Mevrouw Pleister

Onderwerp: Mevrouw Pleister do 28 apr 2022 - 16:55

De hele dag miezerde het al, en omdat de apprentice den een beetje lek was (waar ze absoluut niets mee te maken had) was de sfeer niet al te goed op het moment. Beetle verveelde zich daarbij helemaal kapot. Dat stilzitten en niets doen en mopperen op de regen... Verschrikkelijk. Dus had ze zeer dapper de regen getrotseerd en het kamp overgestoken, waarna ze zonder waarschuwing de medicine cat den in trippelde. "Reeeeembrand!" joelde ze vrolijk naar haar vriendin. Oh wacht, was er niet iets over een apprentice verbod in de med cat den? Ze haalde haar schouders op. Ze waren vrienden, het was prima. De poes schudde haar vacht uit in de den en keek nieuwsgierig rond.

&Remnant

Onderwerp: Re: Mevrouw Pleister do 28 apr 2022 - 17:32

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het duurde nooit lang, rust. Aan de andere kant was het de vraag of Remnantwolf überhaupt rust kende en als ze het kreeg wel wist hoe ze er mee om moest gaan. Dit keer was de stem echter niet van een van de vervelende kittens of uitdagende Apprentices. Dit was de stem van een ondanks de regen vrolijke vriendin. 'Reeeeembrand' Joelde ze luid genoeg om haar lachend haar deel van de den te doen verlaten. Remnantwolf trippelde naar Beetlepaw toe om haar speels een neusje te geven. 'Hey lieveheersbeestje van mij,' Plaagde ze zachtjes terug voordat haar blik serieus werd. 'Is alles goed? Is je Mentor aardig tegen je? Moet ik...' Beschermmodus geactiveerd. Er waren enkele katten die haar beschermmodus zouden kennen en Beetlepaw was er een van. Haar moeder ook maar die leek het vaak wat minder te waarderen.

❅

Onderwerp: Re: Mevrouw Pleister do 5 mei 2022 - 17:34

Lieveheersbeestje Beetle grinnikte jolig, wat een stomme, zoetsappige naam. Nou goed, als iemand er mee weg kwam, dan was het wel de pleisterplakkende Remnantwolf. Beetle had het altijd al goed met de serieuze medicine cat kunnen vinden en liet geen gras over hun vriendschap geen groeien. Wat ze moeilijker vond waren de zorgen die ze meteen in de ogen van de ander zag. Ze haatte het. Verafschuwde het dan anderen nog altijd een ander verhaal achter haar ogen zagen dan wie ze nu was. Ze was er extreem goed in om alles weg te stoppen en weg te wuiven, precies wat ze nu ook heel goed deed. "Naaaah!" sprak ze en wuifde haar zorgen letterlijk weg met haar poot. "Je kent me, ik ben onverwoestbaar!" ze zakte door haar poten en keek de ander speels aan. Geen wolkje in de lucht. "Ugh, Remnant, wordt je nooit moe van dit muffige, stille hol?" ze liep langs wat holletjes en tikte afwrzig tegen er kruiden die er lagen. "Wat is dit?"

Onderwerp: Re: Mevrouw Pleister di 17 mei 2022 - 21:52

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was niet alsof ze Beetlepaw als zwak zag, of alsof ze haar niet op zag groeien voor haar eigen ogen - en wat klonk ze dan ineens oud. Het was meer dat ze haar vriendin gelukkig en gezond wilde zien en haar verleden het liefste wilde verbeteren. Alleen kon ze niet verwijderen wat Bloodclan had aangericht, waardoor ze er enkel voor de ander kon zijn. Zelfs als die ander de pijn wilde verbergen en er niet met haar over wilde spreken. Ze had gelukkig Bearpaw nog; ook al was de kater even aangetast als zijn zus. 'Naaaah,' De ander wuifde met haar poot alsof er niks was om over te praten waardoor Remnantwolf enkel even met haar ogen knipperde alsof ze in gedachten verzonken was. 'Je kent me, ik ben onverwoestbaar!' Verklaarde de ander waarna ze door haar poten zakte en een speelse blik naar de Medicine Cat werd gericht. 'Ugh, Remnant, wordt je nooit moe van dit muffige, stille hol?' ze liep langs wat holletjes en tikte afwezig tegen de kruiden die er lagen. 'Wat is dit?' Remnantwolf grinnikte om haar vriendin; het was fijn om niet helemaal vergeten te worden in dit afgelegen deel van het kamp. Hoewel het goed was voor haar patiënten dat ze niet altijd gestoord werd was het soms toch ook wel eenzaam. 'Duizendblad,' Het was vers, die dag nog gevonden. 'Als het saai wordt heb ik altijd jouw nog om de boel op te vrolijken toch?' Mauwde ze met een zachte, warme stem en pretlichtjes in haar ogen. 'Ik vind je een van de sterkste katten van de Clan, Beetlepaw, juist daarom wil ik er voor je zijn ook als het niet gaat.' Haar stem klonk helder en serieus voordat ze haar vriendin een speelse blik gunde. 'Nu, is er een manier om deze den minder saai te maken Lieveheersbeestje?' Grijnsde ze. Eens zien wat voor dingen haar vriendin kon bedenken.

❅