Raise hell

Starclanverdomme, niemand, maar dan ook niemand, had haar verteld hoeveel socializen wel niet bij het deputyschap kwam kijken. Het leek alsof de helft van de clan plots was vergeten dat ze haar een schijtvervelend kind vonden, en opeens over van alles en nog wat kwam lullen. 'Oh er zit een gaatje in de nursery hier, doe er iets aan Wolfblood.' 'Oh de elder is vannochtens uitgegleden, doe er wat aan, Wolfblood'. Ugh. Ze had het geprobeerd, maar toen het haar teveel werd ende verleiding om te gaan schreeuwen tegen iedereen te groot werd, dacht ze aan de woorden van Peppermint en had besloten een ommetje te maken in het territorium. Oftewel, ze sprintte door het territorium, vond de boom waar ze haar nagels aan vijlde en ging los. Toen eindelijk wat van de energie uit haar lijf was, liet ze zich met een diepe zucht vallen op haar achterste. Was dit-, was zij wel een goed plan?

&Stormraiser.

UuGGHHH. Zacht getrippel klonk achter haar en ze wist meteen alweer dat haar korte momentje van rust een grafsteen kon krijgen. De poes knarste met haar tanden en deed daadwerkelijk haar best om haar blik neutraal te houden. Het was Stormraiser. Wel, op z'n minst was het een buddy van Settleddust. Die zou tenminste niet-

Wolfblood knipperde met haar ogen. Met stomheid geslagen hoorde ze de woorden van de ander aan, en hat bracht haar zo van haar stuk dat het zelfs enkele tellen duurde voordat alle haren op haar ruggengraat dreigend overeind kwamen. Voordat de betekenis van haar woorden volledig waren binnen gekomen. Ja hallo, ze zat hier gewoon. Waar had ze starclanverdomme dit nou weer aan te danken? Ze had keurig haar taakjes uitgevoerd, had zelfs tegen niemand geschreeuwd en alsnog kreeg ze stank voor dank. Het maakte niet uit dat de ander haar eigen onzekerheden onder woorden bracht, dat het haar pijn deed dat de ander schijnbaar dwars door haar kleine maskertje heen keek. Wolfblood was woest. "En waar haal jij het gore lef vandaan om woorden in m'n bek te leggen?" klonk er met haar dreigende, lage stem. "Dat je Settleds nieuwe speeltje bent betekend nog niet dat je het in je holle kop moet halen om zo tegen me te spreken, muizenbrein," ze snoof.

"Een jaloerse clangenoot," verbeterde ze haar met een lage stem. Ze haatte die air die ze om zich heen had, dat lelijke jasje waarin ze haar woorden probeerde te verbergen. Haar moeder had het ook gedaan, die walgelijke queens van vroeger ook. Het maakte alles onnodig ingewikkeld wanneer ze ieder woord uit moest pluizen of er niet een tweede betekenis achterlag. Waarom zeiden katten niet gewoon wat ze bedoelden zonder al die poespas. Dat was wat zij altijd deed, en het werkte prima. Nuja, meestal dan.
Zoals nu bijvoorbeeld, ze koos exact de juiste woorden en werd beloond door vlammende woede in de blik van de ander. Een naar grijnsje sierde haar lippen, maar die verdween al snel toen Stormraiser al even giftige woorden begon te blaffen. "Let op je woorden, rat, je hebt het tegen je deputy." Hoe durfde ze. Waar haalde ze het gore lef vandaan om haar zo de grond in te werken, om haar onzekerheden zomaar op tafel te leggen alsof ze ze van haar gezicht kon aflezen Ze zou haar kunnen laten zien, in één felle uithaal. Die trucjes van vroeger weer naar boven halen en stembanden perforeren, zodat ze nooit meer iets kon zeggen. Met ieder woord dat ze zei begon die optie steeds verleidelijker te klinken. "Ver genoeg om jouw lelijke kop en ieder ander probleem voor eeuwig het moeras in te douwen," ze kromde haar rug en had nog nooit zoveel genot gehaald uit het feit dat ze boven iemand uitstak. Ja. Precies. Ze was sterk, sterker dan de ander dacht - en haar klauwen en woede zouden haar precies brengen waar ze moest zijn. Niet naar haar moeder. Zo was ze niet. De poes klemde haar kaken op elkaar en weigerde om de ander in haar hoofd te laten. "Als je denkt het zoveel beter te doen, kraaienkop, had je beter je leaders nest warm moeten houden. 'T is niet mijn fout dat je mannetje je niet goed genoeg vindt,"

Hoe makkelijk zou het zijn haar niet gewoon de mond te snoeren. Dat was altijd haar plan van aanpak geweest. Je klauwen konden een veel duidelijker bericht overbrengen dan al dit walgelijke gelul tussen hen. Stormraiser was een pussy, net zo'n vieze slang als Settledstar was, wat dat betreft verdienden ze elkaar. Haar woorden leken gekozen alsof ze zich de hele nacht zich op dit gesprek had voorbereid, alsof ze iedere optie die Wolfblood zei had uitgedacht en direct een snijdend antwoord klaar had liggen. Wolf was niet zo snel, had dat ook nooit hoeven zijn. Meestal waren haar eigen spieren of de schaduw van haar moeder genoeg om ieder de mond te snoeren. Dit... Dit was anders. Haar nagels hadden zich onbewust uitgeklapt. "Ik ben je deputy of je dat nou wilt of niet, en daar ga je je ook Starclanverdomme naar gedragen, kreng!" siste ze woedend, haar ogen vlammend. De massieve poes had haar vacht dreigend overeind gezet en haar rug gekromd, waardoor ze nog groter oogde dan ze al was. Haar nagels uitgeklapt bewoog ze zich naar de ander, haar hoofd gevaarlijk dichtbij, als om haar te forceren terug te deinzen. Hun hoofden dicht genoeg bij elkaar om elkaars snorharen te voelen. "Geloof me, wicht, als ik je iets aan had willen doen dat had ik je niet geslagen, dan had ik je strot eruit getrokken en bloedde je nu dood aan mijn poten," ze had gelijk though, ze wilde het. Wilde haar een lesje leren die ze niet zou vergeten. Wilde haar laten voelen hoe duur het haar zou komen te staan om haar zomaar te beledigen. Maar dat zou haar enkel het monster maken die haar moeder wilde zien, en die gedachte was genoeg om haar zelfbeheersing terug te vinden. Met alle macht hief ze haar poot op, uitgeklapte klauwen en al, en probeerde zachtjes tegen de nek van de ander te tikken. Precies tegen de plek waar haar slagader zou lopen. Dezelfde plek als waar ze haar moeder een doodsbeet had gegeven. Een trucje van mama. Wolfblood brieste in haar gezicht en hoopte dat zij uit zou halen. Dat het genoeg was om de ander uit diens schulp te halen, en zichzelf schuldig te maken aan haar eigen beschuldigingen. Dat zou nog eens mooi zijn, dan kon ze tenminste vechten uit zelf verdediging. Ze wilde haar iets aan doen. Wilde haar pijn doen. Maar het mocht niet, ze zou zich er niet toe verlagen. "Wanneer ik leader word zorg ik dat je wegrot bij de Carrionplace, waar je hoort," blafte ze als laatste aanval die ze niet fysiek kon maken, waarna ze zich van de ander afwendde en weg begon te lopen, terwijl iedere vezel in haar lichaam schreeuwde om haar kop tegen de stenen te slaan.