Pressure

Softpatch liep rustig met haar leerling naar tallpines. Het was haar eerste leerling, dus ze was best zenuwachtig. Ze had tijdens de ceremonie al besloten wat ze zouden gaan doen. Jagen, daar was ze tenslotte het beste in. Ze zou Asterpaw alles leren over het vangen, opbergen en omgaan met prooi. Toen ze aankwamen vertelde ze: "Het is heel belangrijk dat prooi je niet ziet, hoort of ruikt aankomen. Dus wat betekent dit? Wat moet je doen om onopgemerkt een prooi te vangen? Ze zou eerst ook een beetje de kennis testen van de jonge poes. Ze wachtte geduldig als een echte mentor het antwoord af.

Tag <3:

Asterpaw volgde haar nieuwe mentor naar de tallpines. Ze was blij dat ze eindelijk haar eigen mentor weer had. Al was ze wel licht onzeker dat ze een grote achterstand had opgelopen. Tevens merkte ze dat Softpatch ook zenuwachtig was en dat maakte haar ook weer meer onzeker over alles. Gelukkig was Softpatch alweer heel wat maandjes warrior. Dus Asterpaw had er wel vertrouwen in. "Hangt af van de prooi," mauwde ze. Terwijl ze terug dacht aan een van de eerste lessen die ze had gehad. "De ene prooi hoort je aankomen, de ander ruikt je eerder." antwoorde ze. Hoe en wat precies wist ze eigenlijk een stuk minder goed. Maar ze hoopte dat haar mentor genoegen zou nemen met dit antwoord.

Lachend keek Softpatch haar leerling aan. "Dat klopt Asterpaw. Maar je hebt ook technieken. Als je niet gezien wil worden, hou je je laag. Als je niet gehoord wil worden, zet je je poten zachtjes neer. En als je niet geroken wil worden, zorg je ervoor dat de wind naar je toe waait. Snap je?" Ze liep verder en zag een eekhoorn "Let op en sta stil!" fluisterde ze haar leerling toe. Ze zakte door haar poten en verplaatste ten opzichte van het dier. Ze stapte met uiterste concentratie vooruit en sprong. De prooi schrok en probeerde te vluchten. Ze haakte haar klauwen in de wollige staart en trok de eekhoorn naar haar toe. Ze doodde hem vlug met een beet in de nek. "Dit is hoe je een prooi vangt." Ze groef een kuil aan de voet van een boom en legde haar verse prooi erin. "Zo bewaar je het. We bewaren het op deze manier omdat we niet mogen eten op jachtpatrouille! Wil je het nu zelf proberen?"

Asterpaw wiebelde met haar oren en knikte langzaam. Dat was een van de eerste lessen die ze had gekregen. Dat wist ze allemaal al lang. Maar ze wist niet hoe ze dat aan haar mentor moest gaan uitleggen. Dus ze knikte braaf en luisterde. De leerling keek toe hoe haar mentor een prooi buit te maken. Ze het niet helpen maar licht met haar ogen te draaien. "Ik weet al wel grotendeels hoe ik prooi moet vangen hoor," mauwde ze zachtjes terwijl ze naar de grond staarde. Haar pootjes wiebelde over de grond heen. Ze had al redelijk wat prooi gevangen. Haar gedachten dwaalde af naar de keer dat ze een eekhoorn en een muis met Hawkpaw had gevangen. Ze was geen kleine kit meer. Ze was al bijna 2 manen leerling. Ze beet op haar lip. "Ik heb al best veel zelf gevangen. M'n sluiphoudingen zijn nog niet perfect. Maar ik ben al lang genoeg leerling om te jagen." legde ze toen zachtjes uit. Lichtelijk beschaamd omdat ze niet tegen haar mentor in wou gaan.

Een beetje beduusd stond Softpatch daar. Ze dacht bij zichzelf; Wat stom! Haar apprentice was natuurlijk geen kitten meer... Ze herpakte zich en zei: "Het spijt me, natuurlijk wist je dat al. Ik zit gewoon een beetje in het standaard ritme snapje?" Ze lachte en liep verder. "Wil je anders even je sluiphouding laten zien? Ik ben wel benieuwd wat al je vorige mentoren je allemaal hebben bijgebracht." Ze wachtte op een antwoord en keek Asterpaw keurend aan. Het was een sterke poes, dat zag je wel. Ze was benieuwd wat ze deze apprentice nog kon leren.