∆ [RECONNAISSANCE] Entry Control Point

Ze had genoeg tijd gehad om te herstellen. Ondanks dat Orchis nog van ver haar wonden kon ruiken vond hij dat ze lang genoeg had mogen rusten. Ze was braaf geweest ja en hij had haar beloond met een paar dagen slaap. Nu echter, nu mocht ze weer aan de slag. Orchis had haar een kans aangeboden. Een deal. Maar ze moest zich eerst bewijzen voor ze haar beloning kreeg. Het was iets wat enkel hij kon geven. Alleen hij. Iets wat hoger en waardevoller was dan wat Cobra had gehad. Hij kon haar  namelijk vrijheid geven. Maar vrijheid moest verdiend worden. Dus vandaag mocht Peril met hem mee. De tom had aan de stand van de zon gezien dat het rond laat middag uur was, dat betekende nog genoeg licht om nog even snel langs de plek te gaan waar hij de laatste enorm druk mee bezig was. Orchis was namelijk al weer met tien nieuwe plannen bezig en die plannen hadden haast. Haast. Haast. Haast. Het kon niet snel genoeg gaan voor hem. Vandaar dat hij al weer klaar stond om te vertrekken, maar eerst moest hij Peril eens uit haar nest trekken. Met een snelle tempo en hoog opgetrokken poten kwam hij aangezet. ''Surveillance. Wij twee. Letsgo.'' Er was geen tijd voor een theekransje. Het was nu gaan met die banaan.

+Peril

Hoewel haar poten wankelde toen ze haar lichaam overeind hielp en de stinkende geur van haar rottende wonden om haar heen hing keek Orchis daar volledig overheen. Zijn ogen stonden leeg terwijl ze afwachtend een paar keer knipperde tot Peril zover was. Hij had de opdracht kort en krachtig opgelegd en stond al klaar om te vertrekken. Zijn poten jeukte om weer over het gebied heen te lopen die met de dag steeds meer en meer uitgepluisd werd. Tot nu toe waren er nog geen tegenslagen geweest en de tom begon daardoor meer en meer de kriebels te krijgen voor de toekomst. Oh hij sliep al slecht als General van de Elite maar nu deed hij al helemaal geen oog meer dicht. Hij proefde de uitbreiding van zijn clan. De macht die deze plek hem zal geven. Zijn rug haar kriebelde alsof er een vlooien tentoonstelling gegeven werd op zijn graat. Orchis draaide zich dan ook meteen om toen hij het knikje van Peril opvingen. Zijn tempo was nooit snel maar nu zat er toch ineens wat vaart achter. Ze hadden nu nog licht maar als ze op hun gemakje gingen lopen dan zou het straks al donker zijn voor ze überhaupt de twoleg place hadden verlaten. Zijn blik gleed zo nu en dan naar de grijze she-cat terwijl hij hobbelde en nadat de grond van aarde naar stegels was veranderd bracht hij zijn magere priegelige lijf dichter naast de hare; Nét niet aanrakend. Een grijnsje trok op zijn lippen en hij kantelde zijn kop een beetje terwijl hij de blik van Peril probeerde te vangen. Hij deed dit terwijl hij liep. ''Wat een eer vind je niet?'' Sprak hij toen, zijn wangen bollig van de grijns die op zijn smoel lag.

