Where there's smoke, there's fire

De gorge.

Haar goudkleurige kijkers gleden langs het water terwijl ze voorbij trippelde. Ze liet haar kop zakken, opende haar bek en proefde de lucht die om haar heen ging. Een vage geur die ze duidelijk kon plaatsen, maar waarvan meerder factoren alles wat leek uit te wassen. En dat was ook het ding, het enigste waar ze goed in was, het gebruiken van haar zintuigen. Ze vernauwde haar kijkers tot fijne spleetjes en inspecteerde de omgeving zorgvuldige, een sterke tred in haar pas houdende. De woest woelende rivier sloeg in een beetje verderop, waarna hij uiteindelijk zou kalmeren en officieel deel zou uitmaken van Riverclan. De windclanner kantelde haar kopje en kwam tot een halt. Maar als ze haar vader en moeder niet eens meer zag of rook in deze omgeving, was het dan nog wel nuttig om hier te zoeken? Ze haalde diep adem en leunde wat naar voren toe, turende over de helling die naar een kiezeloever toeliep. Het was klein en werd door wild woest water begrensd, maar het was wel een begin...

De gevlekte poes plaatste een poot over de klif, haar klauwen snel zinkende in de aarde dat zich van verticale kracht had geplaatst. Ze klemde haar kiezen op elkaar en bracht haar andere voorpoot bij de ander. Haar achterhand wat naar voren schuifelende probeerde ze zo een balanceertruc uit te voeren. Haar grijze staart vloog de lucht in toen ze haar gewicht naar voren plaatste en ze de gevaarlijke kracht van de aarde kon voelen op haar lijf. Snel stommelend probeerde ze naar achter te krabbelen, maar de aarde onder haar poten begon te brokkelen bij haar manier van tegen stribbelen.

Eerst in kleine hoeveelheid... En uiteindelijk in meer.

De grond brokkelde weg onder haar gewicht en wel meteen verloor ze haar grip op haar eerder aangenomen positie. Ze liet een gil horen toen ze niet langer grond onder haar voelde, maar deze werd vrij kort gehouden dankzij een doffe klap. Voor kort werd de lucht uit haar longen geperst, de wereld om haar heen tollende terwijl ze snel haar nagels in de grond liet zakken. Maar zwaartekracht won wederom en trok haar de helling af, dieper de gorge in. Aarde die omgewoeld werd door haar hopeloze manier van terug stribbelen. Ze hapte naar adem, maar voelde hoe ze toch langzaam tot een stilstand kwam.

De aarde maakte plaats voor de kiezels van eerder, de nieuwe textuur onder haar poten bracht haar ietwat zekerheid terwijl ze langzaam haarzelf weer durfde te bewegen. Haar goudgele ogen scanden de omgeving waarbij ze wel meteen paniek voelde. Voor haar neus lag het wild woelende gevaar waarvoor elke apprentice werd gewaarschuwd. De rivier die in deze stukken van het land ongetemd werd genoemd. Een ergere vijand dan eender wel roofdier die ze konden signaleren op het hoogland. Crowpaw voelde hoe haar keel toegeknepen werd. Haar angst voor water langzaam de overhand nemende terwijl haar ademhaling versnelde.

Ze had gehoopt dat ze vanaf hier de gorge kon oversteken, dat het kiezelstrand haar een weg zou aanwijzen die haar naar Riverclan kon brengen. Nu pas werd het duidelijk dat ze als een rat in de val zat. Ze kon geen kant op.

Haar goudgele ogen schoten alle kanten op, zoekende, hopeloos, naar iets dat haar kon bevrijden van de klauwen van dit monster. Maar er was niks. Geen weg die voor haar klaar lag, noch een manier om terug de klif op te gaan. Ze keek om, spande haar spieren aan en sprong tegen de stijle helling aan. Haar klauwen scherp rakelende over de substantie probeerde ze naar boven te klimmen. Maar net zoals ze hier was gekomen, bleek ook nu weinig verandering in de opmaak van de aarde te zijn. Want wederom brokkelde het weg en verloor ze grip, waardoor ze zo weer naar beneden viel, recht in haar eigen gebouwde cel.