[Skunkpaw] Take Me To Church

Do you really intend to turn your back on your own kind?
It was you who said we could reshape the world!

Hij lag op een afgezonderde steen in het midden van het territorium. De zon deed een poging om door het bladerdek heen te komen, maar het wilde alles behalve lukken. Het zorgde ervoor dat zijn witte vacht lekker koel bleef. Zijn tweekleurige ogen waren gefocust op een klein litteken op zijn voetkussentje. Onbewust waren zijn gedacht naar de grijze kater gegaan en zijn geestesoog was blijven hangen op die sprekende, wijze blauwe ogen. Een zucht rolde over zijn lippen heen. Het was fout geweest van hem om de kater weer te zien, nu was hij afgeleid geraakt. Zijn plannen liepen moeizaam. Whitepaw zou binnenkort warrior worden en dan zou het lastiger worden voor hem om de kater in bedwang te houden. Settledstar en Wolfblood hielden hem constant in de gate omdat hij ze niet wist te overtuigen dat hij niet de vijand was hier. En ondertussen was Lightspell terug in zijn gedachten gekropen.
Nightcurse kwam moeizaam overeind en rekte zich uit, het werd tijd dat hij iets ging doen. Een nieuw project, een ander plan. Zijn gedachten afleiden. Zijn snorharen trilde, en daar kwam de perfecte kandidaat.

Θ Θ Θ

"Killing must feel good to god, too... He does it all the time, and are we not created in his image?"

She's a mess of gorgeous chaos.

And you can see it in her eyes

Het was een frisse morgen, maar de kersverse ShadowClan apprentice merkte daar niets van. Haar pluizige, zwart-wit gestreepte vacht slaagde erin haar warm te houden. Naarmate ze ouder werd leek de lengte van haar vacht, en voornamelijk haar staart toe te nemen. Dit zou nog eens goed van pas kunnen komen in het eerstvolgende Leaf-bare seizoen, wanneer menig clangenoot een beetje jaloers zou kunnen zijn op haar warme vacht.

Haar vacht was inmiddels vochtig door het trotseren van het met dauwdruppels versierde gras. In het kamp zitten mokken, kijkend naar hoe de andere leerlingen opgehaald werden voor hun trainingen was ook maar saai. Vandaar dat de jonge leerling het heft in eigen klauwen had genomen vandaag. Wie was er immers een betere mentor dan moeder natuur zelve?

Haar niet-uitgedachte tochtje door het territorium bracht haar naar een bekend gezicht. In de verte spotte ze een witte wacht, gepaard met tweekleurige ogen. Ze had de kater al vaker langs zien lopen. Zijn opvallende ogen hadden haar aandacht al vaker getrokken. Hij zou vast en zeker een getalenteerde warrior zijn, net zoals zij ooit zou worden. “Goedemorgen, Nightcurse.” Begroette ze hem zodra ze hem naderde, waarna ze op de desbetreffende steen sprong. Hoewel haar begroeting vriendelijk was, was de onderliggende teleurstelling van afgelopen morgen wel te onderscheiden in haar stem.

Skunkstripe

SHE'S A MESS OF GORGEOUS CHAOS

Do you really intend to turn your back on your own kind?
It was you who said we could reshape the world!

Zijn mondhoeken gingen heel kort omhoog toen hij de zwarte kattin. Het was die streep over haar lichaam die haar speciaal maakte. Net zoals vele dachten over zijn ogen, of om zijn charme, of om de rest. Er werd veel over hem gesproken, goed en slecht. Het werd tijd dat hij daar verandering in ging maken. Zijn ogen focuste op de kattin. "Skunkpaw," sprak hij kalm, rustig. Zijn staart sloeg over zijn poten heen en eventjes voelde hij een kriebel over zijn pootkussentje heen gaan. "Alleen in het territorium? Heeft Settledstar je nog geen mentor toegewezen?" Een hint van nieuwsgierigheid in zijn stem, al was het dan niet helemaal gemeend. Als zijn trainingen met Whitepaw sneller zouden gaan zou hij sneller een nieuwe apprentice kunnen nemen. Maar de witte apprentice was lastig de laatste tijd. Ze moesten eens goed met elkaar gaan spreken.

Θ Θ Θ

"Killing must feel good to god, too... He does it all the time, and are we not created in his image?"

She's a mess of gorgeous chaos.

And you can see it in her eyes

Het leek erop dat haar bezoek niet ongelegen kwam. De stem van de witte kater klonk warm en uitnodigend, iets wat de jonge apprentice kon waarderen. Skunkpaw liet zich door haar achterpoten zakken en sloeg haar pluizige, gestreepte staart over haar voorste pootjes heen. “Nee,” antwoordde ze een beetje teleurgesteld. “Maar daarom ben ik hier! Tot dan zal de natuur mijn mentor zijn!” Vervolgde ze met opgeheven hoofd, haar toon alweer iets hoopvoller dan enkele seconden geleden. Ze wilde alles behalve achterlopen op haar nestgenootjes en mede leerlingen. “Jij hebt zeker al een apprentice, niet?” Was haar volgende vraag. Zo niet, dan zou zij die rol maar al te graag op zich nemen.

Skunkstripe

SHE'S A MESS OF GORGEOUS CHAOS