New Invention

Asterpaw trippelde met haar staartje hoog in de lucht door het Thunderclan kamp. Ze was nu bijna precies een maan lang leerling. Poeh wat ging de tijd al weer snel zeg. Het leek nog wel gisteren dat ze met haar zusje in de nursery lag. Al was ze maar allste blij dat ze het kamp nu uit mocht. Vooral nu het weer langzamerhand steeds warmer werd en alle bomen en struiken weer vrolijk groen kleurde. Ja, de seal point kattin genoot maar als te veel van dit heerlijke weertje.

@Foxpaw

Ze was ontslagen uit de medicine cat’s den. Hoe kon het ook anders? Ze had niet veel verwondingen. De slagen van Littlenose hadden geen permanent letsel aangebracht, alleen een behoorlijk gekwelde trots en enkele nachtmerries. Als ze haar ogen ’s avonds sloot, kon ze nog perfect het harde geronk van de monster horen die over haar heen reed. Het was een wonder te noemen dat ze daar geen blijvend letsel aan over had gehouden. Ze had wel dood kunnen zijn. Toch nam ze het Littlenose kwalijk dat hij haar naar het kamp had gebracht, dat hij haar daar niet gewoon had laten liggen. Ze vond het erg om dat te zeggen tegenover haar siblings, maar het had alles voor haar zo veel makkelijker gemaakt. Ze voelde hete tranen prikken achter haar ogen, maar verdrong ze toen ze de geur van een Clanmate rook. Asterpaw. Een kattin met een liefdevol gezin en een zusje waar ze vast alles aan kon vertellen. Nu had Foxpaw op vlak van siblings ook wel enorm veel geluk, maar toch… hun ouders gaven niks om hun en dat kon Asterpaw vast niet zeggen. Foxpaw gunde haar dan ook enkel een knikje en een snelle blik voordat ze de apprentice straal voorbij liep.

Asterpaw keek vrolijk op toen ze Foxpaw voorbij zag lopen. De rode leerling gaf haar enkel een kort knikje. Maar Asterpaw had wel zin in een wat langer gesprek. Ze wist dat de leerling recentelijk een ongeluk had gehad. Ze wist weinig over wat er precies was gebeurd en durfde er ook niet echt naar te vragen. Ze verwachte niet dat Foxpaw in een heel goed humeur zou zijn. Maar ze wou toch graag proberen een gesprek te starten. De seal point she-cat trippelde snel een stukje vooruit zodat ze naast Foxpaw te lopen kwam. "Hai Foxpaw," mauwde ze opgewekt. "Hoe gaat het er mee?" vroeg ze

Foxpaw voelde de spanning in haar schouders oplopen toen ze pootstappen achter zich hoorde. Natuurlijk. Ze had wel half en half kunnen verwachten dat Asterpaw het er niet bij zou laten en haar gewoon zou laten passeren. Ze wist niet of ze het per se irritant vond. Misschien was deze afleiding juist wel hetgeen wat ze nu nodig had. Ze liet haar blik naar de poes glijden toen deze haar vraag stelde en ze haalde haar schouders op. ”Het kan altijd beter gaan, maar helaas gaat het leven gewoon door,” antwoordde ze op een vrij matte toon. Het had toch geen zin om haar gevoelens weg te stoppen als iedereen ze op haar gezicht kon lezen. Daar was ze nooit geen held in geweest en als Foxpaw ergens een hekel aan had, dan was het aan faken. ”En met jou?” vroeg ze toen. Ze merkte op dat ze er niet uitermate geïnteresseerd in was, maar dat ze er ook geen hekel aan had om het wél te weten. Dat was al wel een vooruitgang, nam ze aan.

Zoals Asterpaw al had verwacht was Foxpaw niet in het meest geweldige humeur. Maar in ieder geval gaf ze wel gewoon antwoord. Aster knikte instemmend. "Wil je er over praten?" vroeg ze tenslotte aarzelend. Ze wou haar mede leerling niet irriteren of zoiets. Maar ze maakte zich eigenlijk altijd wel zorgen om haar clanmates en ze wou ze graag helpen met hun problemen als ze dat kon doen. Ze hield er niet van als mensen met dingen zaten. "Met mij gaat het wel ok," mauwde ze als antwoord. Ze had eindelijk haar eigen mentor gekregen van Eveningstar, dus ze zat al een stuk beter in haar hum dan een paar dagen terug. Verder, tja, er was niet veel om over te zeuren eigenlijk. Dus het ging wel ok.

Of ze erover wilde praten? Foxpaw wierp een twijfelende blik naar opzij. Asterpaw had een zusje, een perfect gezin en nu ook nog een goede mentor erbij. Zou ze ook maar iets van Foxpaw’s problemen kunnen begrijpen? Had het zin om haar hart uit te storten bij iemand die zo fragiel leek? Ze dacht niet dat Asterpaw het aankon als ze haar hart uit zou storten, als ze zou vertellen wat voor een duistere gedachten er soms door haar kopje maalden. Ze dacht niet dat ze dat ook maar aan iemand kon vertellen. En dus schudde ze haar kopje. ”Het wordt vanzelf wel beter,” loog ze, want ergens had ze het idee dat het nooit meer beter zou gaan. Dat ze altijd in deze neerwaartse spiraal zou blijven, tot ze er op één dag echt genoeg van zou hebben. Ze was ongelukkig geboren en ze zou ongelukkig blijven, hoe veel katten ze ook om zich heen zou hebben. De enige drijfveren die ze nog had, waren Hawkpaw en Deerpaw. En als zij ooit weg zouden vallen? Wat dan? De poes slikte. ”Ik zag dat Softpatch je mentor is geworden. Gaat dat goed?” vroeg ze moeizaam, haar stem hees van emotie. Verdomme.