Dat Peril niet reageerde op zijn lichaam die vlakbij de hare kwam vond hij een beetje jammer. De tom hield van actie reactie maar de grijze she-cat wist ondertussen wel beter dan dat. Hij probeerde haar dan ook een beetje te lokken met zijn woorden. Al droeg deze woorden zeker diepe waarheid met zich mee. Orchis vond het zeker dat het een eer was als iemand met hém iets mocht doen. Vooral hiermee, waar hij geschiedenis mee zou schrijven. Zijn soldaatje vroeg wat ze moest doen en Orchis keek even vooruit. ''We hebben een doorgang gevonden bij het hekwerk, ik wil daar nu heen en veder kijken. Ik neem wel aan dat je op de hoogte bent waar de Elite nu mee bezig is?'' Mauwde hij kalmpjes maar bij zijn laatste zin wierp hij een schuin oogje op haar. Hoewel hij haar rust gegund had na de oorlog verwachtte de tom wel dat ze nog steeds meedraaide in de clan. Ook al was het alleen met haar kopje. Dit nieuws was groots. Als ze niet wist wat er gaande was.. wat had hij dan aan haar? Ondertussen drukte hij zijn schouder tegen de hare aan tijdens het lopen. De warmte die haar lichaam afstraalde van de koorts trok hem aan als een magneet.. Viezerd die die was.

Peril was slim. Ze koos haar woorden altijd zorgvuldig uit. Iets wat hij goed waardeerde want bij één misstap, één verkeerd woordje in je zin, en dan kon de General al uit zijn vel springen. Nyra was niet zo slim geweest als de grijze she-cat naast hem nu. Zij was namelijk een keertje niet zo oplettend in haar woorden geweest. Ze had het gevoeld ook. Sindsdien was Nyra ineens een stuk beter geworden met haar woordkeuzes. Net zoals iedereen. Het was altijd spelen met Orchis. Altijd op je hoede zijn. Want de tom kon bijna altijd wel iets vinden om je een hoek te verkopen. ''Wat vind jij van belang in een nieuw gebied? Van een eventueel.. nieuwe kamp?'' Hij vroeg dit, toen hij dichterbij haar was gaan komen lopen. Hij was nieuwsgierig in haar denkwijze. Tot nu toe had ze altijd gediend als een hond maar hij had een andere weg voor haar uitgestippeld. Een deal had hij aan haar aangeboden. En dealtjes kwam hij, mits je je goed bewijs, vaak wel na. Peril moest zich dus ook nu aan andere punten bewijzen dan alleen losgeslagen vechten. Zijn schouder drukte daarna tegen de hare maar het moment was maar van korte duur. Peril deinsde meteen weg als een geslagen puppy. Orchis voelde hoe zijn grijns terugkeerde op zijn snuit. ''Nou, nou Peril..'' Reageerde hij op haar reactie. Dit vond hij natuurlijk alleen maar prachtig. ''Dat is toch nergens voor nodig?'' Zijn kopje draaide zich weer zijwaarts en hij nam kort de tijd om even stil te staan. Zijn ogen knipperde onschuldig met zijn vieze grijns nog steeds op zijn bakkes. ''Weetje- waarom geef je me nu niet eerst antwoord op mijn vraag van daarnet, en dan proberen we dit later nog wel een keertje..'' Orchis zette zijn lichaam weer in beweging. De twolegnesten slokte de twee katten al in hun op. ''Je moet immers leren als toekomstig lid van de Elite.. dat je lichamelijk contact mag én kan maken.'' Voegde hij eraan toe nu ze weer veder liepen. Ja, ja.. Mooie woorden waren het, maar achter Orchis woorden lag altijd iets anders verscholen.

