Turbulent

Vermoeid liep Asterpaw richting de prooistapel. Ze had vroeg in de ochtend training gehad met haar mentor en de rest van de dag was ze druk in de weer geweest voor de Elders. Ze had nog geen hap door haar keel gehad de hele dag, en haar mentor had haar eindelijk toestemming gegeven om te eten. De prooistapel was al flink uitgedund nu de meeste katten hun avondmaal al gehad hadden. Asterpaw koos een klein jong konijn uit de stapel. Te veel om helemaal voor zich zelf te eten natuurlijk. Haar blik gleed het kamp rond en bleef rusten op haar zus. Met het konijn in haar bek sprong ze op de zwart witte leerling af. "Bwristlepraw!" mompelde ze met de prooi in haar bek als begroeting. "Dwelen?" stelde ze voor.

@Bristlepaw

Met een rammelende maag liep Bristlepaw terug het kamp in. Ze was vanochtend vroeg met haar vader op pad te gaan om te gaan trainen en hoewel ze blij was met de vooruitgang die ze vandaag had geboekt, was ze toch ook blij om weer terug in het kamp te zijn. De warmte van vandaag was niet bepaald aangenaam geweest om in te trainen en ze voelde zich een beetje wazig toen ze eindelijk in het kamp lag. Ze keek toe hoe de elders en de queens eerst naar de prooistapel liepen om voor zichzelf en voor de kittens iets te gaan halen. Net toen ze overwoog om zelf ook op te staan, kwam Asterpaw al met een klein konijn in haar bek naar haar toegelopen. Bristlepaw snorde zachtjes en gaf een knikje. ”Neem jij maar de eerste hap,” zei ze op een zachte toon tegen haar zusje. ”Hoe ging jouw training vandaag?”

Haar zus snorde een antwoord. Asterpaw liet het konijn met een plof voor haat poten vallen. Ze ging naast Bristlepaw zitten. Een zucht verliet haar mond. Poeh. Ze was echt uitgeput nu. Ze keek haar zus dankbaar toe en nam een flinke hap van het konijn. Hmn. Ze genoot met volle teugen van de verse smaak van het konijn. "Wel goed, ik ben alleen echt kapot moe." mauwde ze. Voor haar idee had ze hele dag door het kamp gerend. Gelukkig had ze genoeg prooi voor de elders op kunnen halen en nog wat gevechtstraining kunnen doen. Ze duwde het konijn naar haar Littermate om aan te geven dat zij ook een hap moest nemen. "En jouw training?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze haar lippen likte.

Bristlepaw keek met een warme blik in haar ogen toe hoe dat Asterpaw een hap nam van het konijn en er echt van leek te genieten. Dat gunde ze haar zusje echt zo hard, want ze wist dat Asterpaw ook heel hard werkte, ondanks dat ze nog geen vaste mentor had. ”Het moet vast lastig zijn om geen vaste mentor te hebben,” zei ze op een sympathieke toon. ”Ik hoop dat Eveningstar je er snel eentje geeft.” Zij had dan weer het geluk dat ze hun vader aangewezen had gekregen als mentor. Ze nam de tijd om een hap van het konijn te nemen voordat ze deze weer terug naar haar zusje schoof en ze wiebelde met haar oortjes door de vraag. Ze deed net iets langer dan nodig was over het doorslikken van de hap prooi en zuchtte. ”Wel goed, maar papa wil beginnen met vechttraining en ik weet niet of ik dat nu zo leuk vind.” Ze keek naar haar pootjes. ”Ik haat vechten. Waarom vechten als er ook vrede kan zijn?” Meteen daarna keek ze met een schuldige blik om zich heen om te zien of andere katten dat ook gehoord hadden. Ze wist dat het merendeel van haar Clan die mening niet deelde en ze wilde niet hun woede op haar hals halen, ook al waren het woorden die vanuit haar hart kwamen.

Asterpaw keek haar zus kort aan en knikte. "Nogal, elke mentor geeft anders les. Het is lastig me daar steeds op aan te passen." mauwde ze. Ook kon ze gewoon niet echt een band met iemand opbouwen, en daar baalde ze ook wel van. Vooral als ze zag hoe het mentorschap haar zus en vader nog dichter bij elkaar had gebracht. "Ik hoop het ook," mauwde Asterpaw terwijl ze even kort door het kamp staarde. Ze vroeg zich af of dat überhaupt zou gebeuren. Asterpaw keek haar zusje langzaam aan. Ze knikte heftig. "Precies," mauwde ze instemmend. Een zucht volgde. "Was het maar zo simpel." zei ze zachtjes. Ze hield ook niet van vechten. Als het moest zou ze niet aarzelen natuurlijk. Loyaliteit aan de clan was het aller belangrijkste. Maar gewoon het hele idee van een andere kat pijn doen vond ze maar niks. Wellicht dat ze er anders overdacht als ze wat ouder was.

Bristlepaw wierp een sympathieke blik naar Asterpaw toen dat ze haar woorden sprak en gaf een knikje. ”Het lijkt me inderdaad niet gemakkelijk om gecorrigeerd te worden door de ene mentor omdat je het zo hebt geleerd bij de andere,” zei ze op een sympathieke toon. Ze hoopte voor haar zusje dat ze snel genoeg een vaste, goede mentor zou krijgen. Dat verdiende ze. Het leek erop dat ze over het vechten hetzelfde dachten, al was dat voor Bristlepaw ergens geen verrassing. Voor zover ze wist had Asterpaw het nooit leuk gevonden om ruzie met anderen te hebben. Als kittens hielden ze zichzelf al afzijdig van ruzies tussen andere kittens en trokken ze meer op met elkaar. Het was daarom dan ook dat ze zo’n goede band hadden met elkaar. ”Misschien mogen we wel in het kamp blijven als de oorlog daadwerkelijk zou uitbreken,” sprak ze op een zachte toon. ”Dan hoeven we misschien helemaal niet te vechten.” Ze voelde zich ergens wel schuldig tegenover haar Clanmates dat ze deze woorden sprak, maar aan de andere kant meende ze wat ze zei. Hoe minder ze moest vechten, hoe beter.

Asterpaw schudde haar kop. Het was inderdaad niet makkelijk. Elke kat had een andere manier van uitleggen en doen. En uiteindelijk kwam het allemaal op het zelfde neer. Maar omdat de jonge seal point nog zo weinig ervaring had, maakte het er niet makkelijker op. Ze nam nog een klein hapje van het konijn. Ze likte haar lippen en duwde het prooi dier weer terug naar haar zus. Asterpaw haalde haar schouders op als antwoord. "Misschien," murmelde ze. Wellicht, op hun huidige leeftijd in combinatie met hun ervaring zouden ze niet zo snel opgeroepen worden. Maar later... Het zou toch echt een keer moeten komen. Tevens, wat als een clan het kamp binnen kwam vallen. Dan hadden ze geen keuze. "Maar hoe zouden we ooit volwaardig warriors kunnen worden zonder ook maar een gevecht gestreden te hebben?" mauwde ze toen en keek Bristlepaw aan met een scheut van angst in haar ogen. Ze wou niet vechten. Maar ze wist dat niet echt een keuze had. "We moeten wel," zei ze zachtjes en drukte haar oortjes plat.