Mother knows best

Onderwerp: Mother knows best wo 6 apr 2022 - 16:06

You have not seen death, my dear

Och was dit niet exact waar ze altijd op gehoopt had? Was dit niet waar ze haar baby altijd voor had getrained. Dit was perfectie, absolute perfectie.
Neerkijkend op haar kindje kon ze het niet helpen om te grijnzen. Ze was gelukkiger dan ooit tevoren, haar Wolfblood deed wat geen andere mislukking van haar kon doen. Zelfs Tallfright was nog nooit zo dichtbij gekomen. Then again, Tallfright was altijd een mislukkeling geweest. Ze had de kater te vroeg uit handen gegeven een fout die ze niet herhaald had met Wolf.
En kijk nou waar haar kleintje beland was.
Natuurlijk was het niet de bedoeling dat Wolfblood dacht dat ze dit allemaal zelf had gedaan. Oh nee dat konden ze niet hebben. Wolfblood mocht niet vergeten dat mama altijd mee zou kijken.
Zelfs al was Wolfblood haar moordenaar.. Maar acht dat wren details waar je niet al te snel op moest blijven hangen. Als je dat deed was er geen plezier meer in het leven. Of nou ja. Leven, leven ze was natuurlijk dood maar opnieuw details.
Haar lieve dochter was aan het slapen, geheel van de wereld en zonder dat ze het door had opweg naar de wereld van Sinclaw. De duisternis waar lieve Wolfblood haar eigenhandig naar toe had gestuurd.
"Wolfblood, lieverd!"
Enthausiast riep ze haar dochter toe toen ze het gespierde lichaam van Wolf zag. Een oprechte glimlach op haar lippen.
Gefeliciteerd mijn lieverd, mama is zo trots op jou.
Ze duwde haar bebloede kaak tegen die van Wolf en bracht haar kop richting haar oor, een likje gevende over de lange vacht voor ze zachtjes tegen haar fluisterde.
"Heeft mama dat niet goed geregeld voor jou?"

You have only seen the mask we put on it

xoxo

Onderwerp: Re: Mother knows best do 7 apr 2022 - 23:55

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze had het moeten weten.
Hoe kon ze ook zo dom zijn om te denken dat ooit iets eigen was. Dat ze daadwerkelijk alleen nog maar Wolf was, en niet de dochter van Sinclaw. Het was de reden dat ze haar naam had gehouden, Wolfblood, naar het bloed van haar moeder dat ze had vergoten. Een herinnering aan wie ze was, een doorn in haar oog die ze dwong om bij zich te blijven dragen, zodat ze nooit zou vergeten wat ze had moeten doen om de kat te worden wie ze was. En alsnog was ze het vergeten, was het verdomme uit het oog verloren - en nu was ze hier.

Ze wilde haat voelen in iedere fiber of her being, ze had verwacht dat ze dat zou voelen wanneer ze haar in dromen zag. Maar ze kon het niet. Ze was kwaad, ja, haatvol zelfs, maar iets in haar piepte "Mama!" met een klein, schel kitten stemmetje. Iets in haar keek naar de walgelijke verschijning van een moordenaar en een verrader, en hoopte nog altijd dat mama trots zou zijn. Een huivering trok over haar ruggengraat. Waarom was ze hier, waarom had ze weer haar weg terug gevonden in Wolfs dromen!? Waarom kon ze verdomme nooit bevrijd zijn, was het dan niet eens genoeg om haar te vermoorden? Ze dwong haar haren overeind en maakte al grauwend groot, onbewust hoe zeer dit haar op Sinclaw liet lijken. Maar toen ze dichtbij kwam, toen haar kop naar haar bracht en haar een kus gaf, zoals ze altijd gewild had, kon ze niets doen. "Heeft mama dat niet goed geregeld voor jou?"

Nee. Nee. Ze wilde huilen, voelde frustratie en woede en emoties die ze nooit had kunnen uitten als kind er in één keer uitgooien. Dit was van háár! Dit was door alles wat ze zelf had gedaan. Sinclaw was verdomme dood, ze kon niet ook nog dit van haar afpakken. Het was precies, exact, woord voor woord waar ze zo doodsbang voor was geweest toen Settledstar haar naam had genoemd. "Nee! Je liegt!" schreeuwde ze terug, tranen als parels in haar ogen. "Ga uit me hoofd, je bent dood, dood!. Ik heb je vermoord, laat me verdomme met rust!". Het was niet eerlijk. Het was gewoonweg niet eerlijk. Ze had zichzelf het bloeden in getraind, had alles gedaan om de beste apprentice te zijn en de beste dochter. Ze had zo lang gezwoegd en gehoopt en precies gedaan wat ze wilde, zodat ze die woorden uit haar mond kon horen. En het was pas nu, na alles, dat haar moeder voor het eerst zei dat ze trots op haar was.

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02