De vraag die hij gesteld had was er niet eentje die hij zo snel aan iedereen zou vragen. Dit soort dingen liet hij maar over aan mentoren die hun young-one's aanleerde inzicht te krijgen. Maar Peril was anders. Peril lag onder zijn vleugel zogenoemd en het was zijn projectje die hij moest updaten. Hoewel haar angstloze vechttechniek handig was met oorlogen wou hij meer uit haar halen dan dat. Ze moest functioneren als meer. Als een ware Elite member in plaats van een beest dat opgesloten zat in een kooi en er alleen uitkon wanneer hij van plan was een keertje een gevecht te starten met de andere clans. Nee, dat kostte enkel maar te veel met veel te weinig teruggave. Peril moest weer kunnen jagen, kunnen trainen, surveillance's lopen zonder hem te peren. En hem meer leren over de technieken van Shadowclan die ver weg in haar brein gehamerd was. Haar antwoord beviel hem. Het was correct. En daar kreeg je een positieve Orchis van. ''Juist. Is dat daarom ook de reden dat ik een plek heb gezocht dat zelfs veder van de clans afligt? Is dat een voordeel? een nadeel? Meer voordelen, meer nadelen? Wat is jou mening daarover?'' Vroeg hij. Nu legde hij meerdere vraagstukken open voor haar om in te vullen. De eerste vraag was een makkelijke geweest, ze zouden stap voor stap veder gaan. ''Hoewel de Tallpines precies grenst met de Twoleg Place is dat niet een te groot genoegen voordeel om te compenseren met de clangrenzen. Het is het dus niet waard om het te lang te behouden; alhoewel dat vind ík. Waarom heb ik dan toch besloten om alsnog wel de Tallpines te verdedigen?'' Eens zien als Peril zijn strategie een beetje wist.

Hij luisterde naar de woorden die Peril sprak. Over hoe zij het voor haar zag. Hij knikte langzaam terwijl hij met zijn bollig staartje wiebelde. ''Maar vind jij niet dat de Elite zich wat minder moet focussen op de clans en een betere weg moet vinden om meer macht te krijgen? Dan maakt het eigenlijk toch niet zoveel uit dat we de clans niet altijd meer in het vizier hebben?'' Vroeg hij terug. Het ging al jaar in en jaar uit dat de Elite leiders probeerde ultieme macht te krijgen over de clans en hoewel dat plaatje mooi was om over te fantaseren.. hoe realistisch was het nou eigenlijk? Een clan proberen over te nemen die continue wou terugvechten, om daarna nog drie andere proberen in je greep te krijgen die zich probeerde os te wringen in elk manier mogelijk. Met hoe het tot nu toe altijd gegaan was, was het dus onmogelijk. Als Orchis ooit daar op die rots wou staan dan moest het via een andere weg. Hij zou niet in de pootstappen van die losers voor hem treden. Híj zou het beter doen. Hij zou de beste van allemaal worden. De énige en échte Elite leader, de General. Dat zelfs wanneer hij al jaren dood was, zijn naam nog altijd angst zal brengen en als voorbeeld gebruikt zou worden. Niemand die hem toppen zal. Maar toch. Toch was het belangrijk de clans niet geheel te vergeten. Zijn vraag was een strikvraag. Het klonk logisch zijn redenering maar zijn woorden waren halve leugens geweest. Natuurlijk zou hij de clans nog altijd in de gaten houden maar waarom? Dat liet hij over aan Peril. Over de Tallpines had ze gelijk maar er zat er nog meer redens achter. Redens die je niet snel van hem zou denken omdat de tom overkwam als een kat die enkel dacht aan zichzelf maar hij had ditmaal ook deels gereageerd uit het beste van zijn groep. ''En? Vroeg hij. Ze had zeker gelijk gehad, maar hij had meerdere redens. Hij wou weten als de she-cat dieper kon graven in zijn denkwijze. Het was eigenlijk best een makkelijke, vrij logisch ook, maar die dingen werden snel over het hoofd gezien. Ondertussen begonnen de eerst op elkaar gestampte twolegnesten steeds meer van elkaar af te staan; Ze begonnen dichter bij het einde van de stad te komen.

