Sidelines

De koele avondbries likte zachtjes aan haar lange, zware wintervacht. Het zou niet lang duren voor haar nest weer werd bekleed met een regenboog aan haren. Maar voor nu waren de temperaturen rond de middagzon voor haar nog onbehagelijk, wat maakte dat ze er steeds vaker 's nachts op uit ging. Eveningstar zou het vast niet goedkeuren dat ze zich in deze late uren zonder back-up bij de ShadowClangrens bevond, maar de ThunderClan deputy kon het niet laten. Het feit dat Loudkit veilig in het nest van een oppasmoeder lag stelde haar gerust, maakte haar misschien zelfs overmoedig. En bovendien deed ze hier niemand mee kwaad.

Haar oren stelden scherp bij een zwak geritsel aan de overkant. Het thunderpath maskeerde de geur van de potentiële belager, maar ze wist vrijwel zeker dat het een ShadowClanner moest zijn. Prooi was immers al lang gevlucht en een vos had haar niet zoveel tijd gegeven om na te denken. Spottedrain besloot om niet de veiligheid van de bosrand op te zoeken. Een vlucht zou immers een zwak beeld van haar schetsen. "Ik heb je gehoord." Mauwde ze beheerst.

[Amberhunt]

Het was een combinatie tussen een avondwandeling en een jacht geweest. Hij had zich van zijn slapende mate losgemaakt om het woud in te gaan, en was zichzelf toen verloren in de heerlijke geuren die hem daar altijd omringden. Hoever hij in die sensaties opging werd weer bewezen toen Amberhunt zichzelf aan de rand van het territorium vond, langs het Thunderpath, dat er op dit moment helemaal verlaten bij lag. Hij stopte, en keek gebiologeerd naar de overkant, naar Thunderclan. Thunderclan en Shadowclan hadden zware spanningen, dus hij zag liever geen kat aan de andere kant verschijnen. Niet dat hij echt iets had tegen Thunderclankatten, maar hij zou zijn loyaliteit, die hij al bijna driekwart van zijn leven aan het slijpen was, niet verslappen.

Helaas was Starclan niet van plan om naar zijn wensen te luisteren, en er verscheen toch iemand. Een brede, bruine kattin. Ze was sterk gebouwd en jong. Het was Spottedrain zelf, de nieuwe deputy. Langzaam en voorzichtig maakte Amberhunt zich los uit de struiken, en liet hij zichzelf zien. Lichtelijk verlegen keek de oudere kater naar de overkant. Hij was minstens tweemaal haar leeftijd, en misschien twee derde van haar gewicht, ruziën was geen optie, tenzij hij heel hard wilde gaan rennen. "Spottedrain." Mauwde hij, zo formeel mogelijk.

Een kleine, rode kater verscheen aan de overkant uit het struikgewas. Hij leek haar geen overmoedig figuur, wat mogelijk te maken had met zijn postuur. Bovendien was het in tijden van spanning allesbehalve slim om de deputy van de andere partij te provoceren. Kortom voelde ze zich niet onveilig. Dat maakte echter niet dat ze hem vertrouwde. "En jij bent Amberhunt, niet?" Ging ze een stuk minder formeel op hem in. In feite wist ze het zeker, aangezien ze hem meerdere malen op de gathering had gezien. Hij was al langer warrior dan dat zij leefde.

Was het iets goeds dat ze hem herkende, of bracht dat hem juist in gevaar? Hem en zijn kinderen. "Ja, dat ben ik, goed gezien." Mauwde hij, voordat hij besefte dat dat best passief-agressief opgevat kon worden. Snel probeerde hij zich te redden. "Luister, ik wil geen problemen. Ik weet dat er van alles loopt tussen onze clans, tussen onze leiders, maar daar heb ik niks mee te maken, oké? Ik ben hier niet om te spioneren." Hij hielt abrupt zijn mond, en overwoog zijn kansen. Wegrennen zou een schande zijn voor zijn clan, en dan zou Spottedrain juist denken dat hij met een reden bij de grens had gezeten. Blijven praten leek hem echter ook niks, maar het leek nu de enige oplossing.

Een haast onzichtbare glimlach sierde haar lippen. Hij was er dus zo één: het type dat van ongemak maar begon te praten. Tot voor kort was dat nog iets dat ze vrij vaak deed, maar met haar momentele positie in de clan kon ze zich dat niet meer veroorloven. Haar deputyschap had het woud voor haar al omgevormd tot een theater, waar iedere misstap werd beoordeeld. En nu ze de moeder was van Olivebranch's kind, in deze ongemakkelijke situatie die zij samen hadden gecreëerd, kon ze zelfs thuis het podium niet meer verlaten. "Of je het nou leuk vind of niet. Wij hebben er allemaal mee te maken." Mauwde ze op ietwat uitdagende toon. Natuurlijk geloofde ze dat hij ThunderClan niet bespioneerde, dat hij het niet eens was met de aard van dit conflict. Zelfs zij - de deputy - begon steeds meer te twijfelen aan Eveningstars vermogen om rationele keuzes te maken. Maar een clan hoorde sterk en verenigd te staan. De grote kattin trok een wenkbrauw omhoog. "Iets in mij zegt dat jij niet de enige ShadowClanner bent die er zo over denkt." En dat was goed voor ThunderClan.

