I've got this feeling

Hij wilde zijn best doen. Ook al had hij meerdere keren grandioos gefaald mocht hij niet opgeven. Hij had zichzelf wel vaker laten vallen deze week, wilde breken, wilde even gewoon stoppen met leven. Maar hij hoorde het aanmoedigende stemmetje in zijn kop, het stemmetje die altijd in zijn gedachtes had geleefd. Het zette hem aan om nog niet op te geven. Het kon erger – daarbij, hij had een lichtje gezien toen hij Flutterpaw weer had ontmoet aan de Fourtrees. Het leven kon mirakels bevatten als hij er in geloofde, dus hij wilde nog niet opgeven. Niet nu, niet hier. Sterker nog, hij wilde naar de Moon Stone gaan vandaag. Hij voelde zich geroepen, hij wilde dat contact zoeken met Starclan, de heiligen van de Clans. Hij was een medicine cat apprentice tenslotte, hij wilde geloven in ze. Hij wilde iedereen gerust stellen dat hij deze keer geen foute keuze was.

Hij had al iemand in gedachten die hem zou kunnen meenemen naar de Moon Stone. Hijzelf wist niet zeer goed waar het lag, het was een mooie steen had hij gehoord maar voor de rest kon hij er een groot vraagteken achter zetten. Gelukkig zag Shinypaw al snel diegene die hij wou meevragen – één van de weinige katten die hem uiteindelijk wel mocht in deze clan – Littlenose. Hij trippelde er dan ook iets meer goedgezind naartoe met een warmere uitdrukking op zijn gezicht. “Hey Littlenose, heb je toevallig zin om met mij te reizen naar de Moon Stone?”. Hij wist niet meteenwie hij anders moest gaan vragen... Daarbij, dit kon hun band misschien versterken toch?



Littlenose

Veel nuttigs deed hij niet. Hij zat gewoon wat terwijl zijn ambergele ogen naar zijn Clangenoten tuurden. Hij had vandaag eigenlijk geen zin om wat te doen totdat Wolfblood hem op een patrouille zou sturen. Echter was het daar nog lang geen tijd voor, want de zwart witte medicine cat apprentice stapte op hem af. Littlenose was een van de weinige die vriendelijk was naar de kater. Hij was ook immers één van de weinigen die had gezien hoe onschuldige Shinypaw eigenlijk was. 'Hey Littlenose, heb je toevallig zin om met mij te reizen naar de Moon Stone?' Heel eventjes kantelde de tabby zijn kop. Hij had eigenlijk geen zin om weer een eindje te lopen, maar aan de andere kant was het wel wat leuker dan met een patrouille mee te lopen. Ook was hij waarschijnlijk een van de weinigen waar Shinypaw op kon vertrouwen en bouwen. De kater knikte. Zou Shinypaw met hun voorouders dromen? De kleine kater hoopte het. De kater stond op. Normaal gesproken kregen de meelopers reiskruiden, maar hij kon prima onderweg wat vangen. "Klaar om een wonder te zien?" miauwde Littlenose met een glimlach. Hij had de moonstone natuurlijk nooit gezien, maar ze zeiden dat hij prachtig glinsterde in het maanlicht. "Volg mij maar," miauwde de young warrior zachtjes. Waarschijnlijk kon hij het wel vinden. Moest lukken! De kater liep naar de tunnel om daarna het kamp te verlaten. De highstones. Dat moest te doen zijn. Ze heette niet voor niets zo.  

Gelukkig antwoordde de bruine kater al snel met een positief antwoord, waardoor Shinypaw toch een kleine glimlach op zijn gezicht wist te krijgen.  Desondanks het in zijn gedachtes nog steeds aan het stormen was, kon er soms wel nog wat zonlicht doorbreken. En dat apprecieerde hij enorm van zichzelf. Geluk kwam wanneer hij erin geloofde, en dat deed hij nu ook. ‘Volg mij maar’. Hij gaf een kort knikje als reactie. Als ze snel gingen vertrekken dan zouden ze er snel zijn, en dan kon hij zien wat er ging gebeuren. Hij wist niet volledig zeker of de Moon Stone wel zou reageren op hem, hij was tenslotte pas recent beginnen met geloven, maar hij geloofde er wel in. De katten van de clans geloofden dat hun voorouders daar leefden in de sterren: letterlijk bijna volledig hetzelfde als de tribe of endless hunting. Dus zoveel moeite om extra te geloven was het niet voor hem. In ieder geval begon hij de ander alvast te volgen, nu waren ze opweg naar een grote mijlpaal in zijn geschiedenis. “Ik weet nog niet zo veel over de Moon Stone…. Maar ik heb een beetje het gevoel dat ik daar nu moet zijn”, begon de kater, hopende een gesprekje op te kunnen starten.

