Maybe

Met haar gedachten overal en nergens liep de zilveren bengal door het bos. Ze probeerde haar hoofd leeg te maken, maar dat maakte het eigenlijk alleen meer erger. Niet over Olivebranch en Spottedrain denken, niet over Rascal en die Vlinder denken. Nee, niet doen. Geïrriteerd schudde ze haar kop. Wat irritant zeg. Waarom kon ze niet gewoon vrede hebben met alles? Prima, zij en Olive waren uit elkaar en hij had een ander gevonden en nieuwe familie gevormd, ze hadden het uitgepraat dus prima toch? Helemaal mooi. En ja, Rascal was haar beste vriend, dus dat betekende dat ze gewoon gelukkig moest zijn met zijn geluk? Dat was ze ook wel, echt waar. Het deed gewoon pijn. Waarom dat wist ze niet, of wilde ze eigenlijk niet toegeven aan haarzelf. Kon ze alles nu gewoon, voor even, heel even, vergeten.

Ardentheart

Gezelschap van de bruine kater was het laatste wat ze verwacht had eerlijk gezegd. Ze had de kater niet veel gezien, of überhaupt gesproken, de afgelopen manen. Ze had er eerlijk gezegd ook niet echt bij stil gestaan, zo erg was ze verwikkeld in haar eigen leven. Toch, nu ze hem zag, realiseerde ze zich dat ze hem best gemist had. Ze gaf de kater een klein glimlachje. 'Hey, Ardent,' miauwde ze. Ze vond het fijn om hem weer te zien, te kunnen spreken. 'Tijd geleden, hè?' zei ze met een zachte grinnik.

Een paar manen, ja. Silver glimlachte en haalde haar schouders op. Er was een hoop gebeurd in de laatste manen, en ze hadden geen van beiden echt tijd gehad om elkaar bij te praten. 'Misschien een overbodige vraag, maar hoe gaat het?' Ah.. Silver zuchtte en haalde haar schouders weer op. 'Beter dan eerst,' miauwde ze eerlijk. 'Maar nog steeds niet helemaal... top, ofzo? Ik weet niet, ik ben vooral een beetje in de war,' zuchtte ze. Het voelde wel goed om haar zorgen met Ardentheart te delen. Hij was eigenlijk iemand die er best wel buiten stond, ondanks dat hij wel de broer van Spottedrain was. Maar hij was niet gemengd geweest in alle drama.

'Ik weet hoe dat voelt,' reageerde hij. Ze keek hem aan en het viel haar op dat hij somber klonk. Ze zuchtte. Shit, natuurlijk. Een hele tijd geleden zat hij ook niet lekker in z'n vel. Ze was nooit te weten gekomen wat het was, en toen begon haar eigen drama en hadden ze nooit meer echt met elkaar gepraat. 'Er zijn zoveel dingen gebeurd en ik weet niet hoe ik me er echt wijs uit moet maken of hoe ik het moet oplossen, als dat überhaupt kan.' Ze zuchtte bij zijn woorden, lichtjes knikkend. 'Sorry als ik er niet.. Genoeg voor je was, toen. Ik weet niet wat er gebeurd was, maar.. Het was duidelijk dat je ergens mee zat,' miauwde ze.

Het was iets wat hij beter niet kon vertellen dus. Hij leek er nu ook niet erg comfortabel mee te zijn om het te vertellen. Maar dat was oké. Als hij het ooit nog wilde vertellen, was ze er voor hem. En zo niet, dan was dat ook oké. 'Ik ben er in ieder geval voor je, als je het ooit wilt vertellen,' miauwde ze dus ook. Ze glimlachte bij zijn duwtje, en gaf hem zachtjes eentje terug. 'Wist ik het maar,' zei ze met een glimlach. 'Het is wel even geleden hè? Je bent denk ik mijn langste vriend.' Ze keek hem aan, zachtjes glimlachend. Ze voelde zich veilig bij hem. Ze kwam ook meer tot rust, merkte ze. Ardent was bekend gezelschap, iets wat ze nu hard nodig leek te hebben.

Ze begreep zijn woorden, ook al wist ze helemaal niet op wie hij doelde. Daarbij, ze was ook niet echt involved geweest in zijn leven. Ook omdat hij haar dus niets verteld had, maar dat was iets anders. Ze knikte, al hoopte ze wel dat hij niet bedoelde dat hij haar niet vertrouwde. Ze had immers net geprobeerd duidelijk te maken dat hij dat wel kon. Gelukkig legde hij het nog wat meer uit. Ze gaf hem een verdrietige glimlach en knikte. 'Ik begrijp het, Ardent. Ik weet niet wat er was, maar ik snap ook dat je het privé wilde houden. Of zoals je zei, mij niet in een lastige situatie wilde hebben,' miauwde ze, gevolgd door een zucht. 'Ik wil jou ook niet lastig vallen met mijn problemen.. Maar het is wel fijn om weer met je te praten,' zei ze terwijl ze hem aankeek. 'Ik heb dit gemist.'

