Niet geschoten altijd mis

Onderwerp: Niet geschoten altijd mis wo 25 mei 2022 - 13:42

Crowpaw

She would rather walk alone in darkness
than follow anyone else’s shadow

Je moest het niet eens opmaken met haar. Als dat fout kon lopen, liep het ook wel echt goed fout. Ze kantelde haar kopje en keek de fazant na, die verderop weer landde. Ze schudde haarzelf even uit. De stof die aan haar pels was gaan plekken haar ietwast irriterende in het proces. De grote vogel keek op, haast om naar haar voordat het rustig verder begon te wandelen. Zijn kop gebogen naar de grond was het duidelijk dat hij zich niet bedreigd voelde door haar. Ze trok haar lip op bij dat besef. Het feit dat ze misgreep was niet door haar zintuigen of het feit dat ze niet genoeg werk in haar trainingen stak. HEt was haar veel te kleine lichaam. Curse your genes!

- Tumble

Crowpaw

Tumblepaw merkte de fazant op toen die plots wel erg dicht bij hem landde, bijna alsof hij afgeleid was en helemaal niet door had dat hij hier zat. Wauw, lucky! De jonge kater liet er natuurlijk geen gras over groeien, en sprong meteen vanuit de struiken op de grote vogel af. De fazant deed nog een ontsnappingspoging toen hij Tumblepaw nu wél opmerkte, en fladderde hevig met zijn vleugels; maar de slungelige kater beet zijn nek snel door, en al snel zakte hij in elkaar in een hoop veren en vlees. Mjam. Tumblepaw kroop van de prooi af en greens opgetogen; hij merkte nu ook Crowpaw op. Zijn zus zag er wat misnoegd uit, en zijn snelle brein snapte al snel wat er aan de hand was. "Kijk wat we samen gevangen hebben!", mauwde hij vrolijk, hopend haar zo ook op te vrolijken. Want ze hadden het effectief samen gedaan; als de vogel niet afgeleid geweest was, had Tumblepaw hem nooit zo makkelijk kunnen vangen.

Tekening op het setje is van beer <3

Crowpaw

She would rather walk alone in darkness
than follow anyone else’s shadow

Ze haalde even diep adem, ging alweer wat door haar pootjes. Als ze het nog eens probeerde, dan lukte het misschien deze keer wel. Ze wiebelde wat op haar achterhand, voordat ze uiteindelijk vooruit kwam. Maar al snel verscheen een andere kat ten tonele. Wel meteen lichtte de kleine poes haar kopje op. Een steek door haar ziel toen ze zag wie het was. Ze voelde de moed in haar poten zakken, een misselijkmakende gevoel in haar maag zorgde ervoor dat ze zich even... Niet haarzelf voelde. Wat gebeurde er? Waarom....? Haar normaal vrij expressieve gezicht viel stil. Ogen groot als schaaltjes waren gericht op haar broer die het wel had kunnen doen. Ze had het al helemaal in haar kop bedacht,; hoe ze het kamp binnen zou komen met een fazant, ja een fazant nog wel(!), en hoe trots Hawk en papa zouden zijn bij het zien van haar allereerste vangst. Want de waarheid was dat ze nog steeds niks onder haar poten had weten te vangen. Ze hoord ze wel, ze wist ze wel te vinden, maar als het eenmaal op het jagen zelf aankwam, dan flopt ze helemaal. Maar hier niet, hij had het probleem helemaal niet.

De stem van haar broertje trok haar uit haar gedachten. Ze knipperde even verbaasd, voordat ze haar kop wat schudde en een glimlach op haar gelaat bracht. Ze sprong naar voren en trippelde naar haar nestgenootje toe. "Hell yea!" zei ze op een opgetogen toon. Haar gezicht stralende. Haar hart was haar in de keel gezakken en voor even, wist ze niet meer goed hoe ze haarzelf moest herpakken. Ze wilde stoer doen, aantonen dat dit haar niks deerde... En het feit dat Tumble nog zoiets zei... Dat verdiende ze niet. Maar toeklappen op hem, dat nooit. Hij was haar broertje, iemand waar ze alles voor zou geven. Dit was niks. "Wat een sprong!" zei ze opgetogen. "Is dat een speciale jaagtechniek die je hebt geleerd van je mentor?" ze was de naam van die kat kwijt. En misschien wel meer. Want dit? Dit was niet van haar gewoonte.

Crowpaw