Terwijl de twee katers liepen begon Shinypaw een gesprek aan te gaan: 'Ik weet nog niet zo veel over de Moon Stone…. Maar ik heb een beetje het gevoel dat ik daar nu moet zijn,' Zelf was Littlenose ook niet echt een expert over de moonstone. Hij was immers nooit de mothermouth ingegaan. Het was al een wonder dat hij van zichzelf verwachtte dat hij de weg naar de highstones kon vinden. "Ze zeggen dat de moonstone licht geeft als de maan erop schijnt. Volgens mij moet je je neus ertegenaan duwen en je ogen sluiten," miauwde Littlenose. De bruine tabby wist alleen wat basisdingen, maar die kwamen natuurlijk al enorm van pas voor de jonge Shinypaw. Hoe moest hij anders met hun voorouders samentongen? "Ik mag zelf niet naar binnen dus ik zal helaas buiten op je moeten wachten als we er zijn. Wanneer de steen licht geeft, kan je je neus er tegen aan duwen." Dat was al het belangrijke wel, toch? De kleine kater vond het geen probleem om Shinypaw wat te leren. Hij vond het zelfs wel leuk.

‘Ze zeggen dat de moonstone licht geeft als de maan erop schijnt. Volgens mij moet je je neus ertegenaan duwen en je ogen sluiten’, gaf de ander als antwoord op zijn vraag. Dus het gaf licht als de maan erop scheen  - wat wel logisch leek, omdat het de Moon Stone noemde  - en hij moest zijn neus ertegenaan duwen blijkbaar. De gebruiken van de Clans waren zo anders dan die van de tribe, maar hij kon er voorlopig wel aan wennen. Stapje per stapje. ‘Ik mag zelf niet naar binnen dus ik zal helaas buiten op je moeten wachten als we er zijn. Wanneer de steen licht geeft, kan je je neus er tegen aan duwen’. Dat leek niet zo moeilijk opzich. “Oké, ik denk dat ik het snap, dankjewel Littlenose”, glimlachte hij stilletjes. Het was dus iets wat hij alleen moest doen. En hij hoopte maar dat de sterren dan ook gingen reageren… Voorlopig waren ze nog onderweg, maar hij had het gevoel dat het contact leggen met StarClan het moeilijkste stuk ging worden. Hij geloofde, maar wat als het niet genoeg was? Hij kon het niet verhelpen om er wat stress van te krijgen.

Het leek hem zo cool om een keer via de mothermouth naar de moonstone te gaan en samen te dromen met zijn voorouders. Echter was dat voor speciale gelegenheden of voor leaders, medicine cats of een deputy dat zijn negen levens moet ontvangen. De kans was dus ook klein dat hij ooit zijn neusje tegen de steen mocht drukken. 'Oké, ik denk dat ik het snap, dankjewel Littlenose' De kater naast hem leek wat stilletjes. Zou hij zenuwachtig zijn? Gestrest? Het leek hem best logisch, want Shinypaw was immers niet in het woud van de vier Clans geboren. "Ik weet zeker dat het goed komt, Shinypaw. Je geloof vanuit de Tribe zorgt ervoor dat je gelooft dat voorouders bestaan. Het enige verschil is dat wij andere rituelen en voorouders hebben." Zolang de zwart witte kater maar geloofde kwam het goed. Zolang Shinypaw het maar wilde geloven. Littlenose had vertrouwen in de medicine cat apprentice. Het moest goedkomen!

Hij wilde geloven. Hij wilde laten zien dat hij kon geloven in Starclan. Maar toch was hij niet zeker of dat acceptabel genoeg was voor ze. De voorouders van de katten van de Clans – hij had ze nog nooit ontmoet, hij wilde ze wel graag ontmoeten. Hij wilde met hun praten. Hij wilde gerust gesteld worden dat hij een goede medicine cat apprentice kon zijn voor zijn nieuwe Clan. Zelfs als hij er niet in geboren was. ‘Ik weet zeker dat het goed komt, Shinypaw. Je geloof vanuit de Tribe zorgt ervoor dat je gelooft dat voorouders bestaan. Het enige verschil is dat wij andere rituelen en voorouders hebben.’ Dat klopte. In de Tribe of Endless Hunting geloofden ze erin dat hun voorouders naar hen toekeken vanuit de hemel. En dat was bij Starclan ook het geval. “Dat klopt. Maar toch heb ik een beetje stress…”, hij ademde diep in en uit. Hij kon dit. Hij voelde een roeping naar de Stone, die zou er niet zijn als Starclan hem niet wilde hebben toch? “Hoe ver is het trouwens? Die Moon Stone?”

