Massacre

Poppypaw liep het kamp uit na een lekkere vogel achter de kiezen te hebben. Ze ging een stukje wandelen. Nu nog even besluiten waarlangs. Ze kon dwars door het territotium, maar ze kon ook langs de WindClangrens. Daar was ze wel al een tijdje niet geweest... Dat zou ze gaan doen. Ze wandelde rustig door het bos en genoot van alle geuren en kleuren om haar heen. Het bos was prachtig in het sundownlicht. Ze rook ineens een andere kat. Ieuw, dat was een kat. Ze liep voorzichtig in sluiphouding op de geur af, ze had het niet zo met WindClanners. De geur werd alleen maar sterker en sterker en ze werd een beetje misselijk. Opeens dacht ze bij zichzelf, Ach, het zal vast de geurmarkering maar zijn. Toch zat het haar niet lekker, het rook wel heel sterk. Toen richtte ze zich op en riep; "Hallo?? Is hier iemand?

Met aarzelende stappen liep Mottleshroud verder. Zijn neus nog altijd iets in de lucht om de sterke Shadowclan geur goed in de gaten te houden. Misschien kon hij maar beter een kijkje nemen wat de nog onbekende Shadowclanners bij de grens aan het doen waren. Je wist het maar nooit met hun. Hij liet zich iets door zijn poten zakken en liep voorzichtig verder. Al snel hoorde hij een stem. Zijn oren schoten omhoog. Hij zag een andere kat naderdere. Duidelijk een jonge kat. Waarschijnlijk een apprentice of een jonge krijger. Zijn spieren ontspande zich al weer een stuk meer. Een enkele kat was geen reden om zich zorgen te maken. Hij was hier immers ook aan het dwalen zonder slechte bedoelingen. "Hoi," mauwde hij naar de ander. "Geen zorgen, ik kom in vrede," lachte hij toen hij zag hoe gespannen de Shadowclanner was.

Ze hoorde de kat dichterbij komen en kromp ineen. Oh nee, dit is een warrior. Ze maakte zich zo klein mogelijk en keek angstig om zich heen in poging een vluchtroute te vinden. Hoi, klonk het. Ze schoot overeind met haar nekharen recht overeind en haar tanden weggetrokken in een grom. Geen zorgen ik kom in vrede! Poppypaw ontspande en zei: "Hallo, wat doe jij hier?

Mottleshroud nam express een wat meer ontspannen houding aan toen hij zag hoe heftig de jonge leerling op hem had gereageerd. De gestreepte kattin vroeg wat hij hier kwam doen. De windclan kater haalden zijn schouders op. "Ik zocht even wat ontspanning dus besloot op een korte wandeling te gaan," miauwde hij rustig. Hij ging zitten op zijn achterwerk en sloeg zijn staart netjes over zijn poten heen. Hij gaf een paar korte likken over zijn borst. "En jij? Het is al best laat voor een jonge leerling om alleen op pad te gaan vind je niet?" Voor de kattin terug zou zijn in het kamp zou de maan al aan de hemel staan.

Toen ze zag dat de kater ging zitten en zijn borst likte ging zij ook aarzelend zitten."Ik zocht ook even pauze van het kamp. En het maakt me niet uit hoe laat ik thuis ben, dat maak ik zelf wel uit, bedankt. zei ze best kil. Toen bedacht ze dat de kater het alleen zei vanuit bezorgdheid om haar natuurlijk "Sorry, soms reageer ik een beetje te heftig op anderen... Neem het me niet kwalijk Ze keek hem aan om zijn houding beter te interpeteren. "Ik ben Poppypaw. Wie ben jij, WindClanner?"

Hij keek toe hoe de jonge leerling ook aarzelend ging zitten. En hij gaf haar een korte glimlach. Er was totaal geen reden om zo schrikachtig naar hem te doen. Hij zou nooit zonder goede reden een andere kat iets aan doen. Mottleshroud trillde met zijn snorharen. Zo zo. Blijkbaar was ze met de verkeerde poot uit bed gestapt vandaag. "Geen zorgen," mauwde hij. "Ik ben Mottleshroud, leuk om kennis te maken." zei hij met een hint van vrolijkheid in zijn stem. De goed humeurige kater genoot er van katten uit andere Clans te leren kennen.

Mottleshroud dus. Het was een sympathieke kater, niet alle andere Clankatten waren zo vriendelijk tegen haar. Ze mocht hem wel. Eindelijk ontspande ze helemaal en zei tegen hem "Ik ben Poppypaw. Ze bekeek de kater grondig en zag dat hij eruitzag als een typische Windclankater. Slank en lang. Ze vroeg aan de kater "Wat eten jullie meestal bij de WindClan? Wij eten muizen en vogels en af en toe kikkers.

Mottleshroud was blij om te zien dat de shadowclan leerling ook begon te ontspannen uiteindelijk. Er was geen reden om hier gespannen te zitten. Er was niks vijandelijks tussen de twee aan de hand. Waarom zouden ze? "Voornamelijk konijnen, er lopen hier ook veel veldmuizen." miauwde hij. Hij trok even kort met zijn snorharen. "Kikkers lijken me echt heel smerig," zei hij met een vies gezicht. Hij had ooit een kikker gezien als leerling bij het beekje. Hij vond het maar een vies slijmerig ding. Hij moest er niet aan denken om er een te eten.