ghosting

Rueflower gleed met haar tong over haar vacht heen. Het zo glad strijkend, iets wat wel nodig was. Ze kwam net terug van een jacht, die niet zo geslaagd was. Oh tuurlijk had ze wat prooi weten te vergaren voor haar Clan. Maar sommige beesten waren listiger dan ze leken. Het was makkelijk om te vergeten dat een eekhoorn een vrij slimme wezen was, als je hun nekken al van jongs af aan doorbeet. Rueflower wilde niet graag terug denken aan het moment, het deed haar trots nogal pijn. Maar ze was om de tuin geleid door de kleine knaagdier. En tijdens dat proces was ze zo erg geschrokken dat al haar haren overeind kwamen te staan. Net alsof ze een spook had gezien. Zelfs nu; terwijl ze gewoon rustig in het kamp lag was haar vacht nog opgedoft. Rueflower schaamde zich, om het feit dat ze er ingeluisd was door een prooidier. Maar omdat haar lichaam zo dramatisch reageerde. Ze wilde gewoon het liefst haar nest in kruipen en deze hele dag gewoon vergeten.

+Oakkit

Nu dat Oakkit op zijn pootjes kon wandelen zonder meteen tegen de grond te gaan, vond hij het wel eens leuk om het kamp te gaan ontdekken. Hij wist dat hij in de nursery moest blijven en dat de queens liever niet hadden dat hij op onderzoek uit ging, maar hij was nieuwsgierig naar de buitenwereld. Dat werd er niet minder op toen hij steeds een paar warriors in en uit de nursery zag gaan, een wereld in die hij enkel had leren kennen omdat Littlenose en Maroonwhisker het hem hadden laten zien. Maar geen van de katers waren op dit moment aanwezig en dus was Oakkit vooral op zichzelf aangewezen. Het katertje zuchtte en kwam moeizaam overeind, waarna hij naar de uitgang van de nursery begon te lopen. Hij was nog steeds behoorlijk traag met zijn stappen te zetten, maar uiteindelijk kwam hij er wel. Het duurde echter niet lang nadat hij de nursery had verlaten eer dat hij moe begon te worden en al snel leunde hij tegen de eerste beste kat aan die hij kon vinden. ”Llo,” zei hij begroetend tegen de voor hem onbekende poes. Zijn woordenschat was nog niet optimaal, maar hij kon zich tenminste wel verstaanbaar maken! Dat was al iets.

"Oh," miauwde ze zachtjes toen ze opeens een lichaam tegen de hare aan voelde. Het was- oh god ze was ook altijd zo slecht met kittens uit elkaar halen. Vooral de jonge grut, ze leken gewoon allemaal zoveel op elkaar. "Oakkit?" Vroeg ze met een lichtte stem terwijl ze het kleine wezen een klein duwtje gaf. Ze hoopte dat ze zijn naam goed had, het was een beetje een gok vanaf haar kant. Al zal het waarschijnlijk niet heel veel uitmaken. De arme jongen leek zo moe dat hij het vast niet door had als ze hem verkeerd geadresseerd had. "Wil je dat ik je terug breng naar je moeder? Ik draag je wel, dus je hoeft geen stap meer te zetten."

Oakkit richtte zijn blik naar opzij toen dat de poes hem aansprak met zijn naam en hij gaf een knikje. Hij was er inmiddels zodanig aan gewend dat anderen hem kenden terwijl hij, op een paar uitzonderingen na, geen idee had wie wie was dat hij er niet eens meer van stond te kijken dat ze zijn naam kende. Het duwtje zorgde ervoor dat hij zijn evenwicht verloor en op de grond belandde, maar hij schudde het van zich af en bleef gewoon liggen, haar nieuwsgierig aankijkend. ”Wie jij?” vroeg hij toen meteen. Hij nam haar even in zich op. Ze leek kleiner dan zijn moeder, maar ze had wel een mooie pels. Daar wilde hij net een compliment over geven toen er een vraag kwam. Hij schudde zijn kopje. Hij wilde nog even buiten de nursery blijven! De lucht deed hem goed hier en bovendien zou hij het niet leuk vinden als hij na heel dat avontuur weer terug moest gaan. Hij zat hier nog maar net. Of liggen, nadat ze hem geduwd had. ”Leuk hier,” zei hij tegen haar als reden dat hij wilde blijven en zijn goudkleurige ogen gleden weer om zich heen. Wow, het kamp zag er heel anders uit overdag dan ’s avonds of in de regen!