I keep my eyes wide open all the time

Er was maar één plaats in heel haar territorium waar ze op haar gemak kon drinken zonder dat anderen haar lastig zouden vallen en dat was toch wel de Steppingstones. De grens die ThunderClan met RiverClan verbond. In het ergste geval zou ze zo’n vieze visvreter tegenkomen, maar die zou ze dan wel trakteren op een paar sarcastische, snauwerige woorden waar ze er genoeg van had zitten in haar arsenaal. Nee, daar was ze niet bang voor. Haar kristalblauwe ogen dwaalden af naar het water voor haar en ze boog haar kopje naar voren, waarna ze haar tong met voorzichtige likjes het water in zich op liet nemen. Ondanks het feit dat het warmer begon te worden en het grootste deel van Leafbare weg werd gedreven, voelde het water nog steeds ontzettend koud aan aan haar tong. De kou liet haar kort huiveren en Foxpaw draaide haar oortje toen de geur van vis haar neusgaten binnendrong. Ze hoorde zachte pootstappen tegenover haar, maar nam niet de moeite om op te kijken. Als haar eigen Clanmates haar aandacht al niet waard waren, dan waren de katten van een andere Clan dat al zeker niet.

Leafbare begon eindelijk een beetje weg te trekken en dat vond Specklepaw helemaal prima. Dan zou eindelijk die rotsneeuw eens ophouden en zouden haar poten dus niet meer als ijsklontjes aanvoelen. Toch was het nog niet al te warm, ondanks het waterige zonnetje dat al wel tevoorschijn had durven komen. Toch had ze besloten naar de steppingstones te gaan. Vaak kon ze daar vissen uit het midden van de rivier scheppen, iets wat nou ook weer mogelijk was nu het ijs gesmolten was. Toen ze daar echter aankwam, zag ze een figuur aan de overkant staan. Het was een rode kattin, rond haar leeftijd, die water uit de rivier aan het opslurpen was. Specklepaw gokte dat het een ThunderClanner was, aangezien dat de Thunderclan kant van de rivier was. De kattin bood haar echter geen aandacht. "Uh, hallo?" Vroeg ze dus maar, misschien een tikkeltje verontwaardigd dat haar geen eens aandacht geschonken was. Ze stonden immers bij de grens. Niet dat Specklepaw al te veel om grenzen gaf, maar dat was een ander verhaal.

Zoals veel katten kon ook blijkbaar deze apprentice de stilte niet waarderen. Foxpaw keek geïrriteerd op toen er een net zo geïrriteerde “hallo” kwam van de apprentice tegenover haar. Foxpaw merkte op dat ze ongeveer rond dezelfde leeftijd waren. ”Ik kom hier enkel om te drinken,” merkte ze kattig op. ”Als ik sociaal wilde doen, dan was ik het gesprek wel begonnen of had ik je tijdens een Gathering opgezocht bij Fourtrees.” Nee, ze was niet het soort kat dat sociaal wilde doen. Tegen haar eigen Clanmates niet – op haar siblings na dan – en ook niet tegen katten die niet in haar Clan zaten.

Pff, wat een brompot. Specklepaw keek de Thunderclanner met een onverschillige blik aan. "Als je niet aangesproken wilt worden, ga dan misschien niet recht bij de grens met een andere clan aan het water lopen lebberen," sprak ze haar gedachten uit. Tja, een filter op haar woorde kende ze nou ook niet echt. "volgens mij zijn er genoeg stroompjes en plassen in dat bos van jou waar je kunt gaan drinken, dus je hoeft hier echt niet te komen als je zoooo tegen praten bent," besloot ze er nog een schepje bovenop te doen. Ja, sorry hoor, maar je had met haar de verkeerde als je zo moeilijk ging doen. Tegengedrag lokte tegengedrag uit en Specklepaw was daar de koningin van.

Foxpaw wierp de kattin aan de overkant een vuile blik toe toen ze haar woorden sprak. ”Ik geloof dat ik nog altijd baas ben over mijn eigen lijf,” sprak ze op een giftige toon. ”Ik kies zelf wel waar en wanneer dat ik drink. Daar heb ik een stomme stinkende viseter niet voor nodig.” En ze wilde haar aandacht weer naar het water richten, maar natuurlijk kon die apprentice verdomme geen twee seconden haar gore visbek dichthouden. ”Wil je anders eens in mijn territorium kijken hoe veel dat het er zijn? Mag hoor. Kom de grens maar over,” sprak ze op een zoete toon. Dan zou ze er ook nog een mep bovenop krijgen. Of misschien zou ze de apprentice wel gewoon door haar territorium laten dwalen totdat ze misschien een warrior tegen zouden komen. Dat zou ook wel grappig zijn. Dat ze dan zelf een straf kreeg, kon haar weinig schelen. Ze was toch niet zo ambitieus als de rest van die stakkers van haar Clan.