Open your eyes

Het was alweer twee weken geleden dat Oakkit ter wereld gebracht werd. Buiten wat rond kruipen en hier en daar een piepje had de kitten nog niet veel van zich laten horen. Zijn ogen waren nog altijd gesloten, maar daar begon langzaamaan verandering in te komen. Met de grootste wilskracht die dat hij bezat, probeerde Oakkit zijn oogleden te bewegen. Het kostte hem flink wat moeite, maar uiteindelijk weken zijn oogleden van elkaar. Goudgele ogen werden ontwaard en Oakkit draaide stilletjes met zijn oortje terwijl hij de nieuwe informatie om zich heen in hem opnam. Hij lag lekker dicht tegen zijn moeder aan en kneedde met zijn pootjes in haar buik om melk te vinden. Zachte rimpelingen gingen door haar buik heen terwijl Oakkit van haar tepel dronk. De melk zorgde voor een vol gevoel in zijn buikje en Oakkit moest hard met zijn oogjes knipperen om ze open te houden. Zijn kopje voelde log en zwaar aan en het was enkel door naar opzij te kijken dat hij wakker kon blijven. Hij piepte zachtjes toen hij de vacht van zijn zusje zag en bestudeerde haar even kort alvorens haar voorzichtig met zijn schouder wat aan te duwen. Zou zij haar oogjes ook al geopend hebben?

Het kleine grijze bolletje met vlekjes lag opgekruld tegen haar moeder aan. Het was er warm en comfortabel, na de geboorte was ze net als haar nestgenootjes hard gaan groeien. Dat er meer was dan deze zwarte wereld wist ze nog niet, nog niet. Naast zich hoorde ze haar broer zacht snorren en toen een piepje maken. Wat was er dan aan de hand? Ze draaide nietsziend haar kopje om in de richting van het geluid en piepte toen terug. Het had al een paar dagen wat trekkerig rond haar ogen gevoeld en misschien had haar broertje daar ook wel last van? Voorzichtig stak ze haar neusje naar voren op zoek naar haar broertje, hij was immers ook warm.

Hij zag dat Sorrelkit haar ogen nog niet geopend had. Voor zover hij kon zien, had geen enkele van zijn siblings dat gedaan. Ze lagen echter op Sorrelkit en hem na allemaal te slapen, dus zeker daarvan was hij niet. Het katertje kwam zijn zusje tegemoet toen dat ze haar neusje naar hem uitstrekte en duwde zijn neusje tegen de hare aan. Daarna bewoog hij zijn gezicht naar haar wang en gaf haar een voorzichtige lik. Die was zo gericht dat Sorrelkit misschien wel kon vermoeden dat hij zijn ogen al geopend had. De kater duwde zijn neusje wat hoger, bijna vlakbij haar oog. Alsof hij het zo kon pushen dat zij ze zou openen. Zo werkte het natuurlijk niet, maar Oakkit zou het leuk vinden als ze beiden hun oogjes open zouden hebben. Zo kon Sorrelkit hem ook zien!

Er kwam een heel gerichte lik over haar wang. Van schrik piepte ze even luid om daarna een zacht snorrend geluid te produceren. Het was geen pijnlijke lik of iets scherps geweest, het was warm en rasperig geweest. Ze schudde haar kleine kopje heen en weer en voelde hoe haar oogleden nu nog meer trokken en toen gebeurde het. Licht. Gedempt licht en vreemde vormen die om haar heen waren. "Watte isse ditte?" piepte ze zacht en kneep haar oogjes weer stijf dicht. Alles was zo groot en eng! Daar wilde ze nog helemaal niks mee te maken hebben, nu niet en nooit niet als het aan haar lag.