Hij had het ook gemist. Ze had hoop voor de toekomst. Konden ze weer met elkaar omgaan zoals vroeger? Lekker bijpraten, samen uit jagen gaan, avontuur opzoeken? Bomen beklimmen en deze keer er niet bijna uitvallen? Ze glimlachte bij de gedachte. Ze zou dat wel erg leuk vinden om weer te doen. Ze spitste haar oortjes en keek hem aan bij wat hij toen zei. Silver glimlachte geruststellend en knikte. 'Als jij je daar comfortabel bij voelt,' miauwde ze. Ze wilde hem niet geforceerd laten voelen, maar eerlijk gezegd was ze wel erg nieuwsgierig. Wat was er in zijn leven om gegaan? Het was ook wel fijn om even te focussen op iets wat niet haar eigen drama was. 'En ik beloof het, Ardent.. Ik ga het echt niet aan iemand vertellen.' Eveningstar wist het dus al wel, maar ze had niets gemerkt van grote straffen of iets dergelijks. Dat was in ieder geval wel een goed teken, toch?

Ze vroeg zich af wie hem zo in zijn rug gestoken had dat hij er zo bezorgd om was. Irrationele angsten waren geen pretje en ze kon zich ook voorstellen dat hij extra voorzichtig wilde zijn. Ook al was zij het. Ze keek hem aan, hopend hem een geruststellend gevoel te geven, en zei niets zodat hij zijn verhaal kon vertellen. Ze wiebelde lichtjes met haar oortjes. De code gebroken? Silver had zo'n gevoel dat wat er in Ardents leven was gebeurd een stuk groter was geweest dan hij deed voordoen. Waarschijnlijk ook wel groter dan de drama waar zij zich nu in verkeerde. 'Oh.. Wat is er gebeurd?'

Ze had zo gewenst dat hij haar had vertrouwd toentertijd. Ze had er echt voor hem geweest. Misschien als zij degene was aan wie hij zijn geheim had verteld was er niet zoveel pijn hoeven zijn. Silverwish was wel benieuwd aan wie hij het verteld had, wie de backstabber was geweest. Gelukkig kon ze er nu ook voor hem zijn. Bij zijn woorden vielen de puzzelstukjes op z'n plaats. 'Ah..' ademde ze met een knikje. 'Oh Ardent..' Of hij ook kittens had of niet was nog een raadsel, maar ze kon het wel een beetje raden. Ze had het met hem te doen, zelf zou ze er niet aan willen denken om haar kinderen in een andere Clan op te zien groeien zonder echt contact met hen te kunnen leggen. Met een zuchtje duwde ze haar kopje tegen zijn kaak, hopend dat de aanraking hem wat troost zou bieden.

De woorden waren er uit, maar het gewicht was nog steeds niet van zijn schouders af. Het was niet dat hij Silverwish niet vertrouwde, maar hij was toch bang voor haar reactie. Ze was een van zijn beste en oudste vrienden en hij wilde niet dat ze hem anders zou gaan zien. Het was dan ook een opluchting toen ze haar kop zachtjes tegen zijn kaak duwde. Hij liet die adem die hij had ingehouden trillerig gaan. Maar toch spookten er nog vragen door zijn kop heen. Zou ze hem echt niet anders gaan bekijken, ookal accepteerde ze hem nog steeds? Kon ze raden dat hij kittens had in een andere clan, of moest hij het echt zeggen. Nee, ze kende hem zowat beter als dat hij zichzelf kende, ze zou het vast wel kunnen raden. Niet dat hij zich voor het feit schaamde dat hij kinderen in een andere clan had zitten. Hoe het ook mocht zijn gebeurd, voor hem waren ze uit liefde geboren. Voor Dewberry ook, maar ze was gewoon bang geweest en dan had ze op hem afgereageerd. "Ze... ze zijn denk nu al zo groot,"zuchtte hij zachtjes. Zo groot, bijna een warrior waarschijnlijk, maar hij had ze geen eens één keer mogen zien. Zou hij zijn kinderen überhaupt wel herkennen als hij ze zag?

Ardent liet trillerig zijn adem gaan en Silver keek hem liefdevol aan. Ze wilde dat hij wist dat ze er voor hem was, dat ze hem niet anders zou zien nu. Liefde is een gecompliceerd iets, zelfs al had je al vanaf een jonge leeftijd een familie met iemand. Ook dat kon weg gaan. 'Ze... ze zijn denk nu al zo groot,' zuchtte de kater zachtjes. Silverwish snorde zachtjes, wat dichterbij hem schuifelend. 'Heb je ze ooit.. ontmoet?' vroeg ze voorzichtig.

Om het eindelijk te kunnen vertellen was zo'n opluchting, maar de grotere opluchting was dat Silverwish niet van hem weg draaide. Ze gaf hem juist steun, iets wat hij waarschijnlijk helemaal niet eens verdiende, want het was zijn eigen domme fout geweest. Maar het geheim had er al die manen zo hard ingehakt en nu was het alsof er een gewicht van zijn schouders ging. Zeker toen hij haar dan ook vertelde over zijn kinderen. Er kwam een voorzichtige vraag van haar kant af als antwoord; of hij ze ooit had ontmoet. "Nee, nooit," zuchtte hij. "Ik heb hun namen gekregen, maar niet veel meer. Ik zou geen eens weten hoe ze er uit zien," gaf hij toe. Dat was ook iets wat hem pijn deed, maar tegelijkertijd ook weer iets wat hij nou met niemand behalve haar kon delen.