Waarom moest ze hem nou weer uitdagen? Waar was dat nou weer voor nodig? "Ik weet dat we hier allemaal mee te maken krijgen, Spottedrain. Ik heb wel meer oorlogen gezien." Mauwde hij, wat droogjes. Zijn stem was kalmer geworden, nu hij besefte dat ze hem waarschijnlijk niets aan zou doen. "Op de een of andere manier lijken het altijd de gewone warriors te zijn die het meest lijden, terwijl jullie.. Leaders en deputies, jullie posities behouden en misschien een legendarische overwinning scoren." Vreemd hoe dat ging. Het was de bedoeling dat de Leaders er voor hun clan waren, maar soms had Amberhunt het gevoel dat hij, en de clan, er voor de huidige leader was. Slechts een gereedschap, om persoonlijke gevoelens mee te uiten. "En ik denk niet dat veel jonge warriors zich zo voelen. Katten die jonger.. en groter zijn dan ik zijn vaak nog op zoek naar eer, en glorie. Ik heb vrede gemaakt met mezelf." Zijn glimlach was gemeend, de glimlach van een man die veel gezien had, en nog meer gedacht.

De gevlekte kattin kon het niet laten om met haar ogen te rollen. Hij leek te denken dat hij het allemaal maar begreep. Natuurlijk had hij veel ervaring, maar dat maakte hem nog niet wijs, noch betekende dat dat hij begreep hoe het was om in de rol van leider te staan. "Denk maar niet dat ik niet minstens zo hard vecht als mijn clangenoten." Bries ze. "Maar je hebt gelijk over één ding. Er zijn een hoop idioten die niet verder denken dan zichzelf." Vervolgde ze, op zachtere toon, waarna ze haar blik niet subtiel over hem heen liet glijden. Hij was klein en oud, maar wel van het soort dat nog meekon met de rest. Zou zijn grootte deze ideeën misschien hebben beïnvloed?

Een gevoelige snaar, dat werd direct duidelijk. Spottedrain schoot direct in de verdediging, en brieste dat zij echt wel net zo hard werkte als haar clangenoten. Amberhunt liet het maar gaan, hij wilde echt geen ruzie, en wist dat hij een kattin als Spottedrain toch nooit zou overtuigen. Daarbij gaf ze hem wel gelijk over één ding: dat er velen waren die vooral naar zichzelf keken. "Dan mag ik hopen dat Eveningstar niet zo is, en jij ook niet." De angst die hij enkele momenten geleden nog gevoeld had was weggeëbd, en nu sprak Amberhunt behoorlijk direct over wat hij voelde. Er was al genoeg bloed vergoten om de persoonlijke ruzies van leiders. Niet dat dat betekende dat hij zijn clan zou verloochenen, mocht het tot oorlog komen.

Spottedrain nam een diepe teug lucht om haar ongemak te verbergen. Ze zou liegen als ze zei dat Eveningstar op dit moment veel verder keek dan haar eigen hoofd. "Dat zit volgens mij wel goed." Loog ze, gecamoufleerd achter een goedlachse grinnik. Om de plotselinge omslag in sfeer te verbergen ging ze direct terug in de aanval. "En hoe zit het met Settledstar? En zijn nieuwe deputy, wiens naam mij nog niet ter oren is gekomen?"

In Thunderclan zat het wel goed, dat was mooi om te horen. Amberhunt wist ook wel dat Spottedrain het hém nooit zou vertellen als het minder dan goed ging, maar hij had ook geen reden om te denken dat ze tegen hem loog. Het gesprek keerde naar zijn eigen clan, en de recente rangwisselingen. Amberhunt was geschokt geweest door Acornstar's dood. Hij had geen bijzondere affectie voor de oude leader gehad, maar had hem wel als een sterke leader gezien, iemand die Shadowclan veel had kunnen geven als hij in een ander tijd had geleid. Spottedrain vroeg naar de nieuwe deputy. "Wolfblood." Mauwde hij, zonder erbij na te denken. Ach, ze zou het binnenkort toch weten. Amberhunt had het geen goede keuze gevonden, maar hij had zijn mond weten te houden. Het was niet zijn keuze geweest, maar gelukkig was hij ook niet degene die de deputies koos. "Settledstar zal het goed doen als leader." Dat meende hij. Ooit was Settledpaw als een zoon voor hem geweest, en Amberhunt had hem zijn groeien, tot waar hij nu was.

Geïntrigeerd trok de poes met haar oor. Wolfblood? Ze had de poes één keer mogen ontmoeten, en dat was.. interessant geweest. Blijkbaar was het ín om vreemde vogels als deputy te benoemen, dacht ze met een zachte grinnik terwijl haar gedachten langs Carrioncough gingen. Ze kon niet zeggen dat ze enthousiast werd van deze keuze. Wolfblood leek haar een lastig type, één waar niet goed mee te praten viel. Daarentegen had ze de ShadowClan leader altijd een prettige, meegaande kater gevonden, waar nu jammer genoeg vrij weinig van over scheen te zijn. "Ik geloof dat hij het inderdaad goed zal doen voor ShadowClan." Mauwde ze met een minuscuul glimlachje.

Goed voor Shadowclan. Amberhunt kon het niet helpen om ook wat te glimlachen. Het was niet goed, natuurlijk niet, om zo te denken over de leaders van zijn clan. Eigenlijk moest hij direct tot hun verdediging schieten, en al hun nobele daden opnoemen, maar hij had intussen vier leaders meegemaakt, en kon niet zeggen dat de laatste drie hem enorm geliefd waren geweest. "Hij is jonger nog dan Tallstar, toen hij de positie kreeg, maar een stuk wijzer. Ik ben blij met jullie, een nieuwe generatie.. Die het woud misschien wat rust kan geven." Van Acornstar, Wolfstar en Stagtine hadden ze dat niet hoeven verwachten, en Crystalstar was misschien wel de ergste.

Rust. Dat klonk als een welkome optie. Zijn niet-vijandige reactie deed haar weer ietwat ontspannen. Het begon haar duidelijk te worden dat hij geen slechte bedoelingen had, voor een ShadowClanner dan. Een sombere grinnik verliet haar bek. Ze had inmiddels alle leader en deputies - op Ashenpatch na - wel één op één gesproken, en rust zou er duidelijk nog niet inzitten. Van WindClan zou niemand zomaar last hebben, maar de andere twee? Settledstar was vijandiger dan ooit en Crystalstar had eerder ook al.. bedenkelijke dingen gedaan. Bovendien waren hun deputies knettergek. "Dat is het doel." Zuchtte ze zachtjes, waarna ze zonder doel in het bijzonder een blik achterom wierp. Ze werd zich plots pijnlijk bewust van het feit dat ze een ShadowClanner aan het leren kennen was.

Zijn hoop op een optimistisch antwoord, zelfs als het een leugen was, werd helaas niet beantwoord. Spottedrain klonk niet bepaald overtuigd toen ze zei dat het het doel was. Wat betekende dat nou weer? Ging ze zich er echt voor inzetten, of had ze al besloten dat de andere leaders niet gemaakt waren voor vrede? "Geen zorgen." Begon hij, toen hij haar om zich heen zag kijken. "Ik zal niemand vertellen hoe vriendelijk je tegen me bent geweest. Dat zal ik je reputatie niet aandoen." Amberhunt was in principe geen ingewikkelde kater. Hij had geen zin in confrontatie, een dus zou hij niet zomaar rondbazuinen dat hij Thunderclan's deputy gesproken had.

Als ze vandaag één ding over de rode kater had geleerd, was dat hij opmerkzamer was dan zij. Vanaf het moment dat ze weg wilde, leek hij het al aan te voelen. Geforceerd beleefd boog ze haar kop, waarna ze hem een knipoog toewierp. "In dat geval doe ik hetzelfde." Hij was voorzichtig en dat stelde haar gerust. Na nogmaals naar achteren te kijken besloot ze dat het tijd was om te vertrekken. "Bedankt voor de interessante gespreksstof, Amberhunt." Zei ze met een ietwat sombere glimlach, waarna ze zich omdraaide en hem met haar staart gedag wuifde.

[Amberhunt]

Het was weer een pijnlijke herinnering: dat hun vijanden geen duivels waren. Duivels waren makkelijk te haten, te bevechten, zelfs te doden. Katten zo normaal als hij en zijn eigen clangenoten waren een heel ander verhaal. Spottedrain had zo in Shadowclan gepast, als ze aan de andere kant van de grens was geboren, en hij waarschijnlijk zo in Thunderclan. "Het was me een eer je te leren kennen, Spottedrain. Denk na over mijn woorden, zelfs als je het er niet mee eens bent." Drukte hij haar met een prille glimlach op het hart, voordat hij zich omdraaide, en met een diepe zucht begon aan zijn terugreis.