Oakkit’s goudgele ogen gingen zelf ook even wijd van schrik toen dat Sorrelkit duidelijk van hem schrok, maar algauw werd dat vervangen door zacht gesnor toen de kitten ook begon te snorren. En toen gebeurde het. Oakkit keek met een aangenaam verrast gevoel naar haar toen de ogen van de kitten opengingen, al trok hij kort met zijn oortje toen zij ze meteen weer sloot. Hij kroop wat dichter naar haar toe toen dat ze bang leek te zijn en geruststellend drukte hij zijn neusje tegen haar wang. ”Soo,” piepte hij haar naam moeizaam en hij duwde zijn neusje weer terug naar wang aan, waarna hij haar opnieuw een lik gaf. Hij had het zijn moeder bij hem zo vaak voelen doen en het stelde hem altijd gerust. Geen zorgen, Sorrelkit. Je grote broer is bij je, dus je hoeft nergens bang voor te zijn, leek hij te willen zeggen tegen haar, al was zijn vocabulaire nog niet uitgebreid genoeg om dat tegen haar te zeggen. Dus dan maar zo.

Het deed bijna pijn hoe hard ze haar oogjes dichtgedrukt hield. Toch kon ze niet lang meer weerstand bieden aan de zware inspanning en ze deed haar oogjes weer op een kiertje open om naar haar broertje te kijken. "Oaaa" piepte ze terug en duwde haar neusje toen tegen die van haar broertje aan. Misschien was het nog niet zo heel erg. Zijn warme lik over haar wang liet haar zachtjes giechelen. "Oaakkk" wist ze eindelijk uit te brengen en ze deed haar best om overeind te komen op haar pootjes en kroop wat dichter naar hem toe. Er ging een bepaalde rust uit van haar broertje, hoe dat precies kwam wist ze niet maar het was een feit. Ze keek naar haar andere siblings, Jaykit, Thornkit en Pinekit die blijkbaar ook nog niks zagen. Ze wees wat onhandig met haar pootje naar haar oogjes en toen naar haar siblings en schudde haar kopje. Vragend keek ze naar haar broertje of hij haar begrepen had.

Oakkit begon te snorren toen Sorrelkit het opnieuw aandurfde om haar oogjes open te doen en vervolgens haar neusje tegen het zijnde duwde. Instinctief wist hij dat hij naar haar zou toe trekken, dat hij haar het meeste zou proberen te beschermen van het nestje. Dat ze een goede band zouden hebben. ”S-So… Sor,” wist hij uiteindelijk uit te brengen, al ging het allemaal vrij moeizaam. Ach ja, ze moest het er maar mee doen. Hij zou natuurlijk wel zijn best blijven doen zodat hij op termijn haar naam volledig uit kon spreken, maar dat was voor hem voor nu goed genoeg. ”Tho wel,” zei hij toen dat hij haar vraag begreep, wijzend naar Thornkit. Van Jaykit en Pinekit wist hij het niet zeker. Ze hadden mos naar elkaar gegooid, dus Oakkit kon wel met zekerheid zeggen dat Thornkit zijn oogjes al open had. Hij ging echter geen mos naar zijn lieve zusje gooien en dus legde hij zijn pootje haast beschermend tegen haar wang aan, alsof hij haar een soort van knuffel wilde geven. Zijn lichaampje drukte hij dichter tegen haar aan en zijn neusje rustte tegen die van haar, waarna hij zachtjes begon te snorren. Ja, dit was fijn!

Oakkit grinnikte toen Sorrelkit haar blik kort naar Thornkit liet glijden, alsof ze wilde checken of hij gelijk had. Thornkit lag te slapen, dus voor nu zou hij zijn gelijk niet kunnen bewijzen. Maar dat hoefde ook niet. Ze zou het vanzelf wel merken. Met een zacht gesnor nestelde hij zich nog wat dichter tegen haar aan en legde zijn wang voorzichtig tegen de hare aan. Hij merkte heus wel op dat dit allemaal een beetje overweldigend voor haar was en hij legde één van zijn poten beschermend om haar heen, zodat niemand het hopelijk in zijn kopje haalde om haar lastig te vallen. Ze had wel weer genoeg indrukken gekregen vandaag, vond hij. Hij zou er op toe zien dat ze haar met rust zouden laten. En met die gedachte sloot hij tevreden zijn ogen, slaap hem al snel overnemend.