gedreven door woede. Het was oprecht. “ShadowClan zal te laat zijn.” Dat had ze eerder meegemaakt. Ze zouden te laat zijn met afzetten, als het kwaad al was geschiet. “Ik heb geen kruiden nodig, ik moet helder blijven.” Vervolgde ze toen. Ze wilde haar gedachten niet opnieuw verdoezeld hebben, juist als ze die zo hard nodig had.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat keek haar Leader aan terwijl deze haar kop schudde. Was er een gevaar die zijzelf niet had gezien? Hield Eveningstar informatie achter en dan waarom? Had ze al niet bewezen dat zijzelf vollop voor Thunderclan ging. 'Nee, het is niet enkel ShadowClan zijn probleem.' Mauwde de kattin vol overtuiging waardoor Remnantwolf met een frons op haar gezicht de Leader in de gaten hield. 'Als hij dezelfde ambities heeft, de zelfde lust die ik eerder heb gezien. Dan drijft zijn ego hem zo ver, dat hij geen genoegen meer neemt met ShadowClan territorium alleen. Hij zal zijn leugens de grens over brengen. Hij is een te groot risico Remnantwolf. Veel te groot.' De Medicine Cat hield haar kop schuin terwijl ze nadenkend met haar staart over de grond zwiepte. 'Shadowclan zal te laat zijn.' Thunderclan had het toch ook gered, zelfs toen de Leader en Deputy niet beschikbaar waren, zij had het toen ook gered. Alleen met Rousebell als voorbeeld en later met Newtspark die moest helpen om de gewonden te behandelen. 'Ik heb geen kruiden nodig, ik moet helder blijven,' Remnantwolf haalde diep adem terwijl ze de kattin aan keek en voorzichtig haar kop neeg. 'Wat heb je gezien dat ik niet weet Eveningstar? Want elke Leader is ambitieus. Wat maakt hem anders? Wat maakt hem gevaarlijk genoeg om nu actie te nemen? Je kunt nooit iedereen beschermen Eveningstar. Daarnaast, in vermoeidheid maakt iedereen slechtere keuzes, dus of je neemt kruiden die rustgevend zijn of je bent zo moe dat je ook niet op je sterkst zal zijn. Weet wat je kiest.' Mauwde ze kalm, zacht, rustig. Remnantwolf was in dit soort gesprekken niet extreem opvliegend maar wel eerlijk en dat zorgde er voor dat ze eigenlijk meestal wel op een lijn kwamen.

❅

Alles. Alles maakte hem anders. Het was Stagtine, alleen dan in een ander velletje. Alleen hoe legde ze dat uit. Niemand wilde dat begrijpen. Ze leek elke keer haar verhaal tegen een muur te houden. Dat was niet zo, maar zo voelde het voor haar. Op het moment leek iedereen zich tegen haar te keren en het maakte haar zo gefrustreerd. Toch besloot ze dit keer om te slikken. Ze moest slikken. Ze wilde niet te veel tegen Remnantwolf uitvallen. Dat zou niet eerlijk zijn. En dat wilde ze altijd blijven. Eerlijk. Dus slikte ze haar frustratie in. “Oké dan.” Gaf ze uiteindelijk toe. Ze ging haar idee niet loslaten. Ze was overtuigd dat Settledstar een gevaar was voor ThunderClan. Toch was ze te moe voor verdere discussie en had ze er ook geen zin meer in. Die muur, die muur was ze voor eventjes zat. Later ging ze wel weer vechten, ging ze er wel weer tegenin. “Hij is anders omdat het meer is dan ambitie.” Dat voelde ze aan alles. “Ik neem de kruiden wel.” Dan zou ze misschien stoppen met zeuren. Misschien wilde ze daarna wel naar haar luisteren en begrijpen. Want dat had ze nodig, begrip. Het zien wat zij ook zag.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat wist dat Eveningstar nooit zomaar een conclusie zou trekken maar ze snapte de conclusie niet. Het was frustrerend voor beide, want beide katten waren koppig en het was dat Remnantwolf nog aan het opgroeien was naar de Medicine Cat die ze uiteindelijk waarschijnlijk de rest van haar dagen zou zijn. 'Oké dan,' gaf de ander uiteindelijk toe, wellicht met een zekere tegenzin. Remnantwolf gunde haar een dankbaar glimlachje terwijl ze haar Leader niet aan haar zachtere blik liet ontsnappen. 'Hij is anders omdat het meer is dan ambitie.' Verklaarde de kattin. 'Ik neem de kruiden wel.' Mauwde Eveningstar waarna Remnantwolf haar kop schuin hield en haar Leader aan keek. 'Ik vertrouw op je Eveningstar, ik snap alleen de keuze niet. Voornamelijk misschien omdat ik uit wil gaan van het beste. Ik zie niet hetzelfde als Stagtine in hem. Nog niet maar misschien heb ik ook te weinig met hem te maken gehad.' Mauwde ze zachtjes. Haar stem kalmer dan ze zich voelde. Ze had haar Leader in ieder geval overgehaald om de behandeling te doen. Dat was al voldoende. Dat gaf hoop, misschien dat de ander daarna beter zou gaan nadenken over de gevolgen of in ieder geval de nachtmerries de grip langzaam zouden verliezen.

