[FINISHED] Watch where you go

Het zou een strenge Leafbare worden, dat was één ding dat zeker was. De kou zorgde ervoor dat zijn schouder stijf werd en het nog meer zeer deed als voordien, maar wanneer hij in beweging bleef, ging het al wel een stuk beter. Thawrage was te koppig om naar de medicine cat’s den te gaan en hij was ook te koppig om de warmte op te gaan zoeken in zijn den. Ze zagen hem al aankomen. Hij was niet het soort kat dat dicht tegen een ander aan ging liggen en tolereerde ook niet dat iemand anders dan bij hem deed. Oakpaw lag in de apprentice’s den, dus dan zou hij moeten wachten tot zijn broertje naar de warrior’s den kwam om een geldig excuus te hebben en zelfs dat liet de kater licht ongemakkelijk voelen. Alles wat met fysiek contact, empathie of diepgaande emoties te maken had, maakte hem ongemakkelijk. Hij was liever koud, bruut en afstandelijk. Loyaal aan zijn Clan, maar wel op een afstandelijke manier. Dat was hoe hij handelde, dat was hoe het altijd voor hem was geweest. Dus toegeven dat hij nood had aan warmte om de pijn te verzachten, zou hij nooit doen. Niet hardop, tenminste. Het was al erg genoeg dat hij het aan zichzelf toe moest geven. Het kabaal van the Gorge drong binnen tot zijn trommelvliezen en Thawrage wierp een koude blik naar de overkant, waar de RiverClan grens zich bevond. Hij ademde diep in. De vieze rotte vislucht was zelfs over de klif heen te ruiken en Thawrage zwiepte afkeurend met zijn staart. Ongelooflijk dat die visvreters hun eigen graflucht konden verdragen, zeg. Als hij ze ergens om moest respecteren, dan zou dat het misschien wel zijn. Heel misschien. Not.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower draalde meer dan eens af naar de grenzen. Daar was toch meer te beleven. Meer interessante gesprekken om gehouden te worden. Meer nieuwtjes om op te pikken. Meer spanning om te beleven. Al was het maar bekvechten met een vreemdeling. Heerlijk. Ze schrokken altijd als dat lieve, snoezige poesje van RiverClan opeens toch een flinke bek bleek te hebben. Dus draalde ze weer af naar Windclan. Het duurde niet lang voordat ze een slachtoffer op haar vizier had, die al in een heerlijk slecht humeur leek te zijn. Perfect. Ze ging op een drafje om bij hem aan te sluiten en kantelde haar kop. ‘Hey, kanjer. Waarom het lange gezicht?’ miauwde ze poeslief. Haar blauwe ogen zochten zijn blik op en een klein, scheef glimlachje hing om haar lippen.}

En alsof het leven met al die dwazen in zijn Clan nog niet erg genoeg was, kwam daar opeens Rabbitcharm 2.0 aangewandeld. Thawrage’s kille blik dwaalde af naar de visslet die zich zo half en half bij hem voegde en hij ontblootte zijn tanden naar haar terwijl hij zijn rug iets rechter maakte zodat hij nog groter leek dan dat hij al was. ”Omdat je naar vis stinkt,” snauwde hij haar toe. ”Flirt je met elke kater die hier de revue passeert of ben ik een uitzondering? Want mocht het nog niet duidelijk zijn: ik ben niet in je geïnteresseerd. Dus je mag je gat naar een kater in je eigen Clan opheffen of het bij een andere grens proberen als je toch zo wanhopig bent.” Nee, Thawrage had niet bepaald een filter op zijn bek staan. En al zeker niet naar katten van een andere Clan. Hoewel WindClan op dit moment neutraal stond tegenover alle Clans zou je Thawrage nooit gezellig zien kletsen met één van hun. Als hij dat met de katten in zijn eigen Clan al niet deed, waarom dan wel met katten van een andere Clan die zijn aandacht en energie al helemaal niet waard waren?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wow, hij was écht in een slecht humeur. Een paar simpele woordjes van haar en hij ontplofte, werkelijk. Typisch mannengedrag met een klein ego, of iets anders kleins waar hij voor moest compenseren. Maar wat hij kon, kon Cottonflower ook, als de beste. En ze was niet bang voor woorden. Ze hief haar kin en draaide haar oren naar achteren en in een seconde was er niets van het lieve meisje meer over. Als hij haar een slet wilde noemen, kon hij wel zien hoe erg ze was. ‘Twee woordjes van een poes en meneer denkt direct dat hij gewild goed is. Wordt je zo weinig aangekeken door het andere geslacht in je eigen clan?’ miauwde ze zoetjes, maar haar woorden waren scherp, net als haar blik. Ze haalde onverschillig haar schouders op en ging nonchalant zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en likte over haar poot om vervolgens achter haar oor langs te halen. ‘Ik vroeg alleen maar waarom je een lang gezicht heb, maar ik denk dat ik al weet waarom,’ miauwde ze vervolgens kleinerend naar de ander. ‘Meneer komt niet aan z'n trekken.’}

