But you need the good and the bad days

Het was alweer een tijdje geleden dat Thrivekit had gedronken en het warme, verzadigde gevoel in zijn buikje begon weg te gaan waardoor hij tenminste niet meer zo slaperig was. Het was fijn om gedronken te hebben bij zijn mama, maar hij werd er zo slaperig van dat hij dan de komende tijd even niet kon spelen. Nu was hij echter klaarwakker en zijn groene ogen namen de wereld nieuwsgierig in zich op terwijl hij van links naar rechts keek. Hij zag dat Sootkit lag te slapen en kon het niet in hem opbrengen om hem wakker te maken, dus hield hij zich maar stil. Een blik naar rechts leerde echter dat zijn zusje Skykit wél wakker begon te worden en hij grijnsde breed naar haar. ”Shykit,” sprak hij haar naam verkeerd uit, omdat hij sommige klanken nog niet onder controle had. Daar moest hij op oefenen, maar gezien Sootkit en Lovekit niet eens op haar naam leken, nam hij aan dat ze wel snapte wat hij bedoelde. Iets voorzichtiger dan bij Sootkit – maar nog steeds vrij hevig – bewoog hij zijn lichaam speels tegen de hare aan terwijl hij haar aankeek met zijn grasgroene ogen. Hopelijk had ze zin om te spelen!

Ahhh, op zijn lieve zusje kon hij altijd rekenen. Een grijns kwam om zijn lippen toen Skykit precies vroeg waar hij zin in had en hij knikte heftig naar haar. ”Jaaa!” riep hij vervolgens uitgelaten naar haar, waarna hij overeind kwam en onhandig een mosballetje begon te zoeken. Het was meer omvallen dan iets anders, maar uiteindelijk vond hij het balletje en hij keek haar kort bedenkelijk aan. ”Ik dit balletje swaan nwaar Swootkit. Jij vangen.” Dat zou het extra spannend maken, want Sootkit lag momenteel te slapen. Dan moest Skykit maar extra goed haar best doen om zijn meppen tegen te houden. Alsof hij de belangrijkste van heel de nursery was, liep Thrivekit met vooruitgestoken borst door de nursery met zijn balletje. Kijk naar mij. Hij draaide zich gewichtig om, waarna hij zijn zusje aankeek. ”Kwaar?” Voordat ze iets kon zeggen, mepte hij de bal echter al in de richting van Sootkit. Of dat was toch de bedoeling. De werkelijkheid was dat het balletje van koers veranderde en naar hun mama ging.

Thrivekit vond het allemaal wel heel grappig, totdat hij zag dat Skykit tegen de grond ging en dat haar ogen groot werden. Hij leefde misschien nog niet zo lang, maar hij had naast haar gelegen in mama’s buik en hij kon haar op sommige momenten echt perfect aanvoelen. Hij wist nu ook dat ze moeite deed om niet te huilen en zo snel als zijn pootjes hem konden dragen, rende hij naar haar toe. ”Shykit,” piepte hij buiten adem toen hij eenmaal bij haar was, maar hij gaf zichzelf geen kans om te recupereren en drukte zijn neusje tegen haar vacht aan. ”Sowry.” Misschien was híj diegene die als verdediger moest staan voor hun mama en hun broertje, want Skykit was duidelijk een beetje te emotioneel voor dit spelletje. ”Niet huilen. Ik in jouw plaats staan,” beloofde hij en hij gaf haar een troostende lik. Hij nam het ook weer niet zó serieus dat hij dacht dat hij zijn moeder echt zeer kon doen met een mosballetje, maar Skykit dacht daar duidelijk anders over. En hij was waarschijnlijk toch een betere keeper! Niet dat hij dat hardop ging zeggen, natuurlijk. Dat zou niet aardig zijn.

Skykit klemde haar kaken zo goed als ze kon op elkaar. Ze mocht niet aanstellen, want ze was super stoer. Toch? Haar broertje kwam al snel naar haar toe en zei sorry. Skykit knipperde met haar vochtige oogjes waarna ze lichtjes haar kop schudde. Hij hoefde geen sorry te zeggen, want ze had er immers zelf voor gekozen om die bal te stoppen. Iedereen kon foutjes maken. Thrivekit bood aan om op haar plek te staan waardoor Skykit langzaam knikte. Dat klonk wel mooi, maar wat als haar broertje de bal niet kon vangen als ze mis gooide? Ach, ze moest gewoon op hem vertrouwen. De driekleurige kitten stond snel op, pakte de mosbal en ging op de plek staan waar Thrivekit de bal had gegooid. "Klaaw?" piepte Skykit. Zo goed als ze kon mepte het poesje de mosbal naar haar broer en deze bal nam wel de goede route.

Gelukkig zette de huilbui niet door. Niet dat Thrivekit dat echt erg had gevonden – hij zou haar wel getroost hebben zoals de bekwame grote broer die dat hij was – maar hij nam aan dat de anderen in de nursery dat niet echt leuk hadden gevonden en hij wilde ook weer niet dat hun moeder zich zorgen zou maken. Het katertje liet zijn blik naar Skykit glijden en gaf een knikje toen ze overeen leken te komen dat ze zouden wisselen. Skykit mepte het balletje deze keer wel in de goede richting en Thrivekit dook sportief naar voren, waarna hij op het balletje terechtkwam. ”Kijk, Shykit,” piepte hij naar haar. ”Ik hjeb de vijand te pjakken!” En in plaats van het spelletje wat hij eerst had bedacht, nodigde hij Skykit met een zwiep van zijn staart uit om het balletje mee aan te vallen. Dat was eigenlijk veel leuker!

Haar broertje ving de bal! Hij had hem! Skykit piepte enthousiast toen ze zag hoe Thrivekit met succes op het mosballetje terechtkwam. En nog beter zelfs: hij nodigde haar uit om mee te doen. Enthousiast sprong het gevlekte poesje op de mosbal af waarna ze fanatiek haar nageltjes er in haakte. "Mij," piepte Skykit ondeugend waarna ze haar broertje een speelse duw gaf om zo proberend het balletje te bemachtigen. Pak de bal! Pak! Het zal je niet lukken hoor!

Het was niet heel moeilijk om zijn zusje af te leiden, zo bleek. Ze rende al snel naar het balletje toe en probeerde het van hem af te pakken. Hij kreeg een duwtje en ze had haar klauwtjes in het balletje gehaakt, dus Thrivekit was net te laat om te reageren. ”Hé!” gilde hij verontwaardigd, maar al snel volgde er een lach. Twee konden dat spel spelen! Al snel sprong hij naar haar toe en probeerde haar zachtjes opzij te beuken met zijn lichaam, waarna hij zelf met zijn klauwtjes uithaalde naar het mosballetje. Zijn lichaam was ietsje groter dan dat van haar en dat was ook waarom hij zo zachtjes deed. Hij wilde haar immers geen pijn doen!