Pickle Dance

Glint lag lui met een schedel van zijn prooi te rollen. Hij lag zelfvoldaan op wat stro in de schuur die hij moons geleden had gevonden. Nu hij eindelijk geen prooi meer hoefde te verspillen aan de zwakke, kon hij zich helemaal vol vreten. Het was zo gewoon veel makkelijker. De zwakken hoorden niet te overleven, want die hoorden te sterven. Net zoals zijn moeder dat was geweest. Een vieze, vuile leugenaar. Je mocht in de Clan niet eten zonder voor anderen gejaagd te hebben. Voor de zwakken. Nu joeg hij voor zichzelf, at hij zijn buikje rond en verjoeg iedereen die hier naar binnen kwam. Toen er dan ook een poes binnenkwam keek hij haar vuil aan. Ze rook naar Clankatten. "Geef me één reden waarom ik je strot er niet uit zou rukken Clankat," gromde Glint terwijl hij zijn poot op het muizenschedeltje legde. Hij moest toegeven dat de poes er mooi uitzag, maar Clankatten wilde hij niet. Hij wilde ze allemaal dood hebben.

De poes leek geschrokken te zijn. Misschien wel angstig. Glint moest ook toegeven dat hij erg groot en gespierd was en de botjes hielpen natuurlijk ook erg goed mee. De poes mauwde dat ze geen stinkende Clankat was, waardoor Glint zijn ogen vernauwde. Ze droeg een Clangeur. Nog wel eentje van de Clans die het meeste stonken. Was dit een grap ofzo? De poes ging aarzelend zitten na uitgelegd te hebben enkel te willen rusten. De kater bleef even liggen op de hooizolder alsof hij niets van plan was, maar niets was minder waar. Hij ging opstaan en keek haar intimiderend met zijn ijsblauwe ogen aan. "Ik ben geen mousebrain, stuk vossenstront," siste Glint waarna hij dreigend aan de rand ging staan. "Je ruikt naar RiverClan en Clankatten zijn hier niet welkom sinds ik verbannen ben," grauwde de point waarna zijn nagels uit zijn hulzen schoten. Hij was niet aan het dreigen. Als ze geen goed excuus had waarom ze naar RiverClan rook of niet snel vertrok, zou hij haar aan stukken scheuren. Het was wel zonde, want Glint moest zeggen dat ze er mooi uit zag, maar Clankat was Clankat. Hij wilde wraak op ze allemaal.

De kater keek haar met vernauwde ogen aan. Zij was ook verbannen? Ze zag er eerder uit als een schoothondje. De kater snoof ongelovig. Rose heette ze en haar vorige naam was Rosepaw? Klink niet echt geloofwaardig genoeg. De poes mauwde dat ze niet meer met de Clans te maken wilde hebben en vroeg daarna weer de bekende vraag. "Ik zou een uitzondering kunnen maken," mauwde Glint. "Maar dan moet je me wel vertellen waarom je verbannen bent." Aan zijn toon kon je merken dat het of haar verhaal vertellen was of opzouten. Hij was benieuwd of het een leugen was dat ze niets meer met de Clans te maken wilde hebben. Ze zag er te klein uit om met dezelfde reden verbannen te zijn, maar wie weet was het wel weer één van de domme dingen zoals de warrior code overtreden. Blah blah blah. Wat een onzin.

Ahh daar kwam het verhaal van de waarheid. Of hij haar zou kunnen vertrouwen of niet. De meeste katten die niet gelijk opdonderden, kwamen meestal niet levend het rogue gebied uit. Hij wilde niks van die smerige spionnen. Die smerige katten die te bang waren voor de zielige Clankatjes. Zwak. De kater snoof zachtjes bij de woorden over de ontvoerde kittens. "Da's hun eigen verantwoordelijkheid. Als ze niet eens hun kittens in de gaten kunnen houden, zijn ze nog zwakker dan elders." sneerde Glint. Hij wilde eigenlijk niks met die snotapen te maken hebben, maar sommigen hadden echt potentie. Maar als je niet eens zulke onnozele dingen in de gaten kon houden, was je wel echt diep gezonken. Rustig luisterde de point naar de rest van het verhaal. Bij haar woorden over de warrior code keek hij de poes uitdagend aan. "En wat vind jij dan van de warrior code? Is het een beetje nuttig?" vroeg de kater met een kleine, uitdagende grijns. Hij vond de warrior code voor zwakke katten. "Niet moorden. Oh niet moorden! Niet je Clangenoten aanvallen of kittens het kamp uitnemen!" deed de kater de Clans na waarna hij schel lachte. "Tjonge jonge. Is dat niet gewoon iets waar een kat zelf over moet bepalen? Onze heilige geestenvriendjes vinden dat wij niet mogen moorden, maar intussen zijn er genoeg moordenaren die rondlopen. En wat als wij er eentje tegenkomen? Die wordt verbannen." Glint schudde zijn kop. "Heel erg teleurstellend. De Clans durven niet eens een terechte straf te geven. StarClan doet niks meer dan toekijken. Dan het ons moeilijk maken met die warrior code. De zwakken zijn niet voor niets zwak en daar moeten de sterken voor betalen," Hij snoof. De warrior code was pure onzin. Het was zwak. "Ik ben verbannen, omdat ik een vieze leugenaar en moordenaar naar hun geliefde sterrenvriendjes heb gestuurd. En naast dat was ik er klaar mee om een marionet te zijn van de doden." De kater sprak al zijn woorden luid aan. Aan zijn toon kon je duidelijk horen dat hij alles pure onzin vond. Glint ging zitten en zijn nagels gingen weer terug in zijn hulzen. "Mijn naam is Glint. Aangenaam kennis te maken," miauwde hij met een grijns.