Een arrogante grijns speelde om zijn lippen toen ze haar woorden sprak. ”Ik heb nochtans geen enkele poes uit mijn Clan horen klagen die ik onder me heb gehad, maar bedankt voor je bezorgdheid,” sprak hij op een kille, sarcastische toon. Ze hoefde niet te weten dat dat pure bluf was en dat hij tot nu toe met geen enkele poes intiem was geweest. Het lag simpelweg niet in zijn aard om dat te doen. Hij had altijd maar uitzicht op één ding en dat was macht. Macht en loyaliteit. Poezen interesseerden hem niet veel, zo ook niet dit exemplaar die zichzelf nu een nonchalante houding aanmat om waarschijnlijk de irritatie die ze door hem kreeg tegen te gaan. Whatever. ”Really? Ik denk dat jij juist diegene bent die niet aan jouw trekken komt. Als de katers binnen je Clan écht zo goed waren, waarom sta je hier dan met je kont te zwieren alsof het niks is?” Hij wist dat hij de zaken nu behoorlijk aan het uitvergroten was, maar als hij één ding leuk vond om te doen, dan was het anderen wel op de kast jagen. Hoe bozer ze op hem zou worden, hoe leuker het voor hem zou zijn. En als ze de fout zou maken om de grens over te steken en hem aan te vliegen, zou hij haar gewoon net zo hard tegen de grond maaien. Het was zo simpel als dat.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower rolde haar ogen omhoog en snoof schamper. ‘Gaat makkelijk als je nog niemand daar hebt gehad,’ humde ze zoetjes. Wist zij veel. Maar het vrouwelijke brein werkte sowieso wonderen. Waarom sommige poezen op andere vielen, het was bijzonder. En bovendien vroeg ze zich af of er daadwerkelijk veel waren die voor Meneer-Lang-Gezicht waren gevallen. Misschien had zij het simpele geluk gehad dat ze de eerste die ze wilde hebben, had gekregen. Ze zou  nooit anders weten waarschijnlijk. Hermitshell was voor haar gemaakt. Vervolgens sloeg de beste man echt twintig stappen over. Ugh! Ze had alleen maar hoi gezegd, werkelijk. ‘Oh neuh, mijn mannetje houdt het nest voor me warm thuis.’ Ze keek uitdagend naar hem toe. Ze had nooit intentie gehad om ook maar één poot naar hem uit te steken. Ze was gewoon.. zo. Verveeld. ‘Ik speel alleen in op domme katers. Maar ik ben bang dat jij aan de andere kant van het spectrum van idioterie zit.’}

