Like rimestones from the sky

De zon was door de wolken van eerder gebroken en het Riverclan kamp bad in warme stralen. Ambersand had een nieuw plekje gevonden bij de warriors den waar de zon haar gevlekte vacht altijd liet schitteren. 'Toevallig' zat ze altijd op dat plekje, en stiekem hoopte ze nog dat iedereen die langs kwam het even op zou vallen hoe mooi haar vlekjes uit kwamen in dit licht. Vandaag werd ze echter niet zo warm van de aandacht noch de zon, er zat een mist in haar kop die ze moeilijk kwijt raakte. Afwezig kauwde ze op een vissengraat en staarde naar de kamp ingang. Wanneer het weer zo lekker warm was, namen queens en vaders nog wel eens de kittens mee naar het ondiepe water bij het riet. Daar konden ze dan spetteren onder hun wakende ogen terwijl de ouders opmerkingen maakten over dat ze nu al echte riverclanners waren. Het bracht haar herinneringen terug die veel zoeter leken dat ze daadwerkelijk waren

&Rimekit

RIMEKIT

Rimekit was angstiger dan dat ze wilde tonen. Angstig dat Mousepaw of Agatepaw vanuit de schaduwen haar in de gaten houden of dat Blossomhail aan haar vader had verteld dat ze haar niet meer mocht omdat ze haar papa in de problemen had gebracht. De kitten had daarnaast ook enorm last van een van haar jeukmomenten en kon haar vader niet vinden in het kamp om zich achter zijn bekende gestalte te verstoppen. Niet dat het lang zou duren voordat ze even groot of wellicht groter zou zijn dan de kater, immers groeide ze als kool. Ze hield zich kleiner dan dat ze eigenlijk was en aan haar bouw te zien was dat ze echt de genen van een sterke Riverclanner had. Sterker dan ze zich voelde, als ze eenmaal over haar angsten heen zou komen zou ze een geweldige Warrior kunnen zijn. Echter wilde ze nog lang geen Warrior worden, er kwam teveel spannende dingen bij kijken. Zoals jagen, wellicht katten teleurstellen dat ze niet zoveel kon. Vechtten, voornamelijk vechtten. Ze griezelde er al bij. Waarom konden katten niet gewoon lief zijn? Het idee dat iemand haar aan zou staren met een vijandige blik, of sowieso naar haar zou staren. Rimekit hield haar blik vanaf een afstandje op Ambersand gericht, de knappe calico leek zich van geen kwaad bewust dat anderen haar aan zagen te staren. Voorzichtig stapte Rimekit er op af, met een veer tussen haar kaken geklemd die ze verlegen aan de ander presenteerde. 'M-mag.. m-mag die in jouw schitterende vacht?' Fluisterde ze alsof ze verwachtte binnen enkele seconden weg gejaagd te worden.

��

Haar ogen volgden een piepkleine kitten, die onder het wakende oog van zijn strenge moeder en trotse papa toch zijn pootjes durfde te dippen in het water. Duidelijk niet voorbereid op de kou sprong hij piepend de lucht in, en verstopte zich al snel achter zijn lachende vader. Ambersand glimlachte terwijl ze de ouders zag kibbelen, en had pas door dat iemand haar benaderde toen ze een piepklein stemmetje horen. Haar oortjes schoten overeind en nieuwsgierig keek ze naar het dochtertje van Icecream. Haar blik ging naar de veer tussen haar kaken en ze forceerde een stralende glimlach op haar gezicht. "Oh, dag Rimekit! Natuurlijk mag dat, wat lief van jou," het was een mooie veer. Zou ze daarom aan haar hebben gedacht? Vond ze haar mooi? "Ik kan hem ook in jouw vachtje proberen te doen, als je wilt?"

RIMEKIT

Rimekit bleef even angstig en onzeker staan terwijl Ambersand haar nu leek op te merken. Misschien had ze niet moeten spreken, dan hoefde ze de prachtige blauwe ogen niet op haar te zien. Nieuwsgierig keek de ander haar aan voordat ze met een stralende glimlach de kitten gerust stelde. 'Oh, dag Rimekit! Natuurlijk mag dat, wat lief van jou,' Sprak de oudere kattin waardoor Rimekit opgelucht leek adem te halen en haar staartje er iets meer ontspannend bij hing dan voorheen. 'Ik kan hem ook in jouw vachtje proberen te doen, als je wilt?' Rimekit schudde haar kopje terwijl ze heel voorzichtig en teder de veer in de vacht van de ander hing en vervolgens haar kopje hief om de ander een soort van aan te kijken. 'Jouw vacht is mooier!' Sprak ze resoluut. Het was de waarheid, de kitten had immers vaak last van jeuk waardoor haar vacht er wat minder net uit zag. Zwemmen hielp maar ze durfde niet met alle ogen op haar gericht.

��