Tot zijn grote plezier (en verbazing die hij niet uitte) was de poes het met hem eens. De poes met het mooie pelsje was het met hem eens! De kater knikte bij de woorden. "Als bijvoorbeeld RiverClan weer eens de sunning rocks probeert over te nemen en ThunderClan met het verdedigen per ongeluk een RiverClanner vermoord, komt er een hele heisa. Maar wie waren nou het territorium ingevallen? Zonder de warrior code is de wereld hard, maar wel zoals het moet zijn. Glint was niet bang om met zijn nagels iemand zeer te doen. Iemand te vermoorden. Het liefst wilde hij nu alle Clankatten neerkrijgen. Echter was hij niet van plan zich bij de BloodClan aan te sluiten. Daar leefde je ook wel voor jezelf, maar daar was je alsnog een schoothondje van de leader en laat dat nou net het ding zijn was de kater spuugzat was. De kater keek omlaag. Hij zou misschien nog wel iets met deze poes kunnen doen. Naja, als ze hetzelfde dacht. "Het is tijd om de Clans te leren hoe het echt hoort. We zullen eens kijken of hun StarClan vriendjes hun komen helpen." Zijn ijsblauwe ogen keken haar afwachtend aan. Zou ze het doen? Zou ze hem willen helpen zijn wraak te nemen?

En ze stemde er mee in! Ze wilde hem gewoon helpen! Ze wilde gewoon het bloed zien van die miezerige Clankatjes. Glint greens tevreden. Eindelijk iemand die sterk genoeg was om het in te zien. Om het te durven. Ze zag er nog zwak uit (door de warrior code ofcourse), maar daar zou hij verandering in kunnen brengen. Hij zal haar leren wat pas echt goed vechten was in plaats van dat softe gedoe van de Clankatjes. Glint was ook eerst zwak geweest, maar hij had het goed getroffen met Darkthistle die hem alles had laten inzien. Nu zou hij met alle respect de trainingen van zijn mentor doorgeven aan Rose. Met plezier. "Probeer eerst maar hier naar boven te klimmen," miauwde Glint waarna hij knikte naar een paar strobalen. Het was voor een eerste keer best moeilijk, maar met de goede doorzettingsvermogen zou het moeten lukken. "Ik zal je leren vechten. Ik zal je leren vechten zoals de grote katten van vroeger."

Hij was niet van plan om nu erg veel met de poes te doen. Zelfs hij wist dat dat gewoon onmogelijk was. Hij wilde echter wel morgen een beginnetje maken na wat gerust en gegeten te hebben. Rose was niet enorm groot en was graatmager. Ergens was het een wonder dat er een levende poes voor hem stond, maar dat gaf ook aan dat ze een overlever was. Zoals Glint nodig had. Rustig ging de kater aan de rand liggen waarna hij in stilte toekeek hoe de magere poes begon te klimmen. Het begin ging prima, maar toen de echte uitdaging er was, viel ze toch met een kreet naar beneden. Glint bewoog zich niet eens een centimeter. Zijn ijsblauwe ogen staarden enkel in afwachting naar de poes op wat ze zou doen. Zou ze opgeven? Zou ze blijven jammeren? Maar nee, ze ging door. Precies zoals hij wilde. De poes stond gelijk op en probeerde het opnieuw. Ze leek geleerd te hebben van haar fout. Het was een grote uitdaging. Zelfs als je wist hoe het moest, maar het ging om de doorzettingsvermogen en Rose had die. Glint knikte enkel naar haar toen ze boven was. De mooie poes stond er verslagen bij, maar hij zag de vuur in haar ogen branden. De kater gunde haar een tevreden glimlachje waarna hij opstond. "Kom," miauwde hij enkel waarna hij haar van de rand vandaan leidde waar een heerlijke, grote berg met hooi lag. Zacht. De point ging er genietend inliggen. "Kom er maar bij. We zullen later wel wat gaan eten," miauwde Glint. Ze had alles wat hij wilde. Alles. En daarbij was ze nog eens moe ook. Als hij ooit nog meerdere katten achter zich zou krijgen, dan zou Rose waarschijnlijk zijn favorietje blijven. "En, ben je van plan de naam Rose te houden?" vroeg hij nadat de mooie gevlekte poes naast hem was komen liggen.