'Dat klopt. Maar toch heb ik een beetje stress…' De kleine kater keek de ander begrijpelijk aan. Hij zou zich waarschijnlijk ook enorm stressen als hij in de schoenen stond van Shinypaw. "Het leven is soms lastig dat kan ik niet ontkennen, maar na regen komt zonneschijn. Kan ik je misschien ergens mee helpen?" Misschien dat een gesprekje hielp of misschien meer duidelijkheid over hoe alles werkte. Niet dat hij alles wist, maar hij kon het zeker proberen. 'Hoe ver is het trouwens? Die Moon Stone?' De kater dacht even na. Tja dat was lastig te zeggen... "Het is een poosje lopen, maar ik denk dat we er op tijd kunnen zijn. Als je de High Stones ziet, de naam beschrijft al wel een beetje hoe het eruit ziet, dan ben je in de buurt." Als hij nog een keer een verre afstand ging wandelen, dan wist hij zeker dat deze kleine kater een flinke uithoudingsvermogen had. Nog één keer en hij kon beter wandelaar Littlenose genoemd worden in plaats van warrior.

Het was een nieuwe wereld die voor hem openging. Het was niet meer elke dag gezellig en vrolijk rondhuppelen in de bergen, het was niet meer elke dag staren naar de stenen muren. Het was niet meer klimmen naar de Vulture’s Drop om te prachtige uitzichten te zien. Nee, hier gebeurde dat niet meer. Hier moest hij nu naar de Moon Stone zoeken, en dat gebeurde niet dagelijks. Iets riep hem daar naartoe zoals de bergen hem dagelijks hadden geroepen, met zin en enthousiasme, maar toch voelde hij zenuwen deze keer. Want dit was niet bekend voor hem. Het was allemaal zo nieuw. Nieuwe kansen, nieuw hoop. Maar ook een leegte. ‘Het leven is soms lastig dat kan ik niet ontkennen, maar na regen komt zonneschijn. Kan ik je misschien ergens mee helpen?’ er was niet meteen iets waar de bruine kater mee kon helpen vreesde hij, dit was iets wat hij alleen moest doorgaan. Hij hoopte contact op te leggen met Starclan en hij verwachtte niet dat Littlenose hem daar echt bij kon helpen, dus schudde hij zijn kopje kort. Hopelijk waren ze er snel, dan hoefde hij niet te lang met deze zenuwen te zitten. ‘Het is een poosje lopen, maar ik denk dat we er op tijd kunnen zijn. Als je de High Stones ziet, de naam beschrijft al wel een beetje hoe her eruit ziet, dan ben je in de buurt’, vertelde Littlenose hem. De High Stones. Zijn gedachtes gingen terug naar dat gesprek met Vulture dat hij ooit had. ‘ nergens zijn zulke hoge bergen te zien als hier! De hoogste plek bij ons heet de Highlands en die word bewoond door Windclan. De highlands zijn hoog natuurlijk maar écht niet zo hoog als deze bergen’ en nadien had de oudere bruine kater hem een punt aangewezen om te laten zien hoe hoog het was, en dat was zeker niet zo hoog als de bergen. Het was fijn dat hij al wat informatie had te weten gekomen over de High Stones al van voor dat dit lot voor hem was bepaald. En daarbij, Vulture en Flutterpaw waren beiden uit Shadowclan gekomen. Dit was een vreemde verandering, ze waren er beiden van weggevlucht en nu zat Shinypaw er een beetje in opgesloten. “Bedankt voor de info – ik hoop écht dat we er optijd zullen zijn. Aangezien de maan er op moet kunnen stralen als ik het goed snap”, zei hij enkel. Des te verder ze gingen des te minder hij vond om over te praten. Hij was redelijk gefocust op de Stone zelf in plaats van zijn kameraad naast hem.