Een lichte grijns verspreidde zich om Thawrage’s lippen toen dat hij haar opmerking hoorde. De zoete stem irriteerde hem mateloos, maar hij was niet van plan om zich te laten verslaan in zijn eigen spel. ”Oh? En hoe weet jij dat zo goed? Heeft StarClan je krachten gegeven die je uit verveling speciaal daarvoor gebruikt?” vroeg hij aan haar, zijn gouden ogen kil naar haar gericht. Wist zij veel dat ze gelijk had. Hij had betere dingen te doen met zijn leven dan op zoek te gaan naar een speeltje waar hij één nacht samen mee spendeerde. Of één partner waarmee hij de rest van zijn leven mee spendeerde. Alleen het idee al gaf hem bijna de rillingen. En als hij een speeltje had willen hebben, had hij zich makkelijk op Rabbitcharm kunnen werpen. Maar zoals hij al zei… hij had nog wel wat zelfrespect. ”En in welk universum denk je dat ik daarin geïnteresseerd ben?” vroeg hij op een koude toon. ”Al had je honderden mannetjes die je nest warm hielden, het interesseert me geen reet.” Een smalende grijns verscheen om zijn lippen toen ze haar laatste opmerking maakte. ”Je kunt me anders nog verrassend goed begrijpen als dat echt waar was. Betekent dit dat we aan dezelfde kant zitten?” Hij vernauwde zijn ogen naar haar. Nu jij weer, kreng.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower grinnikte zoetjes bij zijn volgende opmerking. ‘Nee, ik weet alleen wat meisjes leuk vinden.’ Hij kon zelf wel de puntjes invullen. Ze had hem al getroffen met een uitstraling die niet veel soeps voorspeld had. En dan de woorden die daarna allemaal uit zijn bek gekomen waren, hadden het bevestigd. Hij was een harteloze zak die waarschijnlijk zo vaak was afgewezen, dat zijn kleine ego het niet meer kon hebben. Het stond praktisch op zijn voorhoofd geschreven. En ze irriteerde zich mateloos aan hoe hij sprak en haar woorden interpreteerde. Hij had er wel degelijk naar gevraagd, op een onsmakelijke manier. ‘Jaloers, langhoofd?’ miauwde ze enkel zoetjes terug. En hij leek erg trots te zijn op zijn laatste opmerking. Oh, hij vond zichzelf zoooo gevat. ‘Wij meiden moeten ons wel verlagen tot het niveau van katers. Jullie zijn immers allemaal hetzelfde. Denken met wat er tussen jullie poten hangt in plaats van wat er op je schouders staat.’ Ze keek hem op en neer aan. ‘Al is er uiteraard verschil tussen degene die weten wat ze ermee moeten doen.’}

Thawrage keek haar op een vrij droge manier aan toen ze aangaf dat ze wist wat meisjes leuk vonden. ”Ik weet alleen wat ik zelf leuk vind en dat vind ik al een hele prestatie. Het is meer dan genoeg,” zei hij op een koude toon tegen haar. Het interesseerde hem niks wat andere poezen leuk vonden. Hell, het interesseerde hem ook niks wat katers leuk vonden. De enige die hem iets interesseerde, was op dit moment niet aanwezig. Gelukkig, want het gesprek ging algauw weer de smerige kant op. Een smalende grijns verscheen om zijn lippen toen de RiverClanner haar woorden sprak. ”Je legt er wel heel erge nadruk op. Kom je iets tekort?” vroeg hij smalend aan haar. ”Geloof me, ik weet prima hoe dat dat ding tussen mijn poten werkt. Als je niet naar vis stonk en als je niet in een andere Clan had gezeten, had ik het je misschien ook wel laten zien.” En ook hij gaf haar een nadrukkelijke blik waarbij hij haar van kop tot teen bekeek. ”On second thought, nee laat maar. Je bent niet mijn type, zowel qua innerlijk als qua uiterlijk.”