Orchis wachtte af op Peril reactie. Hij leek werkelijk geïnteresseerd te zijn in wat ze te vertellen had. Dat was ook wel zo, want Orchis moest deze geschifte she-cat weer omtoveren van een niks wetende hond naar een waardige Elite member. Alles wat Cobra er uit geslagen had moest weer deels terugkomen. Bij haar reactie sprongen zijn ogen daarom ook wijd open. De tom sprong een sprong vooruit en blokkeerde de lichaam van Peril. Hij stond stil en keek haar met een zwaar beledigend blik aan. ''Wil je soms terug gestopt worden in een kooi als een beest?'' Spuugde hij haar kant op. Zijn rug stond licht bol. ''Ik doe je een enorme gunst hier Peril. Ik wil inzien wat je nog meer kan dan alleen als een rat rondleven. Was dat niet wat je wou? Leren om een member te zijn van de Elite? Of wil je alleen nuttig zijn als het loophondje die je was voor Cobra? Want ook dat kan ík voor je regelen, en geloof me als ik zeg dat Cobra nog zachtaardig voor je was.'' Waarschuwde hij haar met slis in zijn bek. Zijn blik was menens. Wat was dit ondankbare houding die ze durfde aan te nemen? De gek die ze was. Hij zou haar meteen weer in de put moeten donderen en haar daar voor altijd laten. Zijn ogen knepen samen toen ze uiteindelijk maar besloot toch maar antwoord te geven op zijn vragen. Orchis hoorde maar de helft. Het interesseerde hem niet meer. Ze was haar kans verloren. Orchis stapte dichter naar haar toe. Zijn kop hoog. Zijn vacht piekerend. Hij liet zijn dominantie zien en hij wou dat de she-cat door haar knieën ging als een nutteloze omega.

Een laag, ratelend, grom steeg op vanuit zijn keel. Zijn ogen werden groter en zijn oren drukte in zijn nek. En wanneer je goed keek naar zijn hanenkam op zijn ruggengraat kon je zien dat deze lichtjes vibreerde door zijn gegrom. De dominante houding van Orchis was niet eng vanwege de kracht die onder zijn lichaam zat maar vanwege zijn enge houding die elk moment kon knappen als een baloon. Het was in Peril's geluk dat hij goedgezind zou zijn vandaag met haar. Dat hij door haar ondankbare woorden heen keek. Hij wou graag veder, in plaats van een ondankbare kwal als haar wederom een les te leren. Toen de grijze she-cat dan ook door haar poten ging en hun oogcontact verbrak stopte hij. Zijn lichaam die daarnet nog half kwijlend over haar heen had gebungeld kwam terug overeind in een normale positie. Toch waarschuwde hij haar nog éénmalig met woorden. ''Wat ik je ook vraag. Wat ik je ook zeg. Je luistert naar me! Zoals ieder ander lid van de Elite.'' Zijn stem was zacht. Bijna een fluistering. ''De vrijheid verdienen om een normale lid te worden betekend NIET dat je ineens niet meer moet gehoorzamen als een hond.'' Zijn ogen knepen kort samen maar na een paar seconde Peril goed aangekeken te hebben smolt zijn gezicht terug in een nuchtere glimlach. Alsof daarnet nog geen milliseconde geleden niks gebeurd was. ''Al vraag ik je om je gat te likken en het alfabet in de tussentijd om te noemen dan doe je dat, begrepen?'' De tom hield een poot over zijn stekelige kuifje na zijn laatste zin en glimlachte. ''Oh- bijna vergeten. We zijn er.'' Hij draaide zich om en keek een stukje de verte in waar een hek stond.

Orchis rekte zijn schouders alsof door zijn aanspanning hij al spierpijn gekregen had en hij de pijn hiermee een beetje verhielp. Peril vroeg ondertussen als het makke schaap die hij van haar verwachtte wat ze moest doen. ''Ik wil dat je door de opening gaat en kijkt als er twolegs of andere gevaren zijn op de openplaats.'' Zijn blik gleed naar de verte waar een grote openruimte zat in het hekwerk. Daaar tussen in stond een gekke paal die in de lucht hing, en een andere paal die half kapot aan een stuk bouwwerk leek te hangen. De vorige keer dat hij hier was had hij en de patrol moeten terugkeren door de twoleg jongeren die daar toen gezeten hadden. Ze waren gevaarlijker dan de andere twolegs. Dat had hij in zijn leven wel enkele keren opgemerkt. De tom ging zitten en keek Peril aan; nou tjop tjop.