Sapphire Isle

Al die tijd had ze gehoopt dat hij in haar buurt zou komen, en al die tijd was hij niet op haar afgestapt. Nu wilde Cobaltstorm eindelijk dat hij even oprotte, en dat was natuurlijk het moment waarop Settledstar haar juist volgde, net haar geluk. Met een resolute, snelle tred, en een opgeheven kin, bleef de kattin snel doorlopen. Ze wilde niet dat hij haar aankeek, wist dat hij haar lelijk vond, of simpel, of afstotend, iets wat haar minder maakte dan de mooie meisjes die híj najaagde. "Hmm," snoof ze, toen hij zei dat het ruk was. Wat betekende dat nu weer? Wat waren dat nou weer voor woorden van troost?

Ze hielt haar pas plotseling in, en keerde zich naar hem toe, keek hem récht in zijn ogen aan. Cobaltstorm wist dat ze hier snel genoeg spijt van zou krijgen, zodra ze bij zinnen was gekomen. Dan zou ze hem nooit meer kunnen aankijken, altijd haar kop buigen als zijn blik over haar heen ging. Maar dat was nu nog niet, nu voelde ze zich nog zeker. "Biedt je excuses niet aan, tenzij je het met opzet heb gedaan." Ze slikte toen ze een brok in haar keel voelde opkomen. "Ik ga er maar van uit dat je goede bedoelingen hebt, wat ik kan er niet mee leven dat ik misschien... dit heb gevoeld voor iemand die met mijn gevoelens zou spelen. Maar alsjeblieft, Settledstar.. Laat me nu, laat me weer je loyale warrior zijn. Laat me dit vergeten, oké?" Bij het laatste woord ging haar stem schril omhoog, en wende ze haar blik af. Haar schouders trilden, maar ze wilde niet dat hij haar troostte. Ze wilde dat hij weer met diezelfde ongeïnteresseerde, lichtelijk geamusseerde blik naar haar keek die ze vóór dit gesprek zo vaak gezien had. Ze wilde geen medelijden in zijn ogen zien wanneer ze elkaar aankeken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zette zijn hakken in het zand toen ze zich plotseling naar hem keerde. Dat was weer het teken dat hij het verkeerde had gezegd. Zijn goed bedoelde woorden, leken enkel meer pijn te doen dan te helpen. Hij keek op naar de poes die naar hem sprak. Hij schudde zijn kop kleintjes toen ze miauwde of hij het niet met opzet deed. Nee, nee, absoluut niet. Maar hij ging haar ook niet vertellen dat hij al manen over Stormraiser dacht, en zijn hart nog helende was van Seamist. Nog altijd, zelf na al die.. waren het al jaren? Toen ze miauwde over spelen met gevoelens verscheen er een diepere frons op zijn gezicht. Wat? Nee, natuurlijk niet? Waar ging haar brein heen? Maar ze sprak met ieder woord meer hectisch. En met die "oké" was de toon gezet. Hij keek haar een moment aan, de stilte was pijnlijk. Erg pijnlijk. ‘‘Oké,’’ stemde hij uiteindelijk in. Hij wilde zeggen dat ze het niet verpest had. Of nou ja, dat er niet iets te verpesten was wat er niet was. Wat wilde ze dan? Voor eeuwig in een waan zitten van misschien, wat als? Nu had ze de waarheid. ‘‘Als je me nodig hebt. Ik ben nooit ver weg.’’ Hij wierp nog een blik op haar, en draaide zich langzaam bij haar weg. Want ergens voelde het dat ze alleen wilde zijn. Als hij dan nog iets van een poes met hartzeer begrijpen kon. Hij wierp nog een blik achterom, en liep toen langzaam door.