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower gniffelde humorloos bij zijn opmerking. Typisch katers. Dachten alleen maar aan zichzelf. Ze zuchtte dramatisch. Allemaal hetzelfde. ‘Dat is precies de reden dat katers zoals jij nog nooit een meisje hebben kunnen... nou, je weet wel.’ Ze wierp veel betekende blik naar hem. Oh, hij zorgde er vast voor dat voor hem alles fantastisch was. Cottonflower keek bestuderend de gast aan. Hij voelde zich wel echt het mannetje, en hij nadat hij even bewees dat hij een tik in zijn plaat had, door dezelfde opmerking opnieuw te maken, sprak hij dat hij precies wist wat hij was. Ze snoof schamper bij zijn laatste opmerking. ‘Insgelijks, lang gezicht,’ miauwde ze zoetjes. ‘En als iets anders aan je lang was geweest, had ik je bluf geroepen. Maar ja, je bent mijn type niet.’}

Thawrage wierp de poes een schampere blik toe toen dat ze haar woorden sprak. ”Je zegt het ook echt op zo’n manier alsof het ’s nachts uit mijn slaap houdt,” zei hij op een koude toon. ”Als dat het belangrijkste is in je leven, dan zou ik bijna medelijden met je krijgen als ik ook maar iets van emoties in me had zitten.” Er waren voor hem wel belangrijkere dingen dan of een poes blij was met bepaalde prestaties die hij verrichte. Als puntje bij paaltje kwam, wist hij zeker dat hij het wel zou kunnen. Hij had er gewoon geen interesse in. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze haar woorden sprak en hij draaide met zijn oortjes. ”Fijn dat we het daar weer over eens zijn. Misschien slapen we nu beiden vannacht wel goed,” zei hij op een koude toon, waarna hij zijn blik langzaam langs haar heen liet glijden. Daarna zette hij zijn poten in beweging en begon de grens af te gaan. Het leek erop dat hun discussie bijna tot zijn einde aan het komen was en hij had voor zijn gevoel wel genoeg tijd aan haar verspild. Dus tenzij ze nog iets nuttigs te zeggen had, zou hij het waarschijnlijk hierbij laten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower hield die arrogante glimlach op haar snoetje. Ze zou zich niet klein laten maken door zo'n Furball. ‘Nou er is niemand anders die je wakker houdt,’ voegde ze eraan toe. Hij sprak vervolgens dat hij geen emoties had en ze snoof. Nou ja, dat was in ieder geval duidelijk. ‘Stel je voor,’ murmelde ze zachtjes. En toen hij eindelijk weer na een opmerking in beweging kwam, haalde ze opgelucht adem. Ze zag dit toch als een kleine overwinning. Ze wuifde met haar staart naar hem. ‘Oh, ik slaap zeker vannacht goed, lang gezicht!’ miauwde ze hem hardop na. ‘Welterusten!’ En ze blies hem een kusje na over de grens heen, waarna ze een onschuldige knipoog gaf. ‘Groetjes thuis.’}

Hij ging er vanuit dat dat kreng niet over de grens heen zou gaan. Ze had blijkbaar enkel iemand nodig om haar onnozele, niet-belangrijke meningen tegen te uiten. Alsof het Thawrage ook maar iets kon schelen waar ze hem van had beschuldigd. Dat zij op haar rug ging liggen voor elke kater die de revue passeerde was haar probleem. Zouden er katten van zijn Clan zijn die daarvoor vielen? Hij trok met zijn oortje. In dat geval hoopte hij dat hij er nooit achter zou komen. Dan had hij wel een appeltje met ze te schillen. Hij wierp haar enkel een kille blik over zijn schouder toe toen dat ze haar woorden sprak en zwiepte eens afkeurend met zijn staart, waarna hij besloot om er geen woorden meer aan vuil te maken en gewoon door te lopen. Dat leek hem het beste plan van aanpak voor nu. Als ze elkaar ooit zouden tegenkomen bij een border fight of een oorlog, dan wist hij wel in wiens pels hij zijn klauwen als eerste zou zetten. En zij stond momenteel vooraan in die lijst.