ma na ma na tu du du du du

<sub>Hij had als hij heel eerlijk was alle drie de katers waarmee hij buiten het kamp gezeten had genegeerd sinds ze het kamp weer in konden. Braaf had hij zijn taken gedaan als apprentice en braaf had hij getraind met zijn mentor, hij had geen enkele stap verkeerd gezet. Blazestar had hem benoemd tot warrior en de naam waar hij de rest van zijn leven mee moest doen voelde als één grote grap. Ploverpeep. Peep. Hij had zijn naam vroeger al niet leuk gevonden, maar nu vond hij er helemaal niks meer aan. Het voelde een beetje als een gemene grap van Blazestar om alles wat er gebeurd was. Plover zuchtte zacht waarna hij languit op een steen ging liggen die aan de waterkant lag.

+ hawkchase</sub>

Was dat..? Jaa, hij herkende de zwart-witte vacht van de gloednieuwe warrior vlug. Met een lach op zijn snuit liep hij naar Ploverpeep, waarna hij joviaal naast hem ging liggen en zijn poot om diens schouders heensloeg. "Plover!" uitte hij blij waarna hij met zijn oortjes wiebelde. "Hoe is het leven als warrior?" grijnsde hij.

Hij hoorde hem voordat hij hem zag. Plover was te druk met verdrinken in zijn eigen zelfmedelijden om op te kijken naar de kater, maar dat hoefde blijkbaar niet. Hawkchase sloeg een poot om zijn schouders nadat hij naast hem was gaan liggen en als hij heel eerlijk was vond hij het niet zo verschrikkelijk als hij zou willen. ”Goed, prima,” beantwoorde hij de vraag van de oudere warrior terwijl hij stiekem iets dichter tegen hem aan kroop. Hij was misschien zo erg nog niet als hij in eerste instantie had gedacht toen hij jonger was. Het was ook niet alsof ze nou de beste eerste ontmoeting hadden gehad. Plover zuchtte zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot, alles om zijn groene kijkers van Hawk af te houden, zijn ogen waren immers een open boek om iedereen om hem heen alles te laten zien wat hij voelde.

Ooh, Plover had weinig te zeggen vandaag. Hij kon het wel begrijpen, hoor. Na alles wat er gebeurd was zou het raar zijn als dat geen indruk achter gelaten had. Maar volgens Plovertje ging alles goed en prima, blijkbaar. Niet dat Hawk daar ook maar iets van geloofde, natuurlijk. "Hmm, ja?" beaamde hij met een zacht grijnsje terwijl hij opzij keek naar de jonge warrior die actief zijn blik vermeed. "Wat is het allereerste dat je gedaan hebt als warrior, hmm?" vroeg hij toen, als ijsbreker.

Hawkchase had altijd als de vijand gevoeld wanneer hij naar hem keek. De reden waarom zijn ouders uit elkaar waren, maar dat was hij niet. Hij was gewoon een kater die liever achter zijn… kompas… aan liep dan dat hij zijn hersenen gebruikte. Althans zo zag Plover het. Hij haalde zijn schouders op bij het horen van zijn vraag. ”Een nieuw nest gezocht in de warrior den,” misschien niet mega spannend, maar als je één van zijn laatste apprentice dingen erbij zou pakken vond hij dat niet erg. Liever een nest uitzoeken dan de vader van zijn beste vriend vermoorden. Twee keer.

Aha, Plovertje had een nieuw nest uitgezocht. Klonk niet heel eventvol en eigenlijk had hij gehoopt op een iets spannender antwoord om de conversatie een beetje gaande te krijgen, maar oké, hij kon hiermee werken. Hij was sociaal, dit was exact zijn forte. "Een nieuw nest? Ligt 'tie een beetje op een strategische plek? Ik ben nog niet tegen je aangelopen, dus ik denk niet dat wij dichtbij elkaar liggen," sprak hij met een lachje. Naw, hij had wel met Plover te doen. Het was duidelijk te zien dat hij echt sipjes was.

"Jawel. Een beetje in het midden," begon hij de kater te vertellen. Dicht bij de rand met genoeg ruimte voor Sparkpaw om bij hem te komen liggen. Om zijn nest naast die van hem te maken en om elke avond tegen elkaar aan te kruipen. Die gedachten brachten hem even van zijn stuk en een frons sierde voor een seconde zijn snuit. Wilde hij echt tegen zijn beste vriend, ex beste vriend, aanliggen op een manier dat hij niet wist of dat kon? Het was immers iets waar hij nooit over na gedacht had. Hij was zijn vriend, iemand waarmee hij gewoon een beetje herrie mee kon schoppen. Althans totdat hij zijn vader had vermoord. "Maar ik heb meer dan genoeg plek voor mijn knappe lichaam." Hij vond het niet erg om in het midden te liggen. Hij vond het niet erg dat er katten in zijn buurt kwamen wanneer hij sliep of in zijn 'bubbel' kwamen. Die was altijd al klein geweest. Hij hield nou eenmaal van het contact, maar nu begon hij daaraan te twijfelen.

Plover had het over dat zijn nest in het midden lag, en wat verrast keek Hawk hem aan. In het midden..? Het was maar wat je strategisch noemde. Zelf lag Hawk wat meer achterin, om wat meer privacy te hebben. Door de dag heen was hij sociaal en alles, maar 's nachts wilde hij gewoon goed kunnen slapen zonder steeds gestoord te worden. Dat was lastig als je in 't midden lag; moest iedereen er constant langs, en zo. Hawk grinnikte op de laatste opmerking van Plover. "Gewoon jezelf knap noemen," plaagde hij waarna hij met z'n kop schudde. "Het is maar dat je gelijk hebt hoor." Plover was echt geen lelijk kind, maar Hawk zei het vooral om de ander een beetje een hart onder z'n riem te steken. "Wat vinden de meiden van dat knappe lichaam? Al een chickie op het oog nu je warrior bent? Of een gozer, natuurlijk, whatever floats your boat," hij knipoogde. Het is pride month hé, wel inclusief blijven.