Woedend opende de kattin haar ogen. Wie- wie had het gore lef, om haar uit haar slaap te halen. Zij, vertegenwoordiger van de sterren. De heiligste kat die hier rond liep. Mousepaw bedacht zich geen tweede keer, en gaf de ander een flinke duw. Het maakte haar geen ruk uit of die kat in kwestie een kitten was. "Opdonderen snotaap," siste ze zachtjes terwijl ze haar ogen vernauwde. Dankzij de duisternis kon ze niet meteen de kitten herkennen. Maar na een paar seconde gefocust kijken was ze er zeker van dat het jonge wezen niemand minder dan Rimekit was. Het nieuwste speeltje van haar halfbroer Icecream. Die deurmat verzamelde kittens zowat.

Bij de sterren, was dat kind doof ofzo? Mousepaw had toch wel heel duidelijk aangeven dat ze weg moest gaan. En toch, bleef het kind in haar den. Er was nu wel wat afstand tussen hun, maar dat was zeker niet genoeg. Nee, het was juist erger. Want nu kon de grijze kattin heel goed het verdrietige koppie van Rimekit zien. Grote ogen, trillende lip. Aww ze was toch zo zielig, maar niet heus. 'Enge spin,' Was de enige verklaring dat Mouse van de kleine kleuter kreeg. De grijze kattin snoof geïrriteerd. "Je bent wat, al 4 moons oud? En je kan nog steeds geen zinnen formuleren? Heb je een verstandelijke beperking ofzo?"

Dit kind, dit rare beest. Mousepaw had nog nooit zoiets in haar leven meegemaakt. Ze kon geen fatsoenlijke zin formuleren en alsof dat niet genoeg was had ze wel hele rare "marniertjes" Want de kitten was me toch haar vacht aan het afschrapen. Alsof ze opeens een hele zware uitslag had. Het jonge wezen begon toen te praten, maar kraamde alleen maar onzin uit. "Dit gaat niet om Icecream, maar om jouw. En jouw spraak niveau is erg laag, en als je niet gepest wil worden zal ik maar snel wat spraaklessen nemen." Siste de poes vrijwel meteen terug. Er waren heus wel wat zoetsappige queens die wat tijd uit hun dag wilde nemen om een kitten wat bij te leren. Anders moest ze het maar aan d'r "vader" vragen. Al was Mousepaw er niet helemaal zeker van dat hij het zelfde zou doen. Want dan was hij er vast en zeker al achteraan gegaan. "Maar whatever, ik wil dat je mijn den verlaat. En wel nu."

'Het jeukt en het brand. Het doet zeer.' Jammerde de kitten toen. Mousepaw zuchtte geïrriteerd, dit poesje was echt geschift. Eerst kwam ze zomaar tegen haar aan liggen in de nacht, en nu scheurde ze haar huid zowat open. Mousepaw geloofd niet dat er echt wat mis was met de kitten. Er was net nog niks aan de hand. En nu opeens liep ze te krabben als een bezeten hond enkel omdat Mousepaw haar niet gaf wat ze wilde. Wel heel toevallig niet? Het was gewoon een act, het hele gebeuren. Vast en zeker om sympathie op te wekken. Zodat ze alsnog zou zeggen "Oh lieve Rimekit, arm kind- kom maar ik verzorg je wel." Pfft, wie dacht de kitten wel niet wie ze was? Shrimpnose? De grijze kattin liep naar de uitgang van haar den en signaleerde dat het kleine haar moest volgen. Ze had een plannetje die er wel voor zou zorgen dat Rimekit dat soort stunten nooit meer bij haar zou proberen.

De kitten volgde haar zonder veel gedoe, gelukkig maar want Mousepaw had daar echt geen geduld voor. Ze sloeg liever niet, zeker niet naar kinderen. Maar dit was wel een speciaal geval. Ze liepen de nursery weer binnen. Het lag vol met slapende moeders, en kittens die dicht tegen de kattinnen aan lagen. De poes die voor Rimekit zorgde zou hier vast en zeker ook wel liggen. niet op de hoogte van het feit dat haar verantwoording weg was. Als Mousepaw echt kwaad wilde doen; zou ze de kitten zo weg kunnen stelen. Maar dat zou ze niet doen, ze was geen Rosepaw. Ze wenkte de Rimekit mee terwijl ze voorzichtig haar weg om de rustende katten heen baande. Aan het einde van de den, was er een klein beetje water. Zodat kittens hun zwemvaardigheden al wat konden oefenen. Het poeltje was niet diep natuurlijk, het was bijna onmogelijk voor een kitten om te kunnen verdrinken. Mousepaw wist nog goed hoe zij hier met Brackenfire ooit gezwommen had. "Kom hier," bromde ze naar de kitten toe.