De young warrior knikte kort toen Shinypaw aangaf hem nergens mee te kunnen helpen en eerlijk gezegd wist Littlenose het ook niet zo goed. Hij zou hem gerust kunnen stellen, maar hoe? Zo goed was hij nou ook weer niet. Het enige wat hij kon doen was er gewoon voor Shinypaw zijn. Niets meer, niets minder. 'Bedankt voor de info – ik hoop écht dat we er optijd zullen zijn. Aangezien de maan er op moet kunnen stralen als ik het goed snap,' Littlenose knikte. "Zover hoeven we niet meer denk ik," De kater liet kort zijn blik op de horizon vallen. Het begon al donkerder te worden en dat betekende dat ze dus al een poosje aan het wandelen waren. Ook had hij het gevoel dat ze in de buurt waren. En hij had gelijk. Na een niet al te lange tijd kwamen de highstones in zicht. De jonge tabby glimlachte met lichte trots. Ze waren er. De magisch plek voor speciale gelegenheden. De plek die zo belangrijk was voor de Clans. "Zie je dat daar? Dat zijn de high stones, kom!" miauwde Littlenose enthousiast. Hij was erg nieuwsgierig waarvoor Shinypaw hierheen wilde, maar ook wat hij te horen zal krijgen. Natuurlijk was dat niet aan hem, dus hij was het ook niet van plan om het aan de zwart witte medicine cat apprentice te vragen.

‘Zover hoeven we niet meer denk ik’, zei zijn kameraad, en de zwart-witte kater zijn blik richtte zich vooruit naar de horizon. De kleuren begonnen al donkerder te worden en hij keek bewonderend naar de mengeling van kleurtinten in de lucht. Dit was het enigste dat hij nog had van in de bergen: de mooie kleuren die de lucht maakte iedere ochtend en avond. Het was een belevenis, en hij was zo blij het te mogen meemaken iedere dag. Het werd er zelfs beter op, want er kwamen al wat hogere stenen in zicht en kort nadien merkte Littlenose het op. Het enthousiasme die te horen was in de jonge warrior zijn stem wekte een vreugde op die hij het laatst had gevoeld in de goede tijden van de tribe, en hij glimlachte terwijl hij sneller begon te gaan richting de High Stones. Het was even alsof hij al zijn zenuwen vergat in een korte moment van vreugde. Hij voelde de avondlucht langs zijn pels glijden terwijl hij vooruit ging en zijn blik stond vast op de glinsterende stenen waar ze moesten zijn. Of nou ja, waar hij moest zijn in ieder geval. Het ging waarschijnlijk niet erg leuk zijn voor Littlenose om te wachten op hem, maar Shinypaw was hem al heel dankbaar dat hij hem naar hier had gebracht. Toen hij er was, remde hij af en hijgde hij een beetje voor hij zichzelf herstelde en richtte zijn blik op de ander. “Oké, ik ga nu naar de Moon Stone… Hopelijk gaat alles goed daar”, hij glimlachte de jonge warrior nog toe voor hij omdraaide en verder ging. Hij slikte de brok even weg, stapte gewoon vooruit zonder al teveel na te denken. En vond de grote blauwe steen die de clankatten de Moon Stone noemden. Het was een heel mooi uitzicht, zeker wanneer de eerste manestralen erop kwamen en de kristallen leken te gloeien. Hij keek bewonderend toe, voor hij naderde en zichzelf neerzette. Hij voelde een energie bij deze kristal, een soort van ontwakening van zijn geest. Daarom sloot hij dan ook zijn ogen en drukte met zijn neusje tegen het kristal, rustig afwachtend.

Misschien ging hij niet mee naar binnen, maar hij voelde zich best opgewonden. Hij had de moonstone gevonden, - waarschijnlijk hadden zijn ouders hem stiekem wel een beetje geholpen, - en Shinypaw zou in contact komen met StarClan. Nou ja, hij kon dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen, maar hij had vertrouwen in zijn vriend. 'Oké, ik ga nu naar de Moon Stone… Hopelijk gaat alles goed daar,' Het deed Littlenose goed om een glimlach op het gezicht van Shinypaw te zien. "Het zal zeker goedkomen, Shinypaw. Ik heb er de volste vertrouwen in," miauwde de young warrior nog snel toen Shinypaw de mothermouth al was ingegaan. Hij hoefde er natuurlijk niet bij te zeggen dat het donker was, want waarschijnlijk kon de medicine cat apprentice er redelijk mee omgaan. Hopelijk... De kleine kater ging op een beschut plekje zitten om op zijn vriend te wachten. Hij had geen idee hoelang het zou duren, maar goed, hij moest maar geduld hebben.