❅

Hoe langer ze over Settledstar nadacht, hoe bozer ze werd. Ze moest zichzelf inhouden. Het was niet Remnantwolf haar schuld, ze moest niet nogmaals uitvallen. Alleen ze vond het lastig. Dat ze haar niet begreep. Ze wilde zo graag dat ze het begreep. Misschien kwam dat nog, ze hoopte dat dat nog ging komen. Voor nu zou ze het er bij laten, anders ging ze dingen zeggen die ze niet wilde zeggen. Dus zou ze voor nu de kruiden aannemen en het erbij laten. Ze moest een manier vinden om te laten zien dat het de enige keuze was.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat wist dat Eveningstar een sterke en eigenwijze kattin was. Ze zou hopelijk de tijd krijgen om haar Leader te doen kalmeren, om de onrust tussen Shadowclan en Thunderclan verder tot rust te bedaren. Soms werd de luchtdruk ook heviger kort voor een storm om daarna te gaan liggen en een zachte bries te kunnen voelen die alles weer goed maakte. Wellicht dat het ook zo zou werken met de Leaders die beide een zeer eigen mening hadden. Het zou levens kunnen kosten maar was zij wel de juiste kat. Ze had immers geleerd van Newtspark. Ze haalde diep adem, Newtspark zou toch niet in haar dood nog zoveel mee brengen. Zoveel impact hebben. Remnantwolf drukte haar kop kort onder die van Eveningstar. 'Weet dat ik enkel moeilijk doe omdat ik... Ik zo ongelofelijk trots op je ben Eveningstar en weet dat het niet makkelijk is. Ik wil.. ik wil gewoon dat jij de beste Leader die je bent kan laten zien. Bedankt dat.. dat je de kruiden wilt nemen.' Haar stem klonk warm zoals enkel dat van een Medicine Cat kon voordat ze zich haar ogen met een zachte zucht sloot. Ze wist dat ze het moeilijk had gemaakt voor Eveningstar. 'Weet dat elke keuze die ik maak.. dat de Clan voorop staat en jouw gezondheid mentaal en fysiek.' Mauwde Remnantwolf waarna ze haar blinkende ogen op de Leader richtte, de zelfverzekerdheid en waarheid van die woorden waren in haar ogen te lezen. Ze zou tegen haar Leader in gaan als dat nodig was. Dat wist Eveningstar ook.

❅

Remnantwolf miauwde ineens dat ze trots op haar was. Wat perplex staarde ze haar medicine cat aan. Die woorden had ze niet verwacht. Was ze echt trots op haar? Trots, dat was iets wat zijzelf al heel lang niet meer voor haarzelf voelde. Iets wat compleet gedoofd was toen de Elite haar had weten te vangen. Toen had ze zich vernederd gevoeld en dat was nooit helemaal weg gegaan. Ze was maar klein, een klein poppetje op een speelveld. Dat was niet veranderd sinds ze leader was geworden. Ze werd bespeeld, door StarClan, door Dark Forest. Net zoals ze door haar vader was bespeeld. Dat wilde ze doorbreken, laten zien dat ze ook eigen beslissingen kon maken. Alleen elke keer als ze dat probeerde, wilde niemand naar haar luisteren. Daar voelde ze zich enkel maar kleiner door, hoe sterk ze aan de buitenkant ook leek. Dus wist ze eventjes niks te zeggen en probeerde ze de woorden langs haar heen te laten glijden, al raakte ze haar toch. Hoe ze ook probeerde dat dat niet zo was. “Ik weet het.” Zei ze dus enkel. Zo min mogelijk zeggen, was de meest veilige weg.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat keek de Leader aan die de wending ongetwijfeld niet verwacht had. Het feit dat haar Medicine Cat trots op haar was. Remnantwolf had nooit echt gesproken over het feit dat ze zoveel verschillende mentoren had gehad en dus ook verschillende blikken op de wereld had leren werpen. Elke kat had andere meningen, andere idealen en het was als Clan belangrijk om samen het juiste te leren doen. Zelfs als een ander er niet helemaal mee eens was. De Leader's wil was wet. Al was een Medicine Cat ook een positie die redelijk wat invloed uit kon oefenen. 'Ik weet het.' Bevestigde de Leader waardoor Remnantwolf een klein warm glimlachje toonde. 'Zelfs als ik wellicht tegen je ben, is dat omdat ik je tegen jezelf wil beschermen. Ik zou je nooit oprecht kwaad wensen Eveningstar. Ik zal ook nooit de makkelijkste Medicine Cat zijn. Daar ben ik evengoed te koppig voor.' Met die woorden draaide de Medicine Cat zich om, om de juiste planten naar Eveningstar te brengen. 'Ik zal je zo met rust laten. Dat heb je wel verdiend. Is het goed als ik straks nog even de juiste planten breng?' Mauwde ze warm en zacht. Onder haar stekels zat ook een vredige, vriendelijke kat die de beste Medicine Cat wilde worden die Thunderclan kon hebben en die zelfs als ze brak de stukjes weer bijeen raapte en weer opstond. Hoe moeilijk het ook was. Ze was een kind maar onder het kinderlijke was ook een wijze kattin gegroeid en ontwikkeld.

❅

Ze had geen zin meer om ergens tegen in te gaan. Even niet meer. Ze trok haar bek dus ook niet meer open. Ze liet de woorden van Remnantwolf op haar neer dalen, maar meer ook niet. Pas toen ze vroeg of het oké was als ze straks nog de juiste planten kwam brengen. Keek ze haar weer aan. Kort leek er iets in haar felgele ogen gedoofd, maar dat laaide ook meteen weer op. “Prima.” Miauwde ze koeltjes terug. Ze kon even niet meer anders dan dat. Even leek alles in haar binnenste bekoeld. Ze legde haar kop op haar voorpoten en bleef zo liggen. Wachtend tot Remnantwolf terug zou komen met de juiste planten en ze die in zou moeten nemen. Ze had immers ja gezegd? Zou ze weglopen? Nee, ze ging niet weglopen. Dat zou zwak zijn en dat was ze niet. Nee, ze moest sterk zijn. Altijd sterk zijn.

[Topic uit?]