De poes leek blij te zijn. De kater wuifde haar bedankje weg met zijn staart. Ze had er zelf voor gewerkt. Als ze had opgegeven, was de kans groot geweest dat Glint haar gewoon op het harde stro liet slapen. "Sentis..." Herhaalde de point de nieuwe naam van de poes naast hem. Het klonk goed. Sterk en machtig. Het bleef in je kop zitten. Ze had dus ook nog eens smaak. "Dus, Sentis, zou je me een beetje over jezelf kunnen vertellen? Je leven vooral?" vroeg de kater. Hij zou daarna zeker wat over zichzelf vertellen, maar dan moest ze het nu wel echt zelf zeggen zonder tegenspraak. Misschien kon hij nog wat nuttige informatie opvatten over de andere Clans. Glint kende een paar geheimen van ThunderClan, maar dat waren er lang niet genoeg om wraak te nemen. En wie weet kwam hij ook wel wat interessants te weten over de mooie Sentis.

Glint luisterde geconcentreerd naar alles wat de poes vertelde. Sommige dingen klonken best bekend. Wel op een andere manier natuurlijk, maar het zorgde wel voor begrip. Ook legde ze uit waarom ze zo mager en klein was. Het boeide hem niet dat zoiets bij iemand gebeurde, ook al was het naar, maar om wat er uiteindelijk gebeurde. Sentis leefde nog en dat gaf de doorslag dat hij haar wilde trainen. Ze was een overlever. Het was geheel vrijwillig geweest. Toen de poes dan ook benieuwd was naar zijn leven, knikte de kater. "Ik was geboren met enkel een moeder in ThunderClan. Mijn vader was onbekend," zijn ijsblauwe ogen keken in de groene van Sentis. Klink vast een beetje bekend. "Ik had ook nog twee broertjes, maar die stierven vlak naar de geboorte: Maroonkit en Antkit. Ik, Glintkit, was een engeltje voor mijn moeder en daardoor liet ze me doen wat ik wilde en beschermde me ze tegen iedereen," De kater snoof zachtjes. Hij had helemaal geen bescherming nodig! "Toen ik apprentice werd, werd Darkthistle, een grote, sterke en zwarte kater, mijn mentor. Hij leerde me inzien wat een onzin de warrior code waren en wat een lafaards de Clans en StarClan waren. Hij leerde me alles wat ik jou zal leren. Het is hard, maar zoals het hoort te zijn." Het waren zware trainingen voor hem gehad. Darkthistle had nooit rekening met zijn leeftijd gehouden, maar hierdoor was hij wel erg sterk geworden. "Daarna werd ik warrior onder de naam Glintclaw. Mijn moeder vond dat ik te hard was. Maar ach, wat boeit dat? Het is de pure waarheid. Op een dag toen ik aan het jagen was, sprak mijn moeder haar zorgen met iemand uit. Toen ik ontdekte wie het was, werd alles duidelijk. Mijn vader was een ShadowClanner. Toen hij weg was en mijn moeder zich omdraaide, had ik die verrader en leugenaar vermoord. Darkthistle zag het en hield het geheim. Hij was trots." Glint likte vol trots over zijn borst. "Echter werd hij vermoord nadat iemand zijn mening te weten kwam. Toen ik wraak nam, werd ik ook betrapt en verbannen. Ik zwoer wraak en veranderde die stomme Clannaam." Hij had geen spijt. Voor niks wat hij ooit gedaan had. Het was hun verdiende loon!

De point knikte enkel bij haar woorden, niet wetende hoe hij precies moest reageren. Hij was super blij dat de poes bij hem hoorde. Dat hij zo'n mooie poes alles leren mocht, maar Glint wist nog niet zeker of hij haar kon vertrouwen. Ze was zo snel van dat arme scharminkeltje naar een wraaklustige poes gegaan, maar aan de andere kant begreep hij het volkomen. "Vandaag kan je rusten en de komende dagen ben ik ook niet van plan om veel te trainen. Ik wil enkel je leren hoe je je maaltijd vangt." miauwde Glint. "Voor vandaag zal ik wel wat voor je vangen, maar vanaf morgen moet je het zelf leren," De kater stond op en tikte Sentis zachtjes aan met zijn staart. Hij was hard, maar het was duidelijk dat de poes rust nodig had. Deed hij het niet, dan werd het er toch niet veel beter op. Hij schonk haar een klein glimlachje waarna hij via de strobalen weer omlaag klom om een maaltijd voor hem en de gevlekte poes te vangen.