I am woman, hear me roar

Onderwerp: I am woman, hear me roar vr 22 apr 2022 - 18:40

beware the daughter of the sea

Why this, oh daughter of the sea. Did you forget your seaside days

Loudkit was al een heel stuk gegroeid. Ze werd al snel 5 moons en wat vond ze dat spannend, maar sinds ze grote-meisjes-eten at was haar moeder altijd weg. Op avonden kwam ze wel bij haar, maar ze had het gevoel dat ze dan meer voor haar papa kwam. Dit woog zwaar op Loudkits schouders. Eerst voelde ze zich continu verdrietig, maar nu zette de opgekropte gevoelens zich om in boosheid. Boos, ze was de hele tijd boos en nukkig. Daarom keek ze bij het gat in de kampwand nog even achter zich, voor de zwart-witte poes wegglipte. Ze was nu groot genoeg om het ravijn moeiteloos op te klimmen. Verder dan hier was ze nooit geweest, maar ze kon niet meer zo helder nadenken. Ze wilde Spottedrain een lesje leren.

Na een lange lange wandeling begon het al te schemeren. Loudkit was eigenlijk met een kwaad gezicht rechtdoor gestormd. Nu wist ze niet zo goed waar ze was. Haar hartje maakte een fladdering toen ze het gebied niet herkende. Ze draaide zich om. Naar waar toe? Ze probeerde terug te lopen, geuren te volgen, maar nu kwam ze bij een hoop stenen terecht. Misschien kon ze vanaf de bovenkant zien waar ze was. Misschien kon ze het kamp zien! De vier moon oude kitten probeerde zo goed en zo kwaad als mogelijk de stenen op te klauteren. Dit was een heel stuk moeilijker dan het ravijn.

Loudkit slaakte een lange gil. Ze was een stuk naar beneden gevallen toen haar achterpoot tussen twee stenen bleef hangen. Had haar poot nu knak gezegd of was dat haar mama die in haar hoofd vertelde over brekende poten en nekken. Ze was dat verhaaltje niet vergeten. Traantjes dropen over haar bolle witte wangetjes. Ze probeerde overeind te krabbelen, maar haar poot bleef in dezelfde positie steken. Loudkit begon dus maar te roepen. Eerst heel hard: “Papa PAPAAAA”. Maar naarmate de tijd verstreek en de zon onder de horizon zakte krulde ze zich bibberend op en werd haar geroep gereduceerd tot een zielig gesnik. Het woord mama verliet nooit haar mond, ze was te koppig daarvoor. Haar moeder had haar niet nodig, awel Loudkit ook niet.

always the pride of our nation's eyes. how could she go astray

Loudpaw

Met een tevreden gevoel draafde de kattin door het woud. Ze had zich net afgebroken van een patrol met de ShadowClangrens, met het oog op een heerlijke, solitaire jacht. Hoewel de spanningen met hun buren hoog opliepen, ging het voor Spottedrains gevoel ook steeds beter met de clan. Voedsel begon weer in overvloed te raken en ze hadden al in geen tijden iets van BloodClan vernomen. Daarbij kwam dat de nachtelijke uitstapjes met Olivebranch nog niet in frequentie waren afgenomen, wat haar meer hoop voor de toekomst gaf dan ze durfde toe te geven. Hoewel ze geen mates waren in naam, duidde alles erop dat hun relatie steeds vaster begon te worden. En met hun kind - hun sterke, wilde Loudkit - ging het voor haar gevoel ook best goed. Ze zou een lastige apprentice worden, dat was zeker. En de laatste tijd kwam ze steeds nukkiger over. Maar misschien was dat wel de leeftijd, het feit dat ze zolang moest wachten tot ze eindelijk de naam 'paw' kon ontvangen. Zo had de calico deputy er immers ook bijgezeten.

Na een vrij succesvolle jacht besloot de poes weer huiswaarts te gaan. Met haar bek vol prooi stapte ze langs de in schaduw gevallen snake rocks. In de eerste instantie viel haar alleen een vlekje wit in haar ooghoek op, maar bij het horen van een zacht gesnik liet ze geschrokken haar prooi vallen. Het was Loudkit, haar Loudkit, die tussen slangenrotsen. Zo snel als haar poten haar konden dragen stormde ze op haar kroost af. Na een stukje omhoog te hebben geklommen zag ze wat het probleem was. "Loudkit, mama is hier." Mauwde ze met een geruststellende lik over haar kop. "Wat is er gebeurd? Kun je je poot bewegen?" Voor nu kwam het niet eens in haar op om boos te zijn. Dat zou later komen, nadat ze van de schrik was bedaard.

beware the daughter of the sea

Why this, oh daughter of the sea. Did you forget your seaside days

Tranen biggelden over haar wangen. Ze dacht dat ze hier eeuwig vast ging zitten, dus toen haar moeder kwam ging haar hartje tekeer als een gek. Ze keek eerst opgelucht en gelukkig, maar dat lichtje stierf snel toen ze bedacht waarom ze zo boos was op haar moeder. Ze draaide haar kopje dan ook snuivend weg toen ze een lik kreeg over haar bol. Ze stak haar neus tussen haar twee voorpoten en krulde deze rond haar kopje. "Papa," murmelde ze snikkend.

always the pride of our nation's eyes. how could she go astray

Loudpaw

Met een ongemakkelijk gevoel zette ze een stap achteruit. "Ik-" Haar blik gleed over het kind heen, dat overigens nog steeds niet was verlost uit te greep van de steen. Was ze.. boos? "Nee, Loudkit. Mama is hier," probeerde ze haar dochter te sussen, maar er lag een bittere ondertoon in haar stem. De poes schudde haar kop, beschaamd om hoe ze zich hier zo door liet raken. "Kom, hou me maar vast. Dan kan ik je bevrijden," vervolgde ze, haar stem haast monotoon om haar frustratie maar niet door te laten klinken.