you should know more

Zou hij het misschien niet met hem willen bespreken, of was hij er zelf nog niet helemaal over uit? Hoe dan ook, Settledstar veranderde plotseling van onderwerp, en cirkelede terug naar Wolfblood. Amberhunt klemde zijn kaken even op elkaar, wat voorkwam dat hij weer een té scherpe opmerking produceerde. In plaats daarvan knikte hij langzaam. "Daar wens ik je succes mee, Starclan weet dat je het nodig zult hebben." Nu stond hij weer op, deze keer écht klaar om te gaan. Hij had weinig zin om meer te discussiëren over hun nieuwe deputy, en zijn plichten riepen. "Ah.. nog één ding. Ik zag een Riverclanwarrior bij de laatste gathering, breakingfire... of Brackenflame misschien, doet er niet toe. Hij leek erg op jou, bijna eng veel." Er lag niets dan onschuldig amusement in Amberhunt's ogen en geest. De oude Warrior had geen idee wie Brackenfire écht was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar wilde niet hun gesprek een zure nasmaak geven, maar hij leek die kwaliteit magisch genoeg altijd te hebben. Hij knikte op Amberhunts antwoord, maar hij had ook geen zin om over zijn liefdesleven te spreken. Want die was dramatisch, al probeerde hij dat te vergeten en misschien een kansje te pikken bij Stormraiser. En kennelijk was dat duidelijk, want Amberhunt was niet de eerste die er een opmerking over maakte. En toen hij opeens begon over Brackenfire, dook hij minuscuul ineen. Kort stond er schrik in zijn ogen, en hij herstelde zichzelf snel. Hij knikte instemmend. ‘Ja. Brackenfire, ik ken hem,’/ miauwde hij alsof het de meest gewone zaak van de wereld was. [b]‘Is denk ik gewoon toeval, ik ben ook maar een bruine tabby, we zijn niet een zeldzaam soort.’ De leugen was er zo soepel uit. Zo getraind. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en probeerde verder stil te blijven, voordat hij begon met ratelen.
[/b]

De bijna geschrokken reactie viel hem wel op, maar Amberhunt dacht er niet teveel over na. Zijn leader had ook direct een antwoord klaar liggen, vloeiend en overtuigend. Het was bijna té goed, en Amberhunt kneep zijn ogen heel even geamuseerd tot spleetjes. De glimlach op zijn lippen zei echter dat hij niet echt iets verdacht. "Dat zal het zijn." Knikte hij. "Dan ga ik maar weer, het was goed je weer eens te spreken.. en, Settled.. zorg goed voor jezelf." Met die woorden draaide de rode kater zich om, en verliet hij het den, heel Brackenfire al weer vergeten.

[Topic Uit]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar knikte met een glimlachje toen de kater sprak dat hij weer vertrok en dat hij op zichzelf moest passen. Onbewust hield hij zijn adem wat in, en toen de kleine kater eindelijk zijn den uit kwam, hield hij opgelucht weer adem. Bij de sterren. Direct kwam hij overeind en begon hij door zijn den te ijsberen. Zijn kaartenhuis leek met de dag meer in elkaar te storten. Iedere dag werd er weer een steen uit zijn fundering gehaald. Hij smeekte de sterren. Laat het niet instorten.