Drink my blood

Zonder Carrioncough en Blossomhail een blik waardig te keuren was ze teruggelopen. Ze wachtte niet op de twee andere katten en vertrok in haar eentje naar het kamp. Bij elke meter werd haar blik donkerder en donkerder. Van de woede, en van het bloed. Ze dacht nog niet eens over het feit dat ze blind had kunnen raken. Nee de enige storm dat in haar kop omging was hoe ze haar klauwen op één dag in de kelen zou drukken van haar nieuwe vijanden. Als ze de doodstraf zouden krijgen van Crystalstar zou ze springend vragen als zij de slag mocht uitdelen. Agatepaw liep dwars door het water heen dat het kamp omringde. Net zoals daarnet was het kamp weer gevuld met nieuwsgierige harsessen maar geen één daarvan was achter de rogue aangegaan. Zwakkelingen. Altijd haantje de voorste als er drama was maar als er gewerkt moest worden dan kwamen ze niet van hun hol af. Met een natte vacht kwam de gitzwarte she-cat het kamp weer binnen. Alles zag rood en vlekkerig. De apprentice spuugde de bloed uit haar bek op de grond. Ze zocht niet naar Crystalstar om het slechte nieuws te brengen noch ging ze niet naar de medicine cat den. Carrioncough mocht zelf mededelen dat hij haar gestopt had en de rogue er vandoor had laten gaan. Kwaad banjerde ze door tot ze een plek voor haar zelf had. Daar zittend keek ze met de meest onweer gezicht naar voren terwijl het bloed en water van haar afdropen.

+Pipitpaw 1st

Agatepaw was alles behalve in de mood. Toen er dan ook een beweging haar kant op uit kwam drukte ze nijdig haar oren naar achteren. Door de vlekken in haar gezichtsveld merkte ze eerst niet op dat het de she-cat was waarvan haar humeur altijd wegsmolt. De adrenaline van daarnet begon langzaam uit haar lichaam te sijpelen waardoor de pijn van haar wond begon op te zette. Een iets pijnlijke grimas trok over haar lippen heen terwijl ze probeerde niet te tandenknarsen. Het laatste wat Agatepaw wou was het tonen van pijn en zwakte. Vooral niet bij Pipitpaw, voor één of andere reden. Ze slikte haar vergramde gevoel weg toen ze de rossige she-cat herkende. Nu ze bij haar stond zag ze de duidelijke blauwe blik en schattige snuitje van Pipit. Ze concludeerde dat ze bloedde. Yea.. no shit Sherlock. Gelukkig kon ze nog op haar tong bijten om niet haar gedachten hardop uit te spreken. ¨Hm.¨ Reageerde Agate dan maar kort en zonder inhoud voor ze met haar linkerpoot wat van het bloed uit haar gezicht veegde. Dat stak als de neten btw. Geen slimme zet was het dus; want nu trok die pijnlijke blik weer over haar gelaat. Snel verborg ze deze door stoer haar houding op te zette en een klodder met bloed naast haar op de grond uit te spugen. ¨Die klote rogue krijg ik nog wel.¨ Mauwde ze toen wat bars voor ze weer naar Pipit keek. Zij stond toch wel aan de goeie kant? Aan haar kant? Of dacht ze net zo als die